Η Νατάσα Γκουτζικίδου επιστρέφει με ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, σύγχρονο, ρεαλιστικό, με γρήγορη γραφή, πολλά μηνύματα για τη δύναμη της φιλίας και του έρωτα, εσάνς μυστηρίου και στοιχεία τεχνοτροπίας αστυνομικού μυθιστορήματος.

Με την τρυφερή και ρομαντική γραφή της στήνει ένα μυθιστόρημα με κοινωνικά, αισθηματικά και αστυνομικά στοιχεία με φόντο τη γενέτειρά της, τον Έβρο. Μαγευτικές περιγραφές των τοπίων, του ποταμού, του Κάστρου του Πυθίου, και του Πύργου της Βασιλοπούλας καθώς και ένας θρύλος που ζωντανεύει στην περιοχή, τη βοηθούν να στήσει το σαγηνευτικό και μυστηριακό σκηνικό της. Πρωταγωνίστρια η Βίκυ, μια γυναίκα φαινομενικά δυναμική, που πατάει γερά στα πόδια της, στην πραγματικότητα όμως, όπως σταδιακά αποκαλύπτεται, κουβαλάει μέσα της πολλές πληγές, ανασφάλειες, πόνο και θλίψη που έρχονται στην επιφάνεια και την συνθλίβουν. Βασανίζεται από τύψεις για τον θάνατο της φίλης της όταν η ίδια οδηγούσε το αυτοκίνητο όπου επέβαιναν και κατά περίεργο τρόπο βρέθηκε να πέφτει στο ποτάμι. Τι πραγματικά είχε συμβεί τότε και γιατί κανείς ως σήμερα δεν έχει βρει την άκρη του νήματος;

Παράλληλα, ο έρωτας δεν θα μπορούσε να μην παίζει καταλυτικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη του μυθοπλαστικού ιστού της ιστορίας. Ο Μάνος, ο παιδικός και καλύτερός της φίλος, της αποκαλύπτει πως από πάντα ήταν ερωτευμένος μαζί