Ελλάδα, τρεις διαφορετικοί περίοδοι. Βίλια Αττικής, πριν εβδομήντα χρόνια.Κλειστή κοινωνία, επικρίσεις, λόγια πισώπλατα. Αθηνά, Ανθή, Αλίκη και Δόμνα. Τέσσερις ηρωίδες άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους από συγγένεια, αγάπη. Καθεμιά τους αναζητά τον εαυτό της εκτός από τη συγχώρεση και τη λύτρωση. Ένας φόνος, ένα γράμμα που αναζητά τον παραλήπτη του, ένα μωρό που γεννιέται στο σκοτάδι, ένα κύκλωμα παράνομων υιοθεσιών. Μία πολυπρόσωπη ιστορία που ρέει αβίαστα χωρίς φλυαρίες. Tα καλολογικά στοιχεία και οι εξαιρετικές παρομοιώσεις εξυψώνουν και δίνουν μία ιδιαίτερη νότα στο πόνημα. Αθηνά παρασύρεται σ'ένα παράνομο έρωτα ενώ η Ανθή ολομόναχη στον κόσμο προσπαθεί να επιβιώσει από το κύμα του θανάτου που σκορπά ο πόλεμος...Αλίκη πληγωμένη από την ίδια της τη μάνα ζητάει εκδίκηση ενώ η Δόμνα έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια αναπτύσσει μία ψυχολογική αστάθεια. Άραγε θα είναι πλάι τους σαν φίλη και προστάτιδά τους ή θα τις προδώσει; Θα βρει τη λύτρωση; Ποιος θα τη νιώσει και θα την καταλάβει πραγματικά, ασχέτως τις πράξεις της, το ψυχισμό της Δόμνας;

Μία ιστορία με άρτια δομημένους χαρακτήρες ηρώων που δεν πρέπει να τους κρίνουμε ή κατακρίνουμε βιαστικά για τις ενέργειές τους. Ίσως να πρέπει να γίνει μία ταύτιση με κάθε ένα από αυτούς για να μπορούν να κριθούν ανάλογα. Όλοι τους έχουν να πουν και μια ιστορία.Μια ιστορία που θέλει να διδάξει αλλά και να προβληματίσει τον αναγνώστη. Μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μια συναρπαστική ιστορία έρωτα, προδοσίας και μυστικών γύρω από έναν αδιανόητο φόνο. Μυστικά, προδοσία, έρωτας, ορφάνια, πόνος, ψέματα, σκιές του παρελθόντος.

Μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί!!!

Τρεις γυναίκες και τρεις διαφορετικές περίοδοι της Ελλάδας. Η γιαγιά Αθηνά, η μάνα Ανθή και η κόρη Αλίκη. Με επιθυμίες, προκαταλήψεις, φόβους και ανασφάλειες. Γεύονται τον έρωτα, στερούνται τον έρωτα, ξεκλέβουν απ’ τον έρωτα τα χρωστούμενα. Και η Δόμνα στο απέναντι σπίτι, εκεί στα Βίλια του Κιθαιρώνα όπου διαδραματίζεται κυρίως το μυθιστόρημα, να τις παρακολουθεί και να πετάγεται σα φίδι, για να δαγκώσει, να κλέψει, να στηρίξει. Τελικά, θα βρουν η καθεμιά τον δρόμο της, αυτόν που περνάει από την καρδιά; Πώς θα προχωρήσουν μπροστά και πώς θα αντιμετωπίσουν τις εκπλήξεις που σκορπίζει απλόχερα η ζωή;

Η κυρία Μαρία Χίου, η Αλκυόνη Παπαδάκη του 21ου αιώνα, είναι μια λογοτέχνις που δε χρειάζομαι δικαιολογίες για να την ακολουθήσω. Γράφει μια ιστορία κι εγώ δε θέλω την περίληψή της, δε θέλω τον ντετερμινισμό ενός κειμένου για να χαθώ στις σελίδες της. Έγραψε; Θα τη διαβάσω. Είναι από τις ελάχιστες συγγραφείς που δε χρειάζεται να παρακολουθήσεις μια ιστορία για να δεις τι θα γίνει παρακάτω αλλά να την ξεφυλλίσεις αργά αργά και διστακτικά σαν ευαίσθητο μίσχο ώστε να βρεις το επόμενο αγπαημένο σου σημείο, το επόμενο αγαπημένο σου περιστατικό.

Δε με ενδιαφέρει η εξέλιξη της υπόθεσης όταν διαβάζω για τον άντρα που κατέδιδε τους συμπατριώτες στους Γερμανούς κατά την Κατοχή ώστε να ταΐζει με τα τρόφιμα που του έδιναν οι κατακτητές τα πεινασμένα παιδιά του χωριού. Κι ας έχω καταλήξει μέσα μου ποια τιμωρία του αξίζει, η κυρία Χίου ξέρει πώς να με παρασύρει τήδε κακείσε, φωτίζοντας τα πάντα και τιμωρώντας αμείλικτα (είτε τον αναγνώστη είτε τον χαρακτήρα). «Και σκότωσε και έσωσε. Ήταν άνθρωπος με τα ούλα του, με τον Ιούδα και τον Χριστό του. Αλίμονο σε αυτόν που θαρρεί πως έχει μονάχα Χριστό. Πάει καλιά του» (σελ. 241).

Δε χρειάζεται να ξέρω τι θα γίνει παρακάτω όταν ένας άνθρωπος, βαθιά πληγωμένος από μια γυναίκα, δε διστάζει να κάνει κάτι πρωτόγνωρο, που δείχνει μεγαλείο ψυχής και ξεπερνάει κατά πολύ τη βαθιά του αγάπη απέναντί της. Δε θέλω να διαβάσω τις συνέπειες μιας δολοφονίας που παρουσιάστηκε ως αυτοκτονία αλλά ένας άντρας αποφάσισε να πάρει το κρίμα πάνω του για να ακολουθήσει σύντομα το θύμα στην αιώνια ζωή, νιώθοντας αβάσταχτη μοναξιά στην παρούσα, την επίγεια. Γυναίκες που δε θέλουν τα παιδιά τους και τα παρατάνε. Γυναίκες που υιοθετούν μόνο και μόνο για να αλλάξουν γνώμη και να κάνουν τον βίο της ανήλικης επιλογής τους αβίωτο. Δεν πρέπει. Απλώς κλείνω τη σελίδα και ξαναζώ τη σκηνή λέξη προς λέξη. Πιπιλάω την ποικιλία της εκφραστικότητας, αναμασώ την ένταση των σκηνών, ξεκουκίζω τις λέξεις που διάλεξε η κυρία Χίου ώστε να έχουμε το καλύτερο αισθητικά και μυθιστορικά αποτέλεσμα. «Λες και θέρισαν τις μέρες της ζωής τους και τις έφτιαξαν δεμάτια. Με τα χέρια τις θέρισαν κι έπειτα τις χώρισαν. Αυτές από εδώ, αυτές από εκεί. Μέρες κατήφειας, μέρες αναμονής. Μια ντουζίνα μέρες σε κάθε γωνιά της ύπαρξής τους. Όλες ίδιες, όλες δεμένες σφιχτά με σπάγγο» (σελ. 64).

Οι γυναίκες ζουν τις ιστορίες τους, μετανιώνουν, αμαρτάνουν, προχωράνε, καθυστερούν, μαζί τους περνάνε οι καιροί και η Ιστορία. Η αφήγηση μεταφέρεται από τη δεκαετία του 1930 στο 1970 κι από κει στα τέλη του 20ού και αρχές 21ου αιώνα. Εναλλάξ. Με διακοπή της αφήγησης πάντα σε καίριο σημείο. Και δεν είναι μόνο αυτό αλλά η συγγραφέας φωτίζει τη μία πλευρά των γεγονότων ώστε να γυρίσει αρκετές σελίδες αργότερα στο ίδιο σημείο και να το φωτίσει ακόμη περισσότερο. Πολλές μικρές εικόνες που συνθέτουν μια μεγαλύτερη, κάθε κομμάτι κι ένα δάκρυ που δεν ήθελα να στάξει από τα μάτια μου είτε από φόβο για την αποκάλυψη είτε από δισταγμό να μην έρθω μια σελίδα πιο κοντά προς το τέλος. Κι η πένα της συγγραφέως κεντίδι: «Από κάθε άνθρωπο που έχουμε αντίκρυ μας κλέβουμε ένα κομμάτι, σε κάθε άνθρωπο που θα συναντήσουμε στο διάβα μας δίνουμε ένα κομμάτι. Έτσι φτιάχνονται οι ψυχές μας, κορίτσι μου. Από τέτοια κομμάτια» (σελ. 426).

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τη συνήθεια της συγγραφέως να δίνει ονόματα σχεδόν μόνο από Α στις πρωταγωνίστριές της (το διαπίστωσα στη «Σιωπή του ποταμού», το εντόπισα κι εδώ), κάτι που εμένα προσωπικά στην αρχή με μπερδεύει, ο «Κήπος της μοναξιάς» είναι ένα υπέροχο, καλογραμμένο, τρυφερό, συγκινητικό, ανθρώπινο, ανατρεπτικό μυθιστόρημα που με κέρδισε από την πρώτη ως την τελευταία λέξη. Πρόκειται για ένα άρτιο λογοτεχνικό δείγμα της εποχής μας που καταγράφει γυναικείους χαρακτήρες οικείους αλλά με μια νότα υπερβατικότητας, που χαρίζει αξέχαστες σκηνές και καταγράφει διαχρονικούς χαρακτήρες και οικείες συμπεριφορές, στολισμένα με ένα πανάκριβο και προσεκτικά επιλεγμένο περιδέραιο λέξεων και εκφράσεων.

