Όλοι ξέρουμε τον Κώστα Χαρδαβέλλα. Χρόνια τώρα «μπαίνει» στα σπίτια μας με την δημοσιογραφική του ιδιότητα. Από την παιδική του ηλικία μέχρι και μερικά χρόνια πριν τις δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις του από τις εμπόλεμες ζώνες, φλερτάρισε αρκετές φορές με το θάνατο αλλά πάντα του ξέφευγε. Τον Ιούνιο του 2009 όμως, κινδύνευσε η ζωή του αλλά ο ίδιος αποφάσισε να κρύψει από τη δημοσιότητα το σοβαρό πρόβλημα υγείας του. Δεν ήθελε να γίνει «λαϊκό ανάγνωσμα κρεμασμένο στα μανταλάκια των περιπτέρων ή θύμα της γνωστής κανιβαλικής δημοσιογραφίας», όπως σημειώνει στο βιβλίο του.

Όλα ξεκίνησαν με ένα εξόγκωμα στον ουρανίσκο το οποίο μεγάλωνε χωρίς να τον ενοχλεί, κάτι που ο ίδιος αγνοούσε πεισματικά εκτιμώντας το επιπόλαια, «Ένα μεγάλο κόκκαλο είχε καρφωθεί ανάμεσα στα ούλα μου. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτό είχε κάνει τη ζημιά... Δεν είπα σε κανέναν τίποτα και συνέχισα να κοιμάμαι ήσυχος. Ούτε σκέψη για καρκίνο... Στην κοσμάρα μου!... Ο κομπογιαννίτης γιατρός Χαρδαβέλλας είχε μονίμως έτοιμη μία πειστική εξήγηση που τροφοδοτούσε το υπερεγώ μου με ανόητες διαβεβαιώσεις ότι είμαι άτρωτος από αρρώστιες...», γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο με έντονη διάθεση αυτοκριτικής. Πράγματι, πολλοί άνθρωποι δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά με τους γιατρούς, αλλά όταν έχεις σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά ε τότε ρε φίλε δεν κάνεις μόνος σου διαγνώσεις, όπως συμπεραίνει και ο συγγραφέας στο βιβλίο του, «Έντονο ροχαλητό, ανεξήγητη εξάντληση και κούραση, καρούμπαλο στον ουρανίσκο, πρήξιμο στο λαιμό, κανένας δεν πέθανε από αυτά έλεγα στον εαυτό μου κάνοντας τον καρκίνο να ξεκαρδίζεται στα γέλια..."».

Όταν αποφασίζει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να απευθυνθεί σε γιατρό, η διάγνωση πέφτει σαν κεραυνός, «επιθετικός καρκίνος με μετάσταση στους λεμφαδένες». Τα ερωτήματα πέφτουν βροχή, «Θα ζήσω; Και πόσο; Θα υποφέρω; Θα πονάω καθώς θα φτάνει το τέλος; Τι θα πω στους δικούς μου; Πόσο θα επηρεάσει τη ζωή του γιου μου η αρρώστια μου;".

Έπρεπε να μεσολαβήσουν πέντε χρόνια για να του δώσει η ίδια η ζωή τις απαντήσεις. Ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή του. Αναθεώρησε αξίες, άλλαξε συμπεριφορά και εκτίμησε αλλιώς πρόσωπα και πράγματα. Πολύτιμοι σύμμαχοί του η οικογένειά του, η σύζυγός του Μαρία και ο γιος του Κωνσταντίνος. Θα μου επιτρέψετε όμως να αναφερθώ ιδιαίτερα στη σύζυγό του Μαρία, έναν εξαίρετο άνθρωπο που είχα τη τύχη να γνωρίσω.

Μέσα από αυτό το βιβλίο, λοιπόν, ανακάλυψα τη δύναμη ψυχής όχι μόνο του Κώστα Χαρδαβέλλα αλλά και της Μαρίας, την απίστευτη υπομονή, συντροφικότητα, αγάπη, στοργή που έδειξε, κυρίως αυτά τα πέντε αγωνιώδη χρόνια. Δυναμική, αυστηρή αρκετές φορές (προς τον πεισματάρη άντρα της) με το προσωπείο της ψυχραιμίας μπροστά στον σύντροφό της Κώστα, με μία υποψία ηρεμίας και χαμόγελου προς στον 18χρονο, μελλοντικό φοιτητή τότε, γιο τους Κωνσταντίνο. Στο περιθώρι όμως, αθέατη, αφήνει την αγωνία και τον φόβο να την κυριεύουν ξεσπώντας σε κλάματα.

Ο Κώστας Χαρδαβέλλας έχοντας από μικρός το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, αντιμετώπισε πολύ ψύχραιμα το πρόβλημα, «Του έδωσα πρόσωπο, τον έκανα οντότητα και τον έβαλα απέναντί μου, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να τον παλέψω. Τον φασουλή...», σχολιάζει. Πάλεψε με απίστευτο πείσμα και κατέγραφε την εμπειρία του σ' ένα χειρόγραφο ημερολόγιο, ακόμα και σε πρόχειρες σημειώσεις σε μια χαρτοπετσέτα την ώρα του φαγητού, ενώ πάλευε να κρατηθεί στη ζωή.

Αυτές τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τον ενδόμυχο φόβο εμπιστεύεται στα τρυφερά χέρια του γιου του Κωνσταντίνου, «Κωνσταντίνε μου, αυτά σου ανήκουν. Θέλω να τα διαβάσεις, να τα ακούσεις προσεχτικά και να επιλέξεις εσύ αν θα τα κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου ή αν θα τα μοιραστείς με τον κόσμο», θυμάται ο Κωνσταντίνος τα λόγια του πατέρα του την ημέρα που του παρέδωσε το υλικό.

Μπορεί με τα λόγια του αυτά ο κος Χαρδαβέλλας να του έδινε μεν το δικαίωμα να επιλέξει αν θα τα δημοσιοποιήσει ή όχι. Βαθιά μέσα του όμως ήξερε ότι ο Κωνσταντίνος θα μοιραζόταν με τον κόσμο την σοβαρή εμπειρία του πατέρα του. Ο Κωνσταντίνος με τη σειρά του, ένιωσε ότι δεν είχε δικαίωμα να το κρατήσει κρυφό και ορμώμενος από τη δική του εργασιακή εμπειρία, ως διαιτολόγος στο Νοσοκομείο Guy's and Saint Thomas, αφού ήρθε σε επαφή με ασθενείς των ογκολογικών κλινικών και τους συγγενείς τους, βίωσε την αγωνία και την ανάγκη τους για ελπίδα.

Μοιράστηκε το βιωματικό βιβλίο, την κατάθεση ψυχής του πατέρα του με τον κόσμο. Γιατί ο πατέρας του, ο ήρωάς του, είχε τη δύναμη να νικήσει όχι μία φορά το «φασουλή», όπως τον αποκαλούσε κατά τη διάρκεια της πολύπονης θεραπείας του, αλλά δύο. Και κατά τη διάρκεια κατέγραφε όλα όσα περνούσε. Όταν ρωτήθηκε από τον Κωνσταντίνο αν ήθελε να γράψει τις σκέψεις του σε βιβλίο εκείνος απάντησε χαρακτηριστικά, «Ναι. Γιατί το δικό μου "χθες" θέλω να γίνει "σήμερα" και "αύριο" για τους χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους που φοβούνται, πονάνε, παλεύουν με τον καρκίνο... Που έχουν ανάγκη μια μικρή φλόγα ελπίδας...».

Εξαιρετική γραφή με αναφορές και σε πρόσωπα και καταστάσεις της επαγγελματικής πορείας του, ενδιάμεσα των κεφαλαίων της πάλης με το θηρίο, άλλοτε με καυστικό τρόπο εκφέροντας ειλικρινώς την άποψή του και άλλοτε με έντονα τα σημάδια της συγκίνησης για ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα του. Μοναδικές εμπειρίες στην δημοσιογραφική του καριέρα έρχονται πάλι στο προσκήνιο συνειδητοποιώντας ότι πολλές φορές βρέθηκε αντιμέτωπος με το θάνατο κάνοντας ρεπορτάζ. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο με ψυχή ατρόμητη τότε, η αδρεναλίνη στο κόκκινο με ψυχή ατρόμητη και τώρα.

Σε όσους βρίσκεστε στη θέση που ήμουν εγώ τότε, μία ευχή μόνο: με τη νίκη! Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πείσει ότι δεν γίνεται. Μπορεί και να γίνεται. Ακόμη και μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να υπάρχει, δεν πρέπει να τη χάσετε!

Υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που κατάφεραν και νίκησαν το θηρίο με το όνομα καρκίνο!