Σε σας, ω Χάριτες, θέτει τα λίγα φύλλα του ένας ποιητής
Επάνω στον αγνό βωμό, μαζί με μπουμπούκια τριαντάφυλλα,
Και το κάνει αυτό με θάρρος. Ο καλλιτέχνης χαίρεται
Το εργαστήρι του, όταν πάντα σαν Πάνθεον φαίνεται ολόγυρά του.
Ο Δίας χαμηλώνει το θείο μέτωπο, και η Ήρα το υψώνει·
Ο Φοίβος προχωρά, τινάζει το σγουρόμαλλο κεφάλι·
Η Αθηνά κοιτάζει κάτω αυστηρά, κι ο Ερμής, ο ελαφρός,
Στρέφει στο πλάι το βλέμμα του, πονηρό και τρυφερό μαζί.
Στον Βάκχο όμως, τον τρυφερό κι ονειροπόλο, η Κυθέρεια σηκώνει
Βλέμμα επιθυμίας γλυκιάς, υγρό και στο μάρμαρο ακόμη.
Την αγκαλιά του νοσταλγεί, και μοιάζει να ρωτάει:
Δεν θα \'πρεπε ο γιος μας ο λαμπρός στο πλάι μας να είναι;