Η ανάλυση της σεξουαλικότητας του ενηλίκου είχε οδηγήσει στο σκάνδαλο της παιδικής σεξουαλικότητας, με την έννοια της σεξουαλικότητας των παιδιών. Όμως, το παιδικό της σεξουαλικότητας καταλήγει να εξομοιώνεται με "την παιδικότητα του ονείρου". Αφορά μια παιδική ηλικία αξεπέραστη, πάραυτα άχρονη και έξω από το χρόνο, που εναντιώνεται στα "γίγνεσθαι" και στις μεταπλάσεις, κυρίως γενετήσιες, και που ο Φρόιντ καταλήγει απολύτως φυσικά να την ταυτίσει με το ασυνείδητο. Το αναμφισβήτητα προφανές της έκφρασης "παιδική σεξουαλικότητα", τουλάχιστον για την ψυχανάλυση, που σε έναν αιώνα κατάφερε λίγο πολύ να την επιβάλει, αρχίζει να κλονίζεται. Το παιδικό δεν περιορίζεται πια στην παιδική ηλικία. Όσο για το σεξουαλικό, ο Φρόιντ, στις ίδιες διαλέξεις, δεν ενοχλείται με την παραδοχή ότι δεν διαθέτει "προς το παρόν ένα καθολικά αναγνωρισμένο σημάδι της σεξουαλικής φύσης μιας διαδικασίας". Θα υπήρχε, εν ολίγοις, περισσότερη ενάργεια στη σύζευξη των όρων παρά στον καθένα από αυτούς ξεχωριστά. Η παιδική σεξουαλικότητα ανακαλεί με μια συμπύκνωση τον άρρηκτο δεσμό της διπλής εξέλιξης της σεξουαλικότητας προς το σεξουαλικό και της παιδικής ηλικίας προς το παιδικό. Όμως, ο κάθε όρος, το "παιδικό" όπως και το "σεξουαλικό", είναι ταυτόχρονα πιο πλούσιος, πιο πολύπλοκος και λιγότερο ξεκάθαρος.