Ένα ανεξάντλητο ψηφιδωτό συναισθημάτων, σχεδιάζει ανεξίτηλα τον καμβά της Μοναξιάς Τεσσάρων Γυναικών στο πέρασμα του Χρόνου. Σαν αλυσίδα των πράξεων τους, η αλληλουχία των άστοχων επιλογών τους θα δέσει σαν κόμπο τις ζωές τους και θα τις φέρει αντιμέτωπες με τα ίδια τους τα ανομολόγητα μυστικά και τα εγωιστικά τους απωθημένα. Κομμάτια όλες της ίδιας ιστορίας θα ψάξουν απεγνωσμένα να ενώσουν το Χάσμα που τις χωρίζει. Να βρουν την αυτοκάθαρση που θα τις λυτρώσει. Να βρούν την γενεσιουργός αιτία των πράξεων τους. Η Αθηνά, η Ανθή, η Δόμνα και η Αλίκη, τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες. Μπλέκουν σε έναν ατέρμονο και αδιέξοδο πόλεμο που δημιουργούν άλλοτε οι μοιραίες καταστάσεις και άλλοτε οι εγωιστικές αποφάσεις τους. Ο παράνομος και δυνατός έρωτας της Αθηνάς για τον Λάσκαρη, θα ταράξει τις ζωές δυο οικογενειών. Η κόρη της Αθηνάς η Ανθή και η κόρη του Λάσκαρη η Δόμνα ακούσια θύματα αυτής της σχέσης. Ο παιδικός τους ψυχισμός και το πως θα αντιληφθούν το γεγονός. Ο πόλεμος που θα μεσολαβήσει και οι συνέπειες του στις ζωές τους, θα οδηγήσει την ψυχή και μυαλό σε πράξεις που θα καθορίσουν την μετέπειτα ζωή τους. Θα παλέψουν με τις Ερινύες. Θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους. Θα περιπλανηθούν ενοχικά στους Κήπους της Μοναξιάς τους. Θα ψάξουν άλλοθι για τις πράξεις τους και θα ζητήσουν εξιλέωση για τα εκούσια ή ακούσια πεπραγμένα τους. Η Αθηνά, η Ανθή, η Δόμνα και η Αλίκη. O Λάσκαρης, ο Ανδρέας, ο Φίλιππος, ο Παναγιώτης, η Δώρα, ο Στέλιος και η Αλεξία θύτες και θύματα σχέσεων που ξεφτίζουν στην ορμή των απωθημένων, του θυμού και της αδικίας. Συναισθήματα και μυστικά καλά κρυμμένα ψάχνουν μια χαραμάδα για να βγούν στο φώς και να δώσουν μορφή αλλιώτικη στην παραπλανητική μορφή των ηρώων. Το Παρόν ανακυκλώνει το Παρελθόν με τα ίδια λάθη, τις ίδιες ενοχές, τις ίδιες λανθασμένες εντυπώσεις. Ένας κύκλος η ζωή που μέσα τους κλείνει ψυχές που αυτοκαταστρέφονται απο την ίδια φωτιά μιας επαναλαμβανόμενης εγωιστικής στάσης ζωής. Τις οδηγεί εκεί όπου όπου ο Παράδεισος κρύβεται σε μια χούφτα κόλασης. Μια εξαιρετικά δομημένη ιστορία με υπέροχα επιλεγμένο λεξιλόγιο που σε τραβάει σαν μαγνήτης να ακολουθήσεις τους ήρωες στα όσα ζούνε. Με καθήλωσε όχι μόνο η ιστορία, όχι μόνο η πλοκή αλλά κυρίως το υπέροχο στήσιμο του ξεδιπλώματος της μυθοπλασίας. Ο όμορφος λόγος. Η κάθε λέξη αυτόματα αποτυπώνει την εικόνα και γεννάει την αμφιβολία. Ξυπνάει το συναίσθημα, ένα συναίσθημα που διαρκώς μεταλλάσσεται και ισορροπεί οριακά ανάμεσα στους ήρωες,τα διλήμματα τους και τις τελικές επιλογές τους. Γνώρισα την Μαρία Χίου μέσα απο το βιβλίο της " Η Σιωπή του Ποταμού " ένα πολύ όμορφο βιβλίο. Νομίζω πως ο κάθε αναγνώστης όταν διαβάζει κάποιο επόμενο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, αυτό που περιμένει να δεί είναι καινούργια στοιχεία στην γραφή του και στους τρόπους που ο συγγραφέας εξελίσσει την ιστορία του. Εγώ σε αυτό το δεύτερο βιβλίο που διάβασα διαπίστωσα και τα δυο αυτά στοιχεία στον μέγιστο βαθμό. Εξαιρετική γραφή και εξαιρετικό δέσιμο της ιστορίας στο παρελθόν και στο παρόν. Σωστά τοποθετημένες Χρονικές αναδρομές. Εξαίσιος ο τρόπος με τον οποίο έδεσε τους ήρωες με τις παράλληλες ιστορίες τους. Ένα κείμενο που δεν έκανε σε κανένα σημείο κοιλιά. Που απέδωσε στον μέγιστο βαθμό τον ιδιαίτερο ψυχισμό του κάθε ήρωα. Γίνεται μέσα στο Βιβλίο ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα όλων των ηρώων πρωτευόντων και δευτερευόντων και περιγράφονται γεγονότα που περικλείουν πολλά συναισθήματα και κοινωνικά ζητήματα. Η απιστία, η συγχώρεση, η αυταπάρνηση, ο εγωισμός! Η άμβλωση, η υιοθεσία, η δωρεά οργάνων, η Προδοσία και το πως αυτή καμιά φορά μπορεί να έχει διπλή σημασία. Ένα βιβλίο που το προτείνω ανεπιφύλαχτα απλά διαβάστε το....α και κάτι τελευταίο δώστε σημασία στην σελίδα 240-241 μια απο τις ωραιότερες σκηνές που έχω διαβάσει σε βιβλίο. Γιατί όλοι τελικά κρύβουμε ένα Προδότη μέσα μας!!!! Ρετετάκου Γεωργία