Η Alicia Gimenez Bartlett θεωρείται η Νο 1 συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ισπανία και δικαίως θα πω καθώς μπορεί να ελίσσεται τόσο πολύ η γραφή της που εμένα προσωπικά με κέρδισε με την αμεσότητα και τη δεμένη της πλοκή. Πραγματικά δεν κατάλαβα πως περνούσαν οι σελίδες.Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρα από το αστυνομικό στυλ που το χαρακτηρίζει εστιάζει και στην προσωπική ζωή των ηρώων που έχει πλάσει η συγγραφέας και αυτό το στοιχείο είναι που το διαφοροποιεί από τα άλλα του είδους. Η καθημερινότητα τους ξεδιπλώνεται μπροστά μας μέσα από μια γλαφυρή και ολίγον κυνική γραφή για να μπορέσουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα και ίσως να ταυτιστούμε μαζί τους.

Η επιθεωρήτρια Πέτρα Ντελικάδο και ο συνεργάτης της υπαστυνόμος Φερμίν Γκαρθόν αναλαμβάνουν μια υπόθεση ενός άνδρα που βρέθηκε δολοφονημενός σε ένα παγκάκι στο πάρκο της Σιουδαδέλα στην Βαρκελώνη και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να φανερώνει την ταυτότητα του. Εκ πρώτης όψεως όλα δείχνουν οτι το θύμα ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από συμμορίες σκίνχεντ, όπως ανέφερε κι ένας αυτόπτης μάρτυρας. Στην ιατροδικαστική εξέταση όμως όλα αλλάζουν και αποκαλύπτεται οτι το θύμα φέρει τραύμα από σφαίρα.

Η Πέτρα και ο Φερμίν ξεκινούν μια αγωνιώδη περιήγηση σε ένα κόσμο σκοτεινό. Τον κόσμο των άνεργων, των άστεγων και των μεταναστών χωρίς χαρτιά και θα ανακαλύψουν οτι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Αυτός ο κόσμος ζει κρυμμένος στις σκιές, στο περιθώριο, με τον φόβο να τρυπώνει στις καρδιές των ανθρώπων που τον απαρτίζουν. Των κλοσάρ όπως τους χαρακτηρίζουν. Μάτια που δεν βλέπουν, αυτιά που δεν ακούν, γλώσσες που δεν λύνονται. Άνθρωποι που όταν τους μιλάς σε κοιτούν με βλέμμα κενό, που κουβαλούν όλα τους τα υπάρχοντα σε έναν μπόγο. Χρησιμοποιημένα καρότσια, χαρτόκουτα και πλαστικές σακούλες. Όσο φτωχός κι αν είναι κανείς πάντα υπάρχει κάτι να συσσωρεύσει. Άνθρωποι που κανείς δεν τους ρωτάει τη γνώμη τους, που τα βιώματα τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, που ο λόγος τους δεν μετράει πουθενά. Άνθρωποι που απλά τους προσπερνάμε στην καθημερινότητα μας χωρίς να στρέψουμε το κεφάλι, χωρίς να τους ρίξουμε μια ματιά.

«Η σκοτεινή καρδιά της Βαρκελώνης», όμως, δεν είναι από εκείνα τα βαριά αστυνομικά μυθιστορήματα με τις πολλές λεπτομέρειες που σε κάνουν να θες να προσπεράσεις στα γρήγορα κάποιες σελίδες τους. Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που τα έχει όλα. Μυστήριο, έγκλημα, διερεύνηση στοιχείων, κοινωνικές προεκτάσεις, ένα αχτύπητο αστυνομικό δίδυμο, κάτι από έρωτα αλλά και αρκετό χιούμορ! Απαραίτητο στοιχείο πιστεύω για το θέμα που πραγματεύεται γιατι παρόλο που ασχολείται με ένα βαθύ κοινωνικό ζήτημα η συγγραφέας καταφέρνει να διατηρήσει χαλαρή την αφήγηση της ιστορίας που έχει πλέξει δίνοντας παράλληλα τροφή για σκέψη στον αναγνώστη. Είναι από εκείνα τα βιβλία που σε βάζουν να ψάξεις λίγο παραπάνω μέσα σου και να δεις ορισμένα πράγματα με άλλο μάτι.