Μια συλλογή 25 διηγημάτων-μικροσκοπικών αφηγήσεων, κάτι σαν τα γιαπωνέζικα χάι-κου, όπως σημειώνει στον πρόλογο η εκδότρια κυρία Ελένη Κεκροπούλου, περιέχονται σε αυτό το μικρό βιβλίο. Αναμνήσεις και σημάδια περασμένων εποχών που παραμένουν πάντα πλάι μας, να μας τσιγκλάνε ή να μας σπρώχνουν, ανάλογα!

Μια διαφορετική πρόταση είναι αυτό το βιβλίο! 25 διηγήματα που εκτείνονται από μία παράγραφο μέχρι 3 σελίδες το πολύ. Σύντομες ανάσες γεμάτες με ανθρώπους καθημερινούς, διπλανούς, σύγχρονους, που κινούνται σε γειτονιές και σημεία της Αθήνας που έχει περπατήσει ο καθένας. Γλώσσα στρωτή, αφήγηση στέρεη, συμπυκνωμένη, κείμενα που μου δημιούργησαν ποικίλα αισθήματα: τρυφερότητα, νοσταλγία, αγάπη, φόβο, μίσος... Ο συγγραφέας είναι σα να έχει κρατήσει συγκεκριμένες εικόνες-στιγμιότυπα από τη ζωή του και τα στόλισε λιτά και εύστοχα με λέξεις και προτάσεις. Κειμενάκια ολοκληρωμένα, ημιτελή, κάποια σταματούν απότομα έμπλεα νοημάτων και εικόνων, κάποια εκτείνονται τόσο όσο χρειάζεται για να κατανοήσω και να παρασταθώ στους χαρακτήρες. Τα κείμενα αυτά άνετα εντάσσονται στη flash fiction, παραδείγματα της οποίας είναι οι μύθοι του Αισώπου και του Ναστρεδίν Χότζα, ακόμη και ο Σώμερσετ Μωμ με τη συλλογή «Very short stories» (1936). Άλλωστε, ακόμη θυμάμαι το πιο τραγικό δείγμα τέτοιας γραφής: «For shale: baby shoes, never worn» (ίσως από τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ).

Πραγματικά, μια ποικιλία θεμάτων και εκφράσεων βρίσκεται σε αυτήν τη διαφορετική συλλογή, την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα.