Η Δάφνη και η Δάφνη είναι οι δύο ηρωίδες του βιβλίου της Γκρέτα Χριστοφιλοπούλου που παίρνοντας από το χέρι της συγγραφέως τη σκυτάλη, αναλαμβάνουν το ρόλο του αφηγητή και με ένα λόγο παραστατικότατο μας κάνουν κοινωνούς στις Εφαπτόμενες Ζωές τους.

Μέσα από μια αλλοτινών χρόνων ονειρική ατμόσφαιρα σε ένα επιβλητικό πέτρινο αρχοντικό στην Ιθώμη, ή μέσα από παραμυθένιες ιεροτελεστίες του φαγητού, στο πατρογονικό αρχοντόσπιτο της Καλαμάτας, μέσα από περιπλανήσεις σε αμπελώνες ή ξεναγήσεις στους αρχαιολογικούς χώρους της Μεσσήνης, ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της οικογένειας. Μιας ιστορίας που ξεκινά γύρω στα 1800 και είναι δεμένη άρρηκτα με γεγονότα που ταλάνισαν τον τόπο ή καθόρισαν την τύχη του. Οι διηγήσεις για τους έρωτες και τις περιπέτειες των προγόνων τους, δίνουν την ανάλαφρη χροιά που απαιτείται χωρίς αυτό να αποδυναμώνει την ένταση των ιστορικών γεγονότων που αποδίδονται με μεγάλη ακρίβεια.

Η γραφή είναι άνετη και παραστατική, η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι άριστη, οι περιγραφές είναι ζωντανές και καθόλου κουραστικές ακόμη κι όταν γίνονται λεπτομερείς. Αντίθετα δίνουν την απαραίτητη αλαφράδα, την ανάσα που πρέπει να πάρει ο αναγνώστης ανάμεσα στα ιστορικά γεγονότα, και που είναι απόλυτα – όπως ανέφερα - τεκμηριωμένα. Το κείμενο ρέει πολύ ευχάριστα για τον αναγνώστη και διανθίζεται σε αρκετά σημεία με τόνους λεπτού χιούμορ.

Δυνατά σημεία του βιβλίου :

1.Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία – αναφορές σε ιστορικά γεγονότα απόλυτα τεκμηριωμένες

2.Σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας

3.Όμορφες περιγραφές και λεπτό χιούμορ.

Ξεχώρισα και κράτησα τη φράση :

‘’ Με τη δική σου τη βοήθεια έμαθα να μη στριμώχνω τα όνειρά μου στη μιζέρια της πραγματικότητας των άλλων, αλλά να φτιάχνω τη δική μου ΄΄

Ξεχώρισα και κράτησα το απόσπασμα :

‘’ Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψει κανείς εκείνο το πανηγύρι του θερισμού. Εκείνο το συντονισμένο οργασμό μιας ομάδας ανθρώπων που έμοιαζε να κινούνται τόσο σίγουρα και αρμονικά, με ένα αιώνιο ένστικτο, με μια εσωτερική φωνή που τους υπαγόρευε τι να κάνουν. Κρατούσαν τα στάχυα στοργικά και τα έκοβαν με το δρεπάνι με κίνηση ακαριαία, λες για να μην τα πονέσουν. Κι εκείνα έγερναν με εμπιστοσύνη στην αγκαλιά τους. Γιατί στα χωράφια της Δάφνης δεν είχαν θέση οι θεριστικές μηχανές. Οι άνθρωποι έδιναν το παρόν σε κάθε φάση της καλλιέργεια, από τη σπορά μέχρι τη συλλογή των καρπών. Παιδί των πόλεων, των βιβλίων και της τηλεόρασης καθώς ήμουν, ξετρελάθηκα από την επαφή μου με τον πρώτο καρπό που εξημέρωσε ο άνθρωπος. Το χρυσοκίτρινο χρώμα, το στακάτο θρόισμα του μίσχου, η πειρακτική διάθεση που είχαν τα άγανα, το λεπτό άρωμα του καρπού, όλα ήταν μια διδακτική αποτοξίνωση με την ευγενική χορηγία της μεσσηνιακής γης. ΄΄