Κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα η λογοτεχνική γενιά διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην αφύπνιση της τουρκικής εθνικής συνείδησης κι έθεσε τις βάσεις διαμορφώνοντας το πνευματικό πλαίσιο της αποκαλούμενης Εθνικής Λογοτεχνίας. Εν συνεχεία, μετά την ίδρυση του τουρκικού κράτους (1923), οι πρωτοπόροι λόγιοι της εθνικής-εθνικιστικής λογοτεχνίας, συνεχίζοντας την συγγραφική παραγωγή τους, προλείαναν και προκαθόρισαν το πεδίο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η Νέα Τουρκική Λογοτεχνία.
Στον έναν αιώνα ζωής που διανύει, η σύγχρονη τουρκική λογοτεχνία έχει να επιδείξει αξιόλογους εκπροσώπους οι οποίοι έσπασαν τα στενά όρια της πατρίδας τους και κατέκτησαν μία περίοπτη θέση στους κόλπους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ και οι μυθιστοριογράφοι Γιασάρ Κεμάλ και Ορχάν Παμούκ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 2006) αποτελούν τους κυριότερους πρέσβεις της εξωστρέφειας της τουρκικής λογοτεχνίας. Οι ανωτέρω κορυφαίοι λογοτέχνες είναι και οι πιο γνωστοί στο ευρύτερο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Φυσικά, δεν είναι οι μόνοι αξιόλογοι καλλιτέχνες της νέας τουρκικής γραμματείας, αντιθέτως υπάρχουν εξίσου σημαντικοί συγγραφείς και ποιητές που δεν έτυχαν της δέουσας προσοχής και αναγνώρισης τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα τους όσο και στο εξωτερικό.
Οι τέσσερις τόμοι με τον γενικότερο τίτλο «Ανθολογία της Νέας Τουρκικής Λογοτεχνίας» και με υπότιτλους Μυθιστόρημα, Διήγημα, Ποίηση και Θέατρο αντίστοιχα, περιλαμβάνουν επιλεγμένα έργα, αντιπροσωπευτικά του λογοτεχνικού ρεύματος στο οποίο εντάσσονται. Με την ολοκλήρωση των τεσσάρων αυτών τόμων, το ελληνικό αναγνωστικό κοινό αφενός θα εμπλουτίσει τις γνώσεις του, όσον αφορά την βιβλιογραφία στον χώρο της λογοτεχνίας, καθώς έρχεται σε επαφή και με συγγραφείς που είναι άγνωστοι στην Ελλάδα, κι αφετέρου αποκτά μία σφαιρική εικόνα σχετικά με τις ιδιαιτερότητες, την έκφραση των συναισθημάτων, αλλά και τον τρόπο σκέψης της τουρκικής κοινωνίας, καθώς η λογοτεχνία αποτελεί την αποτύπωση της συνείδησης ενός λαού.
Στο τετράτομο αυτό έργο ο δρ. Μητράρας Αριστοτέλης φιλοξενεί έναν ικανό αριθμό τούρκων λογοτεχνών (περίπου εβδομήντα τον αριθμό), και μέσα από ένα μεγάλο όγκο μεταφρασμένων έργων επιχειρεί να μας παρουσιάσει το πανόραμα της Νέας Τουρκικής Λογοτεχνίας, γεγονός που καθιστά το εγχείρημά του αξιόλογο και αξιέπαινο.

(Ιωάννης Θ. Μάζης)