Σε όλες τις μεγάλες στιγμές του θεάτρου υπάρχει ένας φιλοσοφικός πυρήνας που το εμπνέει και διαμορφώνει τις σκηνές του. Η θεατρική σκηνή είναι μια εμπράγματη φιλοσοφία που δεν αρκείται σε αξιώματα και βεβαιότητες, αλλά ανοίγεται συνεχώς στην αμφιβολία, την εξαίρεση, τη συγκεκριμένη ανθρώπινη συνθήκη. Εδώ θα αναζητήσουμε τους θιασώτες, τους ανθρώπους που θα ξεκινήσουν από το συγκεκριμένο κάθε φορά βίωμα για να αναχθούν στο γενικό ανθρώπινο φαινόμενο, προκειμένου να επιστρέψουν στη σκηνή και να τη σημασιοδοτήσουν εκ νέου.

Από την άλλη μεριά η φιλοσοφία, είτε αναφέρεται στο θέατρο ρητά είτε όχι, παρουσιάζει συχνά έναν δραματικό, συγκρουσιακό και διαλογικό χαρακτήρα, μια θεατρική υφή που εντυπωσιάζει. Φιλόσοφοι του θεάτρου δεν είναι μόνο αυτοί που έγραψαν για το θέατρο (λ.χ. Πλάτων, Αριστοτέλης, Hegel, Nietzsche, Lacoue-Laberthe) ή έγραψαν θέατρο (Diderot, Voltaire, Sartre, Guattari, Badiou κ.ά.), αλλά και όσοι γοητεύονται στα έργα τους από την τέχνη της μεταμφίεσης, την πρόκληση της μεταμόρφωσης, από τον αιφνιδιασμό του συμβάντος, από την περιπέτεια του άλλου όταν φιλοξενείται έστω και για λίγο στη σκηνή του οικείου.

Άρα, οι θιασώτες και οι φιλόσοφοι δεν είναι δύο αντίθετοι πόλοι, ο ένας πολέμιος του άλλου, όπως πολλοί πίστεψαν στο παρελθόν, αλλά δύο έννοιες που συχνά συνυφαίνονται, δύο πεδίο που συχνά συναιρούνται στην κοινή βάση του διαλόγου. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να σκιαγραφήσει αυτήν τη συνύπαρξη με επεξεργασίες θεατρικών κειμένων (Ζιώγας, Μάτεσις, Ποντίκας, Μαυρογεωργίου, Μαυριτάκης) και παραστάσεων (Μοσχόπουλος, Romeo Castellucci, Rodrigo Garcia, Francois Tanguy) που αναδεικνύουν μείζονα φιλοσοφικά ζητήματα όπως ο θάνατος και το πένθος, το φαγητό και η θνητότητα, η διαμεσότητα των ανθρώπινων τόπων, η μνήμη και το χρέος, η δικαιοσύνη και η αυτοθυσία, ο χρόνος και η ιστορικότητα. Παράλληλα δοκιμάζει την ανθεκτικότητα των αντίστοιχων εννοιών στα συγκεκριμένα εργαστήρια ενσώματης σκέψης που ήταν και παραμένουν το δραματικό κείμενο και η θεατρική σκηνή.