Ποιος ξέρει, άραγε, τι φωλιάζει στην Ψυχή του Ηγεμόνα; Ποιος είναι επιτέλους Αυτός; Ένας έτοιμος από καιρό σωτήρας που μετατρέπεται σε πολιτική μπάμπουσκα; Ένα συναισθηματικά στερημένο παιδί, ίσως, που αναζητεί στη διπολική εξουσία τον ολοκληρωτικό θαυμασμό του κοινού; Ή μήπως, ακόμη, ένας ανήμπορος ροκ σταρ που αυτοκαταστρέφεται, όταν εγγίζει την υπέρτατη μοναξιά της κορυφής και προσδοκά -απ’ την ψυχανάλυση πλέον- ν’ ανακαλύψει το στερνό του καταφύγιο αυτογνωσίας;

Ο Λευτέρης διήνυσε τη διαδρομή, από τη στιγμιαία σωτηρία της πρώτης παιδικής του αγάπης έως την οικειοθελή πτώση από το βουλευτικό θώκο, περνώντας μέσα από αλλεπάλληλα οικογενειακά δράματα, ένα γάμο-αντιπαροχή, αισθησιακές εκτονώσεις κι εκλογικές δολοπλοκίες, καταλήγοντας στο απόγειο της δημόσιας αναγνώρισής του, να εγκαταλείπεται στη μοιραία ανάπαυση της νεοϋορκέζικης ψυχαναλυτικής πολυθρόνας.

Στο μυθιστόρημα "Στην ψυχή του ηγεμόνα" η αφήγηση φλερτάρει ρομαντικά με το δοκίμιο. Η πολιτική με την ψυχολογία. Ο έρωτας της εξουσίας με την εξουσία του έρωτα. Οι αξίες με την απαξίωσή τους. Αποτελεί μια ιστορία έμψυχων ανατροπών κι άψυχων επιλογών, για την ψυχή της πολιτικής μέσα απ’ την πολιτική της ψυχής.