Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια πρώτη απόπειρα σύνθεσης ενός μέρους των στοιχείων που έχουν προκύψει μέχρι σήμερα από επιτόπια έρευνα στην Αγία Παρασκευή-Κεράσοβο Κονίτσης, με θέμα την αναπαράσταση της Κερασοβίτισσας Μάνας από τους ίδιους τους κατοίκους της, αλλά και από την ανάλυση των ήδη καταγεγραμμένων παραδοσιακών τραγουδιών στη συγκεκριμένη περιοχή.

Οι συνθήκες τής ζωής στις ορεινές περιοχές ήταν οπωσδήποτε δυσμενέστερες από τη ζωή στον κάμπο. Πέρα από τη γοητεία των βουνών, η ζωή τους ήταν στενά συνδεδεμένη με τον ασταμάτητο αγώνα για επιβίωση. συνδεδεμένη με τη στέρηση, τη φτώχεια, που δεν έφτανε όμως στην απόγνωση. Την πίκρα, την αγωνία του χαμού των δικών τους δοκίμαζαν οι κερασοβίτισσες μάνες στα χρόνια της Κατοχής. Πολέμησαν πολλές δίπλα σε γιους και καμάρωναν το ίδιο, μάνα και γιος, για τον αγώνα της λευτεριάς. Άλλες μάνες έζησαν την ξενιτιά.

Η μάνα μου μοιρολογούσε μόνη της στο δωμάτιο με πόνο... σταματούσε και έλεγε: ... και μένα ο άνδρας μου, και δεν ήρθε ακόμαααα, αχχχ μωρ Σπύρο», κι εγώ άκουγα από κάτω και έκλαιγα. Φώναζε η μάνα τρανή από κάτω: «Νυφίτσα μου, κλαις τον πόνο σου...» Και έκλαιγε και φώναζε κι αυτή Ηηη Σπύρο, Σπύροο... Ω μάνα της έλεγα, γιατί φωνάζεις; Για να με ακούσει το παιδί να γυρίσει πίσω. (Μ.Β., 1943)