Ξετυλίγοντας το διασίδι της ζωής, η σαΐτα γράφει και ζωγραφίζει τα παρόντα και τα μελλούμενα έλεγε ο παλαίμαχος καπετάν Μηνάς στο τέρμα της ζήσης του. Σοφός από όσα άκουσε, είδε και έζησε τα ενενήντα χρόνια που βάραιναν την πλάτη του αλλά και τα ολόλευκα πλούσια μαλλιά του. Κοίταζε αυτά τα δύο πρόσωπα, τη Δέσπω και τον Στέφανο, που έπαιξαν τον κύριο και καταλυτικό ρόλο στη ζωή του, αναθυμόταν και όλους τους άλλους που έφυγαν πριν από αυτόν και δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει πού θα ήθελε πιο πολύ να βρίσκεται. Έφυγε από τη ζωή έχοντας ζήσει τόσα όσα άλλοι δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να χαρούν. Αγάπησε τη Μίρα του, η οποία τον σημάδεψε και τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή, μα πριν από αυτή λάτρεψε και υπηρέτησε τη θάλασσα, αυτή τη γαλανή πλανεύτρα, όπως την έλεγε.