Είχαμε βγει από το σινεμά, καβαλήσαμε το ποδήλατο, οδηγούσε η Άννα, εγώ πίσω στη σχάρα, Αλονζανφάν παιανίζω, Αμέρικα, Αμέρικα, μου απαντάει, κι ορμήσαμε στην άσφαλτο, κάνοντας οχτάρια, όχι, Οχτωμισάρια, γελάμε τρελά, Νύχτα και Περιπέτεια, πού πάμε; Να ζήσουμε τη ζωή μας, και φτάνουμε στη "Nouvelle Poste". Μπήκαμε, κοίταξα γύρω ανήσυχη μήπως ήταν εκεί ο Ρόκο και τα αδέλφια του, δεν ήταν, μόνο ο τρελο-Πιερό καθόταν στο μπαρ.


Ο Στέργιος και η Άννα, δύο χαρακτήρες, πάντα με αυτό το όνομα κι ωστόσο διαφορετικοί κάθε φορά, βιώνουν τις πολλαπλές εκδοχές της πραγματικότητας, αληθινής ή επινοημένης, στις είκοσι μία ιστορίες του βιβλίου με τίτλο "Οχτωμισάρια". Εκκινώντας από την τραχιά γλώσσα του τόπου των προγόνων τους, περνούν μέσα από το στρόβιλο της νιότης, ωριμάζουν στη σκληρή πραγματικότητα και καταλήγουν στην ανοίκεια μοναξιά του πένθους και της απώλειας.

Πόσες ζωές θα ζήσουν οι δύο ήρωες; Και είναι, άραγε, πάντα οι ίδιοι πρωταγωνιστές στα είκοσι ένα διηγήματα;