Αν μπορέσουμε να κρυφοκοιτάξουμε μέσα από τα "Μυστικά παράθυρα" των δύο συγγραφέων θα γνωρίσουμε και θα ζήσουμε τις ιστορίες των πρωταγωνιστών και ίσως μέσα ανακαλύψουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα συναντήσουμε ανθρώπους διαφορετικών κοινωνικών τάξεων με εμμονές, δισταγμούς και φόβους από τη μια, ανεξάρτητους και δυναμικούς από την άλλη με όλες τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους. Ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι κρύβεται πίσω απ\' τις κλειστές τους πόρτες.

Του μίλησα, μα αμέσως κατάλαβα πως ήτανε νεκρός... Το \'βαλα στα πόδια και περίμενα. Κι εγώ δεν ξέρω τι περίμενα... Θέλησα να φωνάξω, μα ήρθε στο νου μου η καθημερινή μου ζωή, ο μικρός μας Αδάμ, ο συνεχιστής του ονόματος και η γιαγιά μου η άσχημη και μπιρμπιλομάτα, που πολύ της έμοιαζα. Κάθισα στ\' αυγά μου και καμώθηκα την ανήξερη. Προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου γιατί πολύ φοβήθηκα πως με οδηγούσανε σε περίεργα μονοπάτια με λασπόνερα, όπου κάποια στιγμή τα λασπόνερα θα φτάνανε ώς τα τεράστια αυτιά μου και θα με πνίγανε.
K.Δ.

Ξανασηκώνεται και έρχεται μπρος στο παραθύρι. Ο ήλιος οδεύει πια προς το τέλος του ταξιδιού του. Εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Νομίζει πως ακούει το βήξιμο του πατέρα που δηλώνει πως έφτασε. Και τη μάνα να τον υποδέχεται στο κατώφλι. "Η μάνα! Πόσα φαρμάκια κατάπιε! Από την ντροπή τη δικιά μου ή σίγουρα με το ότι η μεγάλη κόρη της, η πρωτότοκη, δεν αξιώθηκε στεφάνι". Φαντάζεται την ώρα της προσευχής να επικαλείται τη βοήθεια του Θεού να παρουσιάσει ένα άξιο της Κάλης της παιδί, για να γλυκάνει η ζωή και η καρδιά του πατέρα. "Κάλη μου, πώς άντεξες, ψυχούλα μου;"
Κ.Σ.