Η κριτική, με τον υποκειμενικό χαρακτήρα της, ενέχει το λάθος. Ήδη, από την αριστοφάνεια αφετηρία της συνδέεται με τον διάλογο αλλά και με τη λογομαχία ή την έριδα με την παράδοση και τον νεωτερισμό.
Ο τόμος αυτός αρχίζει με μια επισκόπηση της ιστορίας της κριτικής, των θεωριών και των λαθών της. Προχωρεί σε δικά μας έργα ιστορίας της λογοτεχνίας, σε έργα διαλόγου, επιλογής και Γραμματολογίας, αλλά και σε φαινόμενα ανελευθερίας, σε παρερμηνείες και κατεδαφιστικές τάσεις, ιδιαίτερα της αριστερής κριτικής απέναντι σε κορυφαίους: Καβάφη, Καρυωτάκη, Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη, Καραγάτση κ.ά.
Σε αυτά, η κριτική έχει ν\' αντιτάξει την οξυδέρκεια, το ήθος και την ποιότητα του λόγου που κρίνει τον λόγο του άλλου. Πρωταρχικός όμως είναι ο ρόλος της κριτικής: συνδέει τη λογοτεχνία-τέχνη με την αυτογνωσία και την ευαισθησία μιας κοινότητας. Πράγματα τόσο μεγαλοφάνταστα όσο και επείγοντα, πάντα. Προπάντων σήμερα.