Παλιότερα θεωρούνταν από πολλούς και μάλιστα ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δημιουργήθηκε από μόνος του, με ένα είδος παρθενογένεσης. Και ενώ όλοι αναγνώριζαν τη μεγάλη επίδραση και προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στο ρωμαϊκό, ελάχιστοι ή πολύ λίγοι αναγνώριζαν αντίστοιχα την πολύ μεγάλη προσφορά και επίδραση των ανατολικών πολιτισμών στον ελληνικό.
Αυτό βέβαια είχε και τις αιτίες του. Μεταξύ άλλων τους τελευταίους αιώνες είχαν αναπτυχθεί πρώτα η Ευρώπη και μετά οι ΗΠΑ, οι οποίες είναι αμφίβολο το κατά πόσο ήθελαν να βλέπουν την πηγή της ανάπτυξής τους έξω από το χώρο της Ευρώπης. Παραπέρα η Ανατολή με την ανάπτυξη των Αράβων, του Ισλάμ και τις σταυροφορίες δεν φαινόταν και ό,τι καλύτερο για να θεμελιωθεί πάνω του ο δυτικός πολιτισμός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τους διέφευγε ότι εκεί, στην Ανατολή είχε γεννηθεί ο μονοθεϊσμός των Εβραίων, ο πρώιμος χριστιανισμός καθώς και οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου. Όμως ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός θεωρήθηκε μια σπουδαία, μεγάλη και αυτόνομη ενότητα και πως εξελίχθηκε πιο πολύ μόνος του, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια ή έστω αλλάζοντας προς το καλύτερο μια κάπως διεστραμμένη ή μέτρια ή κακή ανατολική πραγματικότητα.