Σε μια απομακρυσμένη γωνιά της Ισλανδίας, ένα παιδί, ο φίλος του ο Μπάρδουρ και άλλοι ψαράδες μπακαλιάρου ξανοίγονται στα παγωμένα νερά. Μια σφοδρή θύελλα τους αιφνιδιάζει καταμεσής του ωκεανού και ο Μπάρδουρ, που έχει ξεχάσει τη νιτσεράδα του καθώς ήταν βαθιά απορροφημένος απ’ τον Απολεσθέντα Παράδεισο του Μίλτον, υποκύπτει στο φονικό ψύχος και πεθαίνει. Συγκλονισμένο από την απώλεια, το παιδί επιστρέφει στη στεριά και ξεκινάει ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι διασχίζοντας όλο το νησί για να επιστρέψει το βιβλίο στον κάτοχό του, έναν τυφλό γερο-καπετάνιο. Ο πόνος του γίνεται και δικός μας, το ίδιο και η ελπίδα του. Οι κακουχίες και οι κίνδυνοι του ταξιδιού ουδόλως το πτοούν - είναι αποφασισμένο ν’ ανταμώσει το φίλο του στο θάνατο. Μόλις όμως βρεθεί στo Χωριό βυθίζεται στις ζωές και στις ιστορίες των κατοίκων του. Το "Παράδεισος και Κόλαση" είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στις αρχές του 20ού αιώνα, ένα κείμενο ζωντανό και αιώνιο, γεμάτο λυρισμό, όπου κάθε λέξη βρίσκεται στη σωστή θέση. Ένα μυθιστόρημα υπνωτιστικής δύναμης, ένα από κείνα τα πολύ σπάνια αναγνώσματα από τα οποία κανείς δεν βγαίνει αλώβητος, μια σαγηνευτική αποκάλυψη.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

"Μια ανεπανάληπτη ποιητική αφήγηση [...] σαν μια αργόσυρτη ανάσα μέσα απ’ το βυθό της θάλασσας".

Le Monde

"Πραγματική ανακάλυψη, αποκάλυψη μάλλον [...] δεν αφήνεις την προσοχή σου να εκτραπεί ούτε στιγμή για να μη χάσεις την παραμικρή λεπτομέρεια".

Livres Hebdo

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

"Είναι ένας συγγραφέας των παρορμήσεων και των λεπτών αποχρώσεων. Δημιουργεί ένα σύμπαν όπου η φωτιά καίει κάτω απ’ τον πάγο, ένα σύμπαν όπου τα αισθήματα αναβλύζουν απροειδοποίητα, θαμπώνει με μια έξοχη ωδή στη ζωή που τη διαπερνά η σκιά του θανάτου... Μετά το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1955) στον Χάλντορ Λάξνες, σίγουρα η Σουηδική Ακαδημία θα έχει μια σοβαρή υποψηφιότητα".

Lire

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

"Στην Τριλογία, ο Στέφανσον συνδέει επιτυχώς την αφήγηση με ένα παιδί και κρατάει την ιστορία του ζωντανή - τις μνήμες της οικογένειάς του και την οδυνηρή υποχρέωση να ζήσει γι’ αυτές, τη συνήθειά του να εξωτερικεύει την κάθε του σκέψη, την καλοσύνη του, την πίστη του στις λέξεις και στην ποίηση. Είναι ο μοναδικός χαρακτήρας της Τριλογίας που δεν έχει όνομα· και δεν το χρειάζεται".

Times Literary Supplement