'' Το να γράφεις ένα βιβλίο είναι σαν να ανοίγεις κατασκήνωση. Η ζωή σου, μοναχική και ήσυχη συνήθως, ξαφνικά αναστατώνεται από ένα πλήθος προσώπων που μια μέρα καταφτάνουν ξαφνικά κι έρχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στην ύπαρξή σου. Εμφανίζονται ένα πρωί, μ΄ ένα μεγάλο λεωφορείο, απ΄ το οποίο κατεβαίνουν θορυβωδώς, κατενθουσιασμένοι από τον ρόλο που κατάφεραν να αποσπάσουν. Κ εσύ πρέπει να τους υποστείς, πρέπει να ασχοληθείς μαζί τους, να τους ταϊσεις, να τους προσφέρεις κατάλυμα. Είσαι υπεύθυνος για όλα. Επειδή εσύ είσαι ο συγγραφέας. ''Ο 32χρονος Ελβετός συγγραφέας Ζοέλ Ντικέρ, και στα δύο βιβλία του που κυκλοφορούν στη χώρα μας βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για τους ομότεχνούς του. Και στα δύο άλλωστε μυθιστορήματα ο κεντρικός ήρωας είναι ο Μάρκους Γκόλντμαν, επάγγελμα συγγραφέας. Οι αναφορές σχετικά με τη συγγραφή είναι πυκνές και ενδιαφέρουσες.Και μπορεί μεν να είναι σκόρπιες εδώ και εκεί και να μην αποτελούν καν το κύριο θέμα του μυθιστορήματος, όμως δεν μπορώ να μη σταθώ στην ιδιαιτερότητα αυτή του συγγραφέα να αναφέρεται – περισσότερο στο δεύτερο βιβλίο (Η υπόθεση του Χάρρυ Κέμπερτ ) - για το άγχος που ακολουθεί την επιτυχία, για το φόβο της έλλειψης έμπνευσης ή για την πίεση από τους εκδοτικούς οίκους και για το κυνήγημα της πρώτης θέσης.Στο βιβλίο των Μπάλτιμορ δίνει τον δικό του ορισμό για το τι είναι ο συγγραφέας, μιλά για το πώς βλέπουν οι άλλοι τη δουλειά του και φτιάχνει έναν χαρακτήρα, τον Λίο, που περνά μήνες ολόκληρους προσπαθώντας να βρει ένα θέμα για το βιβλίο του, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει τις δυνατότητες να γίνει συγγραφέας. Κάνει λοιπόν τον διαχωρισμό ανάμεσα σ΄αυτόν που μπορεί και γράφει, και σ΄αυτόν που θέλει αλλά δεν μπορεί. '' Δεν πρέπει να ψάχνουμε εμείς την ιδέα, Λίο. Η ιδέα πρέπει να έρθει σ΄εμάς από μόνη της. Η ιδέα είναι ένα γεγονός που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. ''Η ιστορία αρχίζει το 2012 με τον Μάρκους να έχει καταφύγει στην Φλόριντα, μετά την μεγάλη επιτυχία του πρώτου του βιβλίου. Ένας σκύλος γίνεται η αφορμή να ξαναβρεθεί με την Αλεξάνδρα, τον μεγάλο του έρωτα που είχε λήξει πριν πολλά χρόνια. Οι αναμνήσεις και τα καταπιεσμένα συναισθήματα τον κατακλύζουν, όπως και τα πολλά ερωτηματικά που είχαν μείνει έως τότε αιωρούμενα και ζητούν τις απαντήσεις τους.Αποφασίζει να γράψει, λοιπόν, για τους Γκόλντμαν εκείνους της Βαλτιμόρης – εύπορη οικογένεια με πολυτελή ζωή - που ο Μάρκους περνά τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του - και τους άλλους του Μονκλαίρ στο Ν. Τζέρσεϊ, της μεσοαστικής οικογένειας στην οποία ο ίδιος ανήκει. Γράφει για να αποδώσει ένα φόρο τιμής στην οικογένεια, και για να εκπληρώσει μία υπόσχεση που έδωσε στο θείο του.'' Πολλοί από μας ψάχνουμε να δώσουμε ένα νόημα στη ζωή μας, αλλά οι ζωές μας έχουν νόημα μονάχα αν σταθούμε ικανοί να πετύχουμε τρεις στόχους: να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και να μάθουμε να συγχωρούμε. Όλα τα άλλα είναι χαμένος κόπος. Συνέχισε να γράφεις. Ανιψιέ μου, δώσε μου τον λόγο σου, πως θα μας ξαναφτιάξεις. Πως θα ξαναφτιάξεις τους Γκόλντμαν της Βαλτιμόρης.''Γράφει το βιβλίο και για έναν άλλο λόγο ακόμη. Για να ξορκίσει κάθε τι κακό, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει. Να αφήσει τα φαντάσματα να φύγουν!Τον ακολουθούμε βήμα-βήμα, λοιπόν, και ζούμε μαζί του τα όμορφα χρόνια της συμμορίας των Γκόλνταν. Ο ξάδελφός Χίλλελ, ευφυής και πολύ μπροστά από την ηλικία του, αλλά και θύμα συχνότατων επιθέσεων στο σχολείο, ο Γούντυ ένα παιδί από ίδρυμα που βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη να αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας και ο Μάρκους, αποτελούν την περίφημη συμμορία των Γκόλντμαν. Σ΄αυτή προστίθεται κι ο Σκοτ, με τα πολλά προβλήματα υγείας – συγκινητικές, αληθινά, οι σκηνές σύμπνοιας των φίλων του - ακολουθούμενος από την αδελφή του, την πανέμορφη Αλεξάνδρα. Και τέλος τον ακολουθούμε βήμα – βήμα να ανασύρει τις μνήμες που πονούν, να συμπληρώνει τα κενά, και να φέρνει στο φως ένα-ένα τα αλλεπάλληλα επιφανειακά στρώματα που κάλυπταν τις σχέσεις μεταξύ τους. Το παζλ της ιστορίας των Μπάλτιμορ στήνεται και παράλληλα μυστικά φανερώνονται. Η τραγωδία που έπληξε την οικογένεια των Μπάλτιμορ αποκαλύπτεται στο τέλος, αν και ο συγγραφέας, ευφυέστατα, δίνει τόσα ψήγματα, όσα χρειάζεται ο αναγνώστης για να συνεχίσει τη διαδρομή του σε ένα βιβλίο με πολύ δυνατή πλοκή, ανατροπές και με εμφανή την αφηγηματική δεινότητα και το στυλ γραφής του Ντικέρ που θαυμάσαμε ήδη στην Υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ.Σε πρωτοπρόσωπη γραφή, χρησιμοποιώντας έναν αρκετά μεγάλο αριθμό προσώπων, και μπαίνοντας μέσα στην ψυχή τους, ο Ντικέρ εξισορροπεί άνετα τη αφήγησή του μέσα στην ιστορία, αποφεύγοντας να μας τη δώσει συνηθισμένη και γεμάτη κλισέ.Μιλά για τα πάντα. Για το δημόσιο και πολλές φορές αρτηριοσκληρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής, για το bullying στο σχολικό περιβάλλον, για τις διαλυμένες οικογένειες, για το φθόνο, την αρρωστημένη ανταγωνιστικότητα, για την κακοποίηση των γυναικών, αλλά και για την αληθινή, αιώνια φιλία, τον έρωτα που κρύβεται πίσω από τη φιλία, τη σύμπνοια και την αγάπη.Το βιβλίο των Μπάλτιμορ δικαίωσε τις προσδοκίες μου, μετά το αγαπημένο μου ‘’ Η υπόθεση του Χάρρυ Κέμπερτ ‘’ και κατατάσσει τον Ντικέρ στους συγγραφείς που προτιμώ.Θάθελα να κλείσω το σχολιασμό μου με έναν ορισμό του συγγραφέα. '' Γιατί γράφω; Επειδή τα βιβλία είναι πιο δυνατά απ΄τη ζωή. Είναι η καλύτερη εκδίκηση. Είναι οι μάρτυρες του απαραβίαστου τείχους του μυαλού μας, του απόρθητου οχυρού της μνήμης μας. '' Δυνατά σημεία :1.Αφηγηματική δεινότητα.2.Ρεαλιστική σκιαγράφηση και απόδοση των ηρώων.3.Δυνατή πλοκή.4. Άριστη μετάφραση του Γιάννη Στρίγκου