Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω.

Πόσο εύθραυστη γίνεται η πραγματικότητά μας όταν κινείται σε μια επιφάνεια άγνοιας, αμφιβολίας και ανασφάλειας; Πόσο μακριά φτάνουμε όταν κυνηγάμε την αποκατάσταση κάποιων πολύτιμων κλεμμένων αξιών; Ποιες προβολές του παρελθόντος σχηματίζουν το παρόν και πώς μπορούμε να συνεχίσουμε όταν γνωρίζουμε; Πώς μας διαμορφώνει ο δικός μας άλλος κι ο οικείος ξένος; Κι η δική μας ευθύνη;

Ο πυρήνας του έργου Βυθός σχηματίστηκε το 2011 στο Λονδίνο, όταν οι φήμες σχετικά με γνωστή πολυεθνική εταιρία ενδυμάτων περί εκμετάλλευσης παιδιών και ανηλίκων είχαν σοκάρει τη Ναταλία Κατσού, η οποία θέλησε να ψάξει το θέμα περαιτέρω. Η έρευνά της σχηματίστηκε στο παρόν θεατρικό κείμενο, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο την άνοιξη του 2017.