Ο αναγνώστης του πρώτου μέρους του Φάουστ ευθύς από την αρχή του ανυψώθηκε από τον ποιητή του έργου στον ουρανό. Κι εκεί είδε, πως ο Κύριος, ο Θεός της αιώνιας αγάπης δίνει άδεια στο Σατανά - Μεφιστοφελή να φέρει στον κακό δρόμο και την οριστική πτώση τον δόκτορα Φάουστ, έχοντας τη βεβαιότητα, που είναι και βεβαιότητα και κύρια ιδέα του ποιητή, πως ένας άνθρωπος, προικισμένος με τις ανώτατες δυνάμεις του πνεύματος της καρδιάς και της θελήσεως, όπως είναι ο Φάουστ, όσο κι αν παραστρατήσει δεν θα πέσει μακριά, μα θα έχει τη δύναμη με την βοήθεια της αγάπης να ξαναβρεί το σωστό δρόμο, το δρόμο, που φέρνει στην επιδίωξη και στην εκπλήρωση ανώτερων σκοπών, τέτοιοι που είναι η γνώση του ωραίου, ο καθαρός και ελεύθερος ανθρωπισμός, ο φρόνιμος αυτοπεριορισμός, προπάντων δε η δημιουργική και ευεργετική για τους συνανθρώπους και γόνιμη για το μέλλον δράση. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)