Πέρα απ’ το χρόνο, μέσα σ’ ένα χώρο που η φύση οργίαζε, άκουσα τις ιστορίες των γυναικών που θα διαβάσετε. Η γιαγιά Καλλιρρόη, έτσι την έλεγαν, άρχισε με βραχνή φωνή και με τρόπο που αυτή και μονάχα αυτή γνώριζε να στοράει χθεσινά και τωρινά.

Ο ήλιος άρχισε να μαζεύει τ’ ασήμια του. Οι βουνοπλαγιές σκοτείνιαζαν. "Θα φύγω θυγατέρα, αν σ’ αρέσουν οι ιστορίες μου θα ξανάρθω, αρκετά τώρα γνωρίζεις πως τα βάσανα είναι για όλους". Έπειτα μέσα από έναν περίεργο άνεμο την έχασα. "Θεία Καλλιρρόη», είπα, "θεία Καλλιρρόη". Ο αχός ξαναρχόταν στ’ αυτιά μου απ’ τα φαράγγια και τα λαγκάδια. "Θεία Καλλιρρόη". Έπειτα ακούστηκε απόκριση σαν ψίθυρος: "Θα ξανάρθω. Έχω κι άλλα στορήματα. Όταν με ζητήσεις, θα ξανάρθω". Κράτησα το τετράδιο που είχα γράψει τα στορήματα και πήρα το δρόμο του χωριού. Αν έχετε περιέργεια, διαβάστε τα λεγόμενά της.