Η μελέτη αυτή στόχο έχει να δείξει πώς οριοθετείται το κείμενο της αριστοτελικής "Ποιητικής" και πώς υπερβαίνει τα όριά του, προκειμένου να ενταχθεί σε ένα φιλοσοφικό σύστημα, το οποίο με τους όρους του ερμηνεύει τον κόσμο, μέσα από τον μύθον, έννοια που έχει ήδη δοκιμαστεί σε πολλά πεδία στην αρχαία ελληνική σκέψη. Στην "Ποιητική" ο μύθος θα αποτελέσει τη βάση της θεμελίωσης της ποίησης και της διάκρισής της έναντι της φιλοσοφίας, της ρητορικής, της ιστορίας, της σοφιστικής, της διαλεκτικής, της επιστήμης. Ο όρος μύθος, που δηλώνει την μίμησιν πράξεως ως διαδικασία παραγωγής της τραγωδίας, συνδέει τον δημιουργό-ποιητή, το δημιούργημα-τραγωδία και τον θεατή-αναγνώστη. Η μίμησις πράξεως, καθώς οφείλει, πάντοτε λόγω, να συστήσει το καθόλου, συνιστά πράξη επικοινωνίας η οποία επιδιώκει να επιτύχει το τέλος της, το οποίο "πραγματώνεται" στους θεατές/αναγνώστες ως κάθαρσις. Απαιτεί από αυτούς να κάνουν την πορεία που έκανε και ο Αριστοτέλης εξετάζοντας το φαινόμενο της ποίησης. Η πορεία αυτή είναι η αντίστροφη από εκείνη του ποιητή και της συνθέσεως του ποιήματος-ζωου.