"Η ωριμότητα της ποιήτριας αποκαλύπτεται στη γυμνή αλήθεια που εικονοποιεί χωρίς περιττές ωραιοποιήσεις, χωρίς τετριμμένους ρομαντισμούς κι αδιέξοδες φυγές. Λόγος απλός, λιτός κι απέριττος, ιδιόλεκτος κοφτερή, αφκιασίδωτη. Περιεχόμενο υπαρξιακό. Θεματολογικώς κυριαρχεί η αυτοκριτική αισιοδοξία, η φιλάνθρωπος ενδοσκόπηση, η εξωστρεφής ομφαλοσκόπηση (οξύμωρον πλην όμως σαφές). Η Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου μιλάει με υπαινικτικό και διακριτικό τρόπο, εμμέσως πλην ορθώς, για τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτή την πολύπλευρη κρίση, δεν αθωώνει κανέναν, αναζητά όμως διέξοδο κι οραματίζεται φωτεινότερα μέλλοντα. Με ιδιαίτερη έγνοια για τους νέους, που παραδέρνουν χωρίς πυξίδα και ιδανικά σε έναν κόσμο χαοτικό που παρέλαβαν από τους γονείς τους, πλήττονται από την ανεργία και την ανέχεια, αλλά -κυρίως- από την απουσία αξιόπιστης ελπίδας.
Η Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου είναι ποιήτρια, αυθεντική, επίμονη, γράφει σα να ανασαίνει κι ανασαίνει σα να γράφει."

Κ. Μπούρας