Η παρούσα μελέτη, η οποία έχει στο επίκεντρό της το σύγχρονο ανελεύθερο, (εθνικιστικό και νεοφιλελεύθερο πολιτικό και κοινωνικοικονομικό πλαίσιο της Τουρκίας δεν αφορά αποκλειστικά τον αναγνώστη και τον ερευνητή ο οποίος επιθυμεί να εστιάσει την προσοχή του στην σύγχρονη τουρκική πραγματικότητα. Η έρευνα προχωρά ένα βήμα πιο πέρα θέτοντας επί τάπητος την Τουρκία του 21ου αιώνα ως ένα δείγμα προς μελέτη, ένα case study, όπου ο νεοφιλελευθερισμός αλληλοεπιδρά με φαινόμενα όπως ο εκλογικός αυταρχισμός και ο εθνικισμός. Στην πραγματικότητα, η μελέτη της περίπτωσης της Τουρκίας μας επιτρέπει να αναλύσουμε εκείνους τους πολιτικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς μηχανισμούς που επιστρατεύει ο σύγχρονος καπιταλισμός για να θέσει υπό τον έλεγχό του το πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό πεδίο στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες. Στο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η Τουρκία του 21ου αιώνα ως ένα case study για τον σύγχρονο καπιταλισμό και την προσπάθεια των Δεξιών κινημάτων να τον διευθύνουν και να τον κατευθύνουν, θα αναφερθούμε αναλυτικότερα στα συμπεράσματα της μελέτης μας.

Σε καμία περίπτωση η παρούσα μελέτη δεν φιλοδοξεί να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα τα οποία θέτει. Πολύ πιθανόν, το τέλος της ανάγνωσης να αφήσει τον αναγνώστη ενώπιων πολλών αναπάντητων ερωτημάτων. Αυτό είναι αναμενόμενο καθώς μια μελέτη μερικών εκατοντάδων σελίδων δεν είναι δυνατόν από μόνη της να δώσει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που σχετίζονται με την Τουρκία του σήμερα. Παρόλα αυτά, ο βασικός κορμός-ιστός της παρούσας μελέτης εστιάζει σε ένα σημαντικό εγχείρημα: Μέσα από μια συνοπτική αλλά ταυτοχρόνως μεθοδική και διεξοδική ανάλυση των χαρακτηριστικών που παρουσιάζουν οι σύγχρονοι πολιτικοί πρωταγωνιστές της Τουρκίας, οδηγεί τον αναγνώστη σε μια σειρά ουσιαστικών συμπερασμάτων. Πρώτον, ρίχνει φως στο μονοπώλιο εξουσίας της τουρκικής Δεξιάς. Ένα μονοπώλιο που δεν περιορίζεται στην σφαίρα της πολιτικής, αλλά εξαπλώνεται στα πεδία της κοινωνικοοικονομικής ζωής της χώρας και φυσικά στο πεδίο της ιδεολογίας. Δεύτερον, βοηθά τον αναγνώστη να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους σήμερα ο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν, οι συνοδοιπόροι του αλλά και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έχουν αναλάβει τα ηνία της Δεξιάς. Τρίτον, υπογραμμίζει το γεγονός ότι στην σύγχρονη Τουρκία το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα είναι ο μοναδικός αποτελεσματικός φορέας της αντιπολίτευσης που είναι σε θέση να θέσει υπό αμφισβήτηση πολλές από τις επιλογές και τις στρατηγικές της Δεξιάς.