Αυτό δεν είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου για την εξαφάνιση μιας δεκαενιάχρονης κοπέλας, ούτε μια ακόμα ιστορία ενός ήρωα πολέμου με παραμορφωμένο προσωπο και με ταραγμένο μυαλό, προίκα από τον πόλεμο του ΙΡΑΚ.



Είναι μια κραυγή ενάντια στη θανατική ποινή σαν τιμωρία, στο άδικο και την τιμωρία.



Ξεκινώντας το βιβλίο σε βάζει βαθυά μέσα στην ψυχολογία και τις αντιδράσεις της οικογένειας, του πατέρα, της μητέρας, της αδελφής, για την εξαφάνιση της κοπέλας.



Ένα ψυχογράφημα για κάθε έναν από τα μέλη της οικογένειας. Οι ελπίδες τους, οι φόβοι τους, οι αναμνήσεις τους απο την άτυχη Χρυσηίδα, περιγράφονται με λεπτομέρεια και μαεστρία τόση που μέσα από τις σκέψεις τους ζωγραφίζεται σαν σε καμβά σιγά σιγά η προσωπικότα του κοριτσιού.



Στη συνέχεια η συγγραφέας μπαίνει μέσα στο ταραγμένο μυαλό του νεαρού ήρωα πολέμου, που κατηγορείται για φόνο αφού το πτώμα τις Χρυσηίδας δεν βρίσκεται ποτέ.



Μέσα από βασανιστικους συνειρμούς καταλήγει τελικά να το πιστέψει και ο ίδιος και να ομολογήσει τον φόνο....μπερδεύοντας τον παρόν με τη φοβερή εμπειρία του από τον πόλεμο με τους σκοτωμούς και τις εκρήξεις.



Τι έγινε η Χρυσηίδα?



Πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα κορίτσια στην εφηβεία?



Από τη μια μπορούν να γίνουν θύματα,όμως μπορεί και τα ίδια να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στους δικούς τους ανθρώπους, να βυθίσουν οικογένειες στη θλίψη,την δυστυχία και την καταστροφή.



Παρά την μελαγχολία που μου γέννησε αυτή η ιστορία, μπορώ να πω πως κάπου στο βάθος υπάρχει και μια σταγόνα ελπίδας για δικαίωση και για αντιμετώπιση της βίας.



Σαν την αρχαία Καρχηδόνα και οι ήρωες αυτού του αριστοτεχνικά γραμμένου μυθιστορήματος, γρεμίζονται και ξαναχτίζονται από την αρχή.



Δύσκολο, μελαγχολικό και βαρύ συναισθηματικά το ταξίδι μου αυτό με την Καρχηδόνα, αλλά γύρισα με τις βαλίτσες μου γεμάτες από γνώσεις και προβληματισμούς που μου δίνουν τροφή για σκέψη και αυτό είναι ότι καλύτερο!