Θαρρώ πως ήταν άγνωστη σχεδόν
η χώρα αυτή για τους πολλούς...
Και έμοιαζε μάλλον
ξεχασμένη... ακόμη κι από αυτούς
τους ίδιους τους Γεωγράφους!

Ώσπου μια μέρα ανοιξιάτικη,
μέρα ανυποψίαστη του Απρίλη,
έφτασαν με τα ερτζιανά στ\' αυτιά μας
οι χτύποι της καρδιάς της...

Υπήρχε λοιπόν ακόμα
αυτή η ξεχασμένη σιωπή!
Κι έγινε, τόσο ξαφνικά, ξανά γνωστή
με του λαού της τη φωνή...

Εκεί που κουρασμένος ο Αλέξανδρος
απ\' την μεγάλη του πορεία
και τον πόλεμο, σταμάτησε για λίγο
σχεδόν κατά τα όρη των ορέων,

εκεί που τότε χτίζονταν
οι τελευταίες Αλεξάντριες,
εκεί υπήρχε ένας λαός
βουτηγμένος στην ανέχεια
και του ονείρου του την καθυστέρηση.
[...]