Εαρινές πνοές αγάπης και πόνου
οι αναμνήσεις, στο ηλιόγερμα της ζήσης...
Τα εωθινά σκιρτήματα της ψυχής
όταν αφυπνίζεται αγάλι αγάλι κι ελπίζει...
Η πρώτη αγάπη...
Της άγουρης εφηβείας
τ’ ανάλαφρα φτερουγίσματα,
που κάποτε σκλάβο τους,
ισόβια σε κρατούν.
Η απογοήτευση, που κατακλύζει το Είναι,
η οδύνη με το τσάκισμα των ονείρων
μιας Μυριανθισμένης Νιότης...
Κι αλαργινά, ο θάνατος πανώριου γιου,
η λαίλαπα του Πόνου,
που κουρελιάζει την ψυχή,
σαρώνουν όλ’ εκείνα
π’ ακόμη την ύπαρξη στηρίζανε
μαζί με την ελπίδα...
Ωστόσο...
Όταν ο λυγμός κοπάσει,
ν’ ανασάνεις ξανά προσπαθείς!...
Όμως, Ζεις;...