Η Ολυμπιάδα (373-316 π. Χ.) ήταν σύζυγος του βασιλιά των Μακεδόνων Φιλίππου Β΄ και μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, Αλεξάνδρου, που αγαπούσε παθολογικά. Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας. Η Ολυμπιάδα δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και η οργή της μεγάλωσε, όταν ο μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου –από τη Φίλινα–, Φίλιππο Αρριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της. Ο νεογέννητος γιος του Μεγάλου Αλέξανδρου και της Ρωξάνης, Αλέξανδρος Δ΄, αναγορεύτηκε συμβασιλιάς.

Μετά τους εξοντωτικούς πολέμους των επιγόνων, ο Κάσσανδρος, υπ' αριθμόν ένα εχθρός της Ολυμπιάδας, έγινε κυρίαρχος στρατηγός στη Μακεδονία και ο Φίλιππος Αρριδαίος με την Ανταία Ευρυδίκη συμμάχησαν μαζί του και τον ανακήρυξαν επιμελητή του Μακεδονικού θρόνου. Η Ολυμπιάδα, βλέποντας να κινδυνεύουν τα συμφέροντα του εγγονού της, Αλεξάνδρου Δ΄, εγκατέλειψε την Ήπειρο και κατέφυγε στην οχυρωμένη παραθαλάσσια πόλη του Θερμαϊκού κόλπου, Πύδνα, έχοντας μαζί της το μικρό Αλέξανδρο Δ´, τη Ρωξάνη, τη Θεσσαλονίκη και πολλούς πιστούς της. Μετά από στενή πολιορκία η Ολυμπιάδα συνθηκολόγησε για να σώσει τον εγγονό της. Ο Κάσσανδρος, αθετώντας την υπόσχεσή του, έβαλε τους ανθρώπους του να τη σφάξουν – κατ' άλλους κάλεσε όλους τους εξαγριωμένους συγγενείς των δολοφονηθέντων από την Ολυμπιάδα, να τη λιθοβολήσουν.

Αυτή είναι εν συντομία η ζωή μιας από τις σημαντικότερες γυναίκες της αρχαιότητας και μητέρας της μεγαλύτερης και εμβληματικότερης φυσιογνωμίας του κόσμου και των αιώνων, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε ένα κείμενο πλούσιο σε υποσημειώσεις και τεκμηριωμένο με εξαντλητική βιβλιογραφία, η κυρία Βάσω Καλαμάρα περιγράφει γλαφυρά και με θεατρικό λες τρόπο αυτήν την πολυτάραχη ζωή. Χωρίς καλολογικά στοιχεία και ιδιαίτερη λογοτεχνική εμβάθυνση, η «Ολυμπιάς» είναι γραμμένη σα θεατρικό κείμενο, μιας και οι περιγραφές επικεντρώνονται αυστηρά στον τόπο και την εποχή των δρώμενων και των γεγονότων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η συγγραφέας διαλέγει να καταγράψει και να ζωντανέψει συγκεκριμένα κομμάτια του βίου της Ολυμπιάδας, το κείμενο είναι ολοζώντανο, ρεαλιστικό και ρέει αβίαστα. Μου έκανε εντύπωση ότι προσπέρασε τον βίο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, χωρίς να αναφέρει καν τον αντίκτυπο κάποιων κινήσεών του και εκστρατειών του στη μητέρα του. Αποφεύγονται οι πολλές ιστορικές λεπτομέρειες που ίσως κουράσουν, ας μην ξεχνάμε όμως τις σημειώσεις που διαφωτίζουν καλύτερα την καθημερινότητα, τις συνήθειες και τα ήθη της εποχής.

«Η μεγάλη ιέρεια Ολυμπιάς...» είναι μια καλή αρχή για να γνωρίσει ο αναγνώστης τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις μιας διχογνωμούμενης προσωπικότητας, μιας γυναίκας για την οποία άφησαν προφορικές και γραπτές μαρτυρίες θετικές και αρνητικές οι μεταγενέστεροι ιστορικοί και μελετητές. Είναι ένα καλό πρώτο βήμα που το έγραψε μια πολυγραφότατη ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, η οποία ζει στη μακρινή Αυστραλία, ακόμη όμως ακούει τους χτύπους της ελληνικής Ιστορίας.