Η Μαρσελίν Λοριντάν-Ίβενς αφηγείται τις μαύρες μέρες που πέρασε ως αιχμάλωτη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπίρκεναου την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής. Τότε που εκτοπίστηκε μαζί με τον πατέρα της, εκείνη στο Μπίρκεναου, εκείνος στο Άουσβιτς. Η ιστορία, τώρα πια τα ενώνει με μια απλή παύλα… Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

Εβδομήντα πέντε χρόνια αργότερα φέρνει στη μνήμη της ένα σημείωμα του πατέρα της, δυο λόγια που της είχε στείλει μυστικά από το Άουσβιτς, το πιο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τρίτου Ράϊχ. Παρ’ όλο που τα δύο στρατόπεδα στο μυαλό των αιχμαλώτων φάνταζαν να είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στην ουσία δεν ξεπερνούσαν τα τρία χιλιόμετρα απόσταση. Όμως, αυτή η αβάσταχτη αβεβαιότητα για το τι συνέβαινε στον διπλανό σου έκανε το μυαλό σου να παίζει διάφορα παιχνίδια. Γυναίκες χωρίζονταν από τους άντρες τους, παιδιά από τις μητέρες τους ή τους πατεράδες τους, η πείνα θέριζε τα βασανισμένα σώματα, ο φόβος θέριευε στις ψυχές τους, το αύριο έμοιαζε άπιαστο όνειρο, η ελευθερία ξεχασμένη σε ένα συρταράκι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, η ελπίδα έσβηνε μέρα με τη μέρα.

Με την επέλαση των συμμάχων αρχίζει ένας αγώνας φυγής των Γερμανών αξιωματικών και οι κρατούμενοι μεταφέρονται από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Οι Ναζιστές δεν είναι διατεθειμένοι να τους παραδώσουν έτσι εύκολα. Δεν θέλουν να αφήσουν ζωντανούς πίσω τους. Ο φόβος, η πείνα και η εξαθλίωση ποτίζουν τα σώματα των αιχμαλώτων που μπαινοβγαίνουν μέσα στα τρένα σαν φυγάδες ανάμεσα σε νεκρούς και αρρώστους. Ο δρόμος προς την ελευθερία είναι γεμάτος αγκάθια και παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι οι ναζί ηττήθηκαν είναι πολύ αργά για να χαρούν. Το μόνο που τους έχει μείνει είναι το αίσθημα της φρίκης και της απώλειας.

Ο πατέρας της τής είχε πει: «Είσαι νέα, Μαρσελίν, εσύ θα τη γλιτώσεις». Εκείνος, όμως, που είναι; Γιατί δεν ξαναγύρισε; Τα ίχνη του χάνονται τον Φλεβάρη του ’45 και η Μαρσελίν αναρωτιέται που μπορεί να βρίσκεται το σώμα του πατέρα της, που να βρίσκεται εκείνος. Παλεύει ενάντια στην προφητεία του και επιθυμεί να δώσει τη ζωή της για τη δική του. Η σχέση που είχε με τον πατέρα της ήταν πολύ δυνατή και ήταν πολύ δεμένοι πριν τους χωρίσουν τα τρία χιλιόμετρα που υπήρχαν ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και τώρα δεν θέλει να πιστέψει ότι εκείνος δεν υπάρχει πια. Άλλωστε η ίδια δεν ήταν παρά ένα κοριτσάκι δεκαπέντε ετών, χαμένη μέσα στη δίνη της φρίκης και του πολέμου, να παλεύει μόνη της για να μείνει ζωντανή.

Το βιβλίο της Μαρσελίν Λοριντάν-Ίβενς «Κι εσύ δεν ξαναγύρισες» αποτελεί μία κατάθεση ψυχής αλλά και μια απάντηση που όφειλε η ίδια στο σημείωμα του πατέρα της. Αισθάνεται την ανάγκη, μετά από τόσα χρόνια, να αφήσει το δικό της σημάδι στην ιστορία του Ολοκαυτώματος. Ένα σημάδι με πολλές διακλαδώσεις που έχει χαράξει την καρδιά της και η πληγή δεν έχει κλείσει ποτέ. Η γραφή της και οι περιγραφές της κυριολεκτικά καθηλώνουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να αισθάνεται ρίγος με κάθε λέξη που διαβάζει. Μια συγκλονιστική μαρτυρία από έναν άνθρωπο που έζησε στο πετσί του, στην ψυχή του, στην καρδιά του, στο μυαλό του την βαναυσότητα του ναζιστικού καθεστώτος και μεταφέρει στο χαρτί τα συναισθήματα αλλά και την ψυχολογική καταρράκωση που είχε υποστεί. Ένα βιβλίο που καταγράφει γεγονότα που αμαύρωσαν την σύγχρονη ιστορία. Γεγονότα που πρέπει να θυμόμαστε, όμως, να τα κρατάμε ζωντανά μέσα μας και να μην τα αφήσουμε να σβήσουν ποτέ.