"Το σώμα σου, Ιωάννα, μιά λεωφόρος όπου κυκλοφορώ με ταχύτητα φωτός, το σώμα σου ένα πλοίο με ταξιδεύει κι ο ήλιος σου σιγά σιγά μου κλείνει τις πληγές, με δέχεσαι όπως κάποιος που για χρόνια ήταν χαμένος και με αναγνώρισες." [...]

Ο χώρος και ο χρόνος είναι οι συντεταγμένες που ορίζουν την υπόσταση των προσώπων της αφήγησης. Η τυχαία ερωτική συνάντηση της Ιωάννας με τον Ιωάννη λειτουργεί σαν ένα έναυσμα. Ένας σπινθήρας που αποδεσμεύει βιωματικό υλικό σε μια ροή λόγου. Θραύσματα λόγου. Μονόλογοι παράλληλοι για μια οδυνηρή διερευνητική προσέγγιση. Πράξεις, πρόσωπα, όνειρα, επιθυμίες, αναδύονται. Ανακυκλώνουν ένα άλλο παρελθόν. Τραύματα που δεν έκλεισαν και χαίνουν στο βάθος της αφήγησης. Πρόσωπα παλίμψηστα. Βιώνουν το παρόν ταυτόχρονα με το παρελθόν και ακαριαία. Τέλος, καθώς η νύχτα οδεύει σε μιαν ανερμήνευτη αυγή, όλα μένουν οδυνηρά ανοιχτά.