Ένα βιβλίο που με καθήλωσε και θα το πρότεινα σε άλλον δίχως δεύτερη σκέψη.

Το Πορφυρό ποτάμι της Σ. Θεοδωρίδου είναι ένα μυθιστόρημα επικό, λυρικά γραμμένο που περιγράφει με όμορφο τρόπο την ζωή των τελευταίων Ελλήνων της Καππαδοκίας και παράλληλα μια ιστορία αδιέξοδης αγάπης χτυπημένη από την μοίρα πριν καλά καλά ανθίσει, με φόντο την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Ένα βιβλίο που έχει κεντρική ηρωίδα του την Νιόβη, ένα κορίτσι που σημαδεύτηκε από την μέρα που γεννήθηκε, όπως έλεγε και ο πατέρας της ο Δημητρός αφού την νύχτα που ήρθε στον κόσμο το ποτάμι είχε πάρει πορφυρό χρώμα, σημάδι άσχημο για την ζωή της. Η Νιόβη ένα κορίτσι ασθενικό που ο θάνατος πλανιόταν συνέχεια πάνω από το κεφάλι της, και παρά την αδυναμία της και κόντρα σε όλες της προβλέψεις παλεύει και κατορθώνει να ζήσει χάρη στην αγάπη της για την ίδια την ζωή, και τον παιδικό της έρωτα τον Φιλίπ που τον είχε πάντα μέσα στην καρδιά της άσχετα με το πέρασμα των χρόνων και των συμφορών που έζησε.

Ένα μυθιστόρημα που αφηγείται την καθημερινή ζωή των Ελλήνων, τα ήθη και τα έθιμα τους, την ντοπιολαλιά, την συμβίωση τους με τους Τούρκους, τα πλήγματα που δέχονται από τους πολέμους και στο τέλος έρχεται και η ανταλλαγή των πληθυσμών να ανατρέψει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες. Μέσα σε όλο αυτό τον πολύχρωμο καμβά, οι ήρωες μας ζουν και πορεύονται με τις σωστές και τις λάθος επιλογές τους, με όσα έχει ήδη αποφασίσει η μοίρα για αυτούς και αναγκάζονται να ακολουθήσουν κι ας πληγώνεται η ψυχή τους και ματώνει η καρδιά.

Αγάπησα την Νιόβη αυτό το ασθενικό στην αρχή όσο και γοητευτικό κορίτσι για την μεγάλη της καρδιά που χώραγε να αγαπήσει και να συγχωρέσει ακόμα και όσους δεν την αγάπησαν και την πόνεσαν πολύ και βρίσκει την δύναμη να κρατηθεί στη ζωή και να βγει νικήτρια ακόμα και όταν την πληγώνουν και κομματιάζουν την καρδιά της.

Δεν θέλω να πω άλλα για την πλοκή του βιβλίου γιατί πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε, γιατί είναι ένα βιβλίο ύμνος στην αγάπη, στο θάρρος στην ανυπέρβλητη θυσία και στη συγχώρεση!

Η κυρία Θεοδωρίδου με το Πορφυρό Ποτάμι μας μεταφέρει και μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές.

Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις ζωές των ηρώων χαμένες στη δίνη των ιστορικών γεγονότων και στα οικογενειακά τους προβλήματα. Με καθήλωσε, με πόνεσε, με λύτρωσε. Η πρωτοτυπία του θέματος, η άρτια δομή, η πλοκή, οι εκπληκτικές περιγραφές, η ανθρωπιά, η αψεγάδιαστη γλώσσα, τα μηνύματα που εκπέμπονται, τα συναισθήματα που γεννιούνται, όλα όσα συνθέτουν ένα αριστούργημα της Λογοτεχνίας θα τα βρει ο αναγνώστης σ' αυτό. Θα διαπιστώσει για άλλη μια φορά το χάρισμά της να ζωντανεύει με τον πιο φυσικό τρόπο σκοτεινές και ακανθώδεις ιστορικές μας στιγμές και να μεταφέρει τον αναγνώστη στον χωροχρόνο, μετατρέποντάς τον σε αυτόπτη και μετέχοντα κριτικό θεατή. Μου θυμίζει συγγραφείς παλιάς κοπής αναντικατάστατους και τόσο σημαντικούς! γραφή μαγική με πλοκή καθηλωτική.

Οι χαρακτήρες της γενναίοι και με μία ηθική και καθαρή ψυχή, από άλλη εποχή, από μία παλαιά Ελλάδα, που όμως πληγώνεται και πληγώνει. Ξεπηδούν από τις σελίδες, για να θυμίσουν αξίες & ιδανικά, την ελπίδα, το πάθος και τον έρωτα, τη δύναμη του να συγχωρείς και να αποδέχεσαι, στοιχεία που εκλείπουν από τη ζωή μας ! Εχει δώσει εξάλλου, τα διαπιστευτήρια της στο χώρο της γραφής με τα προηγούμενα μοναδικά αριστουργήματα της.



Ενας λογοτεχνικός θησαυρός που διαπραγματεύεται προβλήματα της καθημερινότητας με δεξιοτεχνία, προσοχή και σεβασμό. Αυτό το βιβλίο είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία. Η ιστορία της Νιόβης είναι τόσο συγκινητική αλλά και διδακτική. Μας εγκωμιάζει τη δύναμη της γυναικείας φύσης, θα καταφέρει να φτάσει στην δική της "Ιθάκη"; αφού περάσει από όσες δυσκολίες και προβλήματα μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους με τη δύναμη της ψυχής; Πολλά τα τραγικά γεγονότα της εποχής διαδραματίζονται στο βιβλίο.

Πόλεμος... σπαραγμός, και μια αιματηρή εποχή καρφωμένη στις τρομαγμένες ψυχές των ανθρώπων, κάνοντάς τες, να αιμορραγούν για χρόνια...Τρισδιάστατοι χαρακτήρες με τους οποίους καταφέρνεις να δεθείς, να χαρείς με τη χαρά τους και να πονέσεις με τον πόνο τους.

Συγχαρητήρια για τη δημιουργικότητα και το συναίσθημα που με επιτυχία καταφέρνει να μεταδώσει η συγγραφέας. Χαρακτηριστικά που δεν λείπουν ποτέ από τα βιβλία της κ. Θεοδωρίδου! Μπράβο για τα υγιή πρότυπα που μας δείχνει.

Σε κραταει μεχρι την τελευταια σελιδα.....

Το Πορφυρό Ποτάμι το νέο μυθστόρημα της κ. Σόφη Θεοδωρίδου δεν είνα απλά ένα μυθιστόρημα, είναι ένα κέντημα που αγγίζει βαθιά κάθε ψυχική και συναισθηματική απόληξη του αναγνώστη, από τη περιοχή της Καπποδοκίας στη Σαλονίκη στα δύσκολα χρόνια του ξεριζωμού, ο πόνος, ο πόλεμος, η απώλεια, ο αγώνας για την επιβίωση, ο έρωτας και η αγάπη συμπαρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μοναδικό. Το Πορφυρό Ποτάμι είναι το παρθενικό μου ταξίδι μέσα από τη γραφή της κ.Θεοδωρίδου και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα....

Κάθε βιβλίο της κυρίας Θεοδωρίδου είναι και μια μέθεξη, ένα ταξίδι σε έναν κόσμο που δε θες να τελειώσει ποτέ, δε θες να αντικρίσεις το λιμάνι «Τέλος», θες να ταξιδεύεις αενάως, με το πλήρωμα των λέξεων να κουμαντάρει γερά, σφιχτά και έμπειρα το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκες. Θες να αντικρίζεις τη θάλασσα των συναισθημάτων, πότε φουρτουνιασμένη και πότε ήρεμη, γαλήνια, θες να σε συντροφεύουν τα δελφίνια των ξένοιαστων στιγμών, δέχεσαι ακόμη και τις ξαφνικές καλοκαιρινές μπόρες των ανατροπών. Αρκεί να μείνεις για πάντα σε αυτό το πλοίο. Έτσι και στο νέο της μυθιστόρημα, η κυρία Θεοδωρίδου κεντάει έναν αριστοτεχνικό καμβά, ένα προσεγμένο και φροντισμένο λεπτοδουλεμένο ιτσλί, που για άλλη μια φορά χρησιμοποιεί μια τραγική, δύσκολη, πολυεπίπεδη ιστορία για να γεμίσει τον αναγνώστη με πολλά διαχρονικά και καίρια μηνύματα (τα καλά της ειρήνης, την αδελφοσύνη που πρέπει να διέπει τις σχέσεις των λαών, την υπομονή και την εγκαρτέρηση στα χτυπήματα της μοίρας, την αγάπη της μάνας και πόσα δεινά είναι σε θέση να δεχτεί για χάρη των παιδιών) και να τον ταξιδέψει στην Καππαδοκία των αρχών του 20οού αιώνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη των προφύγων.

Η Νιόβη είναι ένα ασθενικό πλάσμα που όλοι την έχουν για ξεγραμμένη. Ατσαλώθηκε από νωρίς με αυτό το πεπρωμένο, δεν αντιδρά στην προσφώνηση «το μελλοθάνατο» και έχει και πρωτόφαντο για την εποχή εκείνη τσαγανό, αν και θηλυκό. Κόρη βαρκάρη και νοικοκυράς, τρίτο στόμα που πρέπει να ταϊστεί, με δυο αδελφές δύσκολες και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Όταν η Νιόβη κινδυνεύει από πνευμονία, ο πατέρας της χρεώνεται σε έναν τοκογλύφο για να την πάει στην Καισάρεια να τη δει γιατρός, παρά τις αντίθετες σκέψεις της γυναίκας του, Φεβρωνίας, που επιμένει να αφήσουν να γίνει το θέλημα του Θεού. Αυτή είναι η αρχή μιας σειράς ατελείωτων δεινών για την οικογένεια της Νιόβης, με ανυπολόγιστες συνέπειες και απανωτές ανατροπές. Στο ίδιο χωριό μεγαλώνει και ο Φίλιππος, που αγαπάει τη Νιόβη και θέλει να την παντρευτεί. Οι πόλεμοι που θα ακολουθήσουν, η μορφή του Νικολάου Πλαστήρα, οι συνθήκες μεταξύ των κρτών και όχι των ανθρώπων, θα χωρίσουν τους δρόμους τους, θα οδηγηθούν μακριά ο ένας από τον άλλον και θα κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο.

Το μυθιστόρημα είναι πλούσιο σε εικόνες, συναισθήματα, μηνύματα και παράλληλες ιστορίες, χορταστικό, καλογραμμένο, η κάθε του σελίδα και μια ολόκληρη σκηνή, δυνατή, ρεαλιστική, στημένη στην εντέλεια, επεξεργασμένη στην κάθε της λεπτομέρεια. Ένα εξαιρετικό σκηνικό γεμάτο μυρωδιές από τα τσουκάλια, χρώματα απο τη φύση, δυσκολίες της φτωχής καθημερινότητας και πάνω απ’ όλα ανθρώπους: καλούς, κακούς, ανυπόμονους, εκμεταλλευτές, εγωιστές, μεθυσμένους, τρελούς, με σάρκα που διψάει για πάθος, για λάθος, για αλλαγές, με όνειρα και φιλοδοξίες. Η συγγραφέας ανοίγει την κάθε πόρτα του σπιτιού και μας αφηγείται τις περιπέτειές τους, πώς επηρεάζουν τη ζωή του Φιλίππου και της Νιόβης και πώς επηρεάζονται από τα γεγονότα της Μικράς Ασίας του 1916-1922. Για άλλη μια φορά η κυρία Θεοδωρίδου καταπιάνεται με τον μικρασιατικό ελληνισμό και ξανά η πρωταγωνίστριά της τραβάει τα πάνδεινα αλλά καταφέρνει να ατσαλωθεί, να αντρειωθεί και να καταπιεί προσβολές, ταπεινώσεις και αδικίες.

Η ζωή της Νιόβης είναι δύσκολη και γεμάτη εκπλήξεις, για τις οποίες δεν μπορώ να γίνω πιο αναλυτικός γιατί θα αποκαλυφθούν γεγονότα που πρέπει να ανακαλύψει με προσμονή και χαρά ο ίδιος ο αναγνώστης. Οι επιπλοκές που παρουσιάζονται όμως, αν και κατά βάθος τραγικές και πάνω κάτω ως κεντρική ιδέα έχουν αναλυθεί και καταγραφεί και σε άλλα βιβλία, είναι τόσο διαφορετικές και ξεχωριστές που με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο. Δηλαδή την κεντρική ιδέα να ζήσει η ηρωίδα πράγματα και γεγονότα που θα την απομακρύνουν από την καθημερινότητά της, από τον αγαπημένο της, και θα την ατσαλώσουν, θα την ωριμάσουν, θα την πικράνουν είναι το βασικό μοτίβο σε πολλά μυθιστορήματα. Τα γεγονότα αυτά καθαυτά όμως είναι εντελώς φρέσκα και ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί πώς μια στιγμή, στην κυριολεξία στιγμή, μπορεί να αλλάξει τα πάντα, με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Το μυθιστόρημα ξετυλίγει λοιπόν δύο πόλους: τη ζωή της Νιόβης με τις δυσκολίες που συναντά, τις συνέπειες των επιλογών άλλων ανθρώπων που η ίδια αναγκάζεται να υποστεί όμως, σιωπηρή και πετρωμένη, η οποία Νιόβη ζει από κοντά με τον δικό της τρόπο το δράμα του ελληνισμού (στην Καππαδοκία δεν υπήρξε τόσο έντονος ο απόηχος του μικρασιατικού ξεριζωμού, όπως στη Σμύρνη, στον Πόντο και γενικά στα παράλια, δηλαδή η σφαγή, το κύμα των Τσετών, η πυρπόληση έλαβαν χώρα από τον Σαγγάριο προς την Άγκυρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και στην Καππαδοκία δεν υπήρξαν γενοκτονίες και δολοφονίες). Η κυρία Θεοδωρίδου σχηματίζει σιγά σιγά ένα αισχύλειο, για να μην πω και σοφόκλειο, τρίγωνο χαρακτήρων, όπου η μάνα απαιτεί παράλογα στο μάτι του ανθρώπου του 21ου αιώνα πράγματα για να μη διασαλευτεί η καθεστηκυία τάξη και η ευνομία, η Νιόβη υπακούει και όλες αυτές οι συνέπειες παρασύρουν σαν απόνερα τη μοίρα της μίας από τις δύο άλλες κόρες, η οποία σταδιακά συγκροτεί έναν τόσο σκληρό και άδικο χαρακτήρα που ήθελα να την μπουφλίσω! Ειδικά από τη στιγμή που εκμεταλλεύεται τα πάντα για τον εαυτό της ή και η ίδια η μοίρα φροντίζει να την έχει στα πούπουλα, καθισμένη σε μαξιλάρι αγκαθωτό!

Από την άλλη, έχουμε τις περιπέτειες του Φιλίππου ή Φιλίπ, ενός ευερέθιστου αγοριού, που μεγαλώνει σχεδόν ανεξάρτητο, εντελώς ατίθασο, και χτίζει πετραδάκι πετραδάκι ένα μίσος απέναντι στους Τούρκους, αγνοώντας τα τόσα χρόνια κοινής ευημερίας και αίσιας γειτνιάσεως με αυτούς τους ανθρώπους, τον απλό λαό που αδιαφορεί για όσα γίνονται στις κυβερνήσεις, δυστυχώς όμως η Ιατορία τον τραβά άθελά του στον χορό της ζωής. Έτσι, ο Φίλιππος, μετά από διάφορες περιπέτειες, κατατάσσεται εθελοντικά στο θρυλικό 5/42 Τάγμα Ευζώνων του Νικολάου Πλαστήρα, ώστε με αφορμή αυτό το γεγονός η συγγραφέας να ξετυλίξει σκηνές ανθρωπιάς μέσα από το μέτωπο και την άτακτη υποχώρηση. Και σα να μη φτάνανε όλα αυτά, ο Φίλιππος που μισεί τους Τούρκους ανακαλύπτει κάποια πράγματα που έκανε η Νιόβη που δεν του αρέσουν, με αποτέλεσμα να συνεχίσει το δικό του γαϊτανάκι λαθών, παίζοντας άσχημα με τις τύχες αθώων ανθρώπων.

Το «Πορφυρό ποτάμι», με το τόσο διαφορετικό εξώφυλλο, είναι άλλο ένα αριστούργημα σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, με χιλιάδες παρομοιώσεις, μεταφορές και άλλα καλολογικά στοιχεία, με ρεαλιστικές καταστάσεις και χαρακτήρες, με αληθοφανέστατη αλληλουχία γεγονότων και πάμπολλα μηνύματα που ο αναγνώστης δε χορταίνει να ρουφάει. Ίσως όμως αυτό ακριβώς, ότι υπήρξαν τόσο πολλά γεγονότα, τόσο πολλές ανατροπές, κάπου κάπου και πολλές λεπτομέρειες ως προς το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, να κουράσει τον αναγνώστη και να νιώσει το ίδιο αίσθημα κοκρεσμού με εμένα, που ήδη από το τέταρτο μέρος των συνολικά έξι ένιωσα ότι κάπου πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσα πολλά σε δύο ανθρώπους, κι όχι μόνο αυτό αλλά τα γεγονότα έρχονται απανωτά, πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία, πώς θα δέσει το σύνολο αυτού του άρτιου κειμένου; Και πράγματι, μου φάνηκε πως δόθηκε έμφαση και λεπτομέρεια σε χιλιάδες συνθήκες και περιστατικά, έτσι που το λυτρωτικό φινάλε μου φάνηκε άνευρο και άνισο (καλογραμμένο, όμως, ξαναλέω!). Η Νιόβη πέρασε από του λιναριού τα πάθη, δηλαδή τόσες καταστάσεις που στη θέση της ή θα έβγαζα καρκίνο ή θα τίναζα τα πάντα στον αέρα, επομένως όταν συμβαίνει και η τελευταία αναποδιά και όταν επιστρέφει, γιατί μέσα σε 5-6 σελίδες να δίνεται ένα αναμενόμενο τέλος, απότοκο των λόγων μιας γυναίκας που μίσησε, στέρησε, πίκρανε; Ναι, να είναι αισιόδοξο το φινάλε, όμως θα ήθελα να είχε την ίδια ένταση, νεύρο και παλμό με όλη την υπόλοιπη ιστορία!

Το νέο μυθιστόρημα της κυρίας Θεοδωρίδου εδραιώνει για τα καλά τη θέση της στην καρδιά μου καις τις αναγνωστικές μου επιλογές, γιατί η συγγραφέας ξέρει να καταγράφει, να παρατηρεί, να αναπλάθει, να περιγράφει, να κεραυνοβολεί, να εξισορροπεί, να χαρίζει, να δίνεται στον αναγνώστη με την ίδια αγάπη, σεβασμό και ενδιαφέρον από το πρώτο της βιβλίο ως σήμερα.

Βιβλίο για γερά νεύρα... ωραιο και πολλα αυτα που μας μαθαινει αλλα ενα πράγμα περίμενα σε 'ολο το βιβλίο και αυτό μου το στέρησε..!!!

Ένα Συναρπαστικό βιβλίο από τη Σοφη Θεοδωρίδου ! Ακόμη μία φορά κατάφερε να μας δώσει μία συγκλονιστική Ιστορία βγαλμένη μέσα από την ίδια ιστορία της Μακρινής Καππαδοκίας Αγάπη πόλεμος χωρισμός προσφυγιά όλα δοσμενα και δεμένα με τόσο συναίσθημα με μία υπέροχη γραφη που καθηλώνει !!!!Νομίζω το καλύτερο της βιβλίο !!!!!

Αυτη ειναι η Σοφη Θεοδωριδου που αγαπησα!!ΒΙΒΛΙΑΡΑ!καλογραμμενο,αρτιο και ιστορικα τεκμηριωμενο!μου κρατησε το ενδιαφερον ως το τελος και παρόλο που στεναχωρηθηκα,το ευχαριστηθηκα γιατι εχω βαρεθει να διαβαζω γλυκαναλατα!πολλα συγχαρητηρια

Ξενύχτισα λοιπόν και αυτή τη χρονιά με το υπέροχο Πορφυρό Ποτάμι της αγαπημένης μου Σόφης Θεοδωρίδου... Τι να πω... Αυτή η αγάπη της Νιόβης με τον Φιλίπ με συγκλόνισε... Έκλαψα για την μοίρα τους... Έχοντας μεγαλώσει σε ένα χωριό κατά βάση καππαδοκικο το έζησα δεν το διάβασα απλώς... Ευχαριστώ πολύ Σόφη μου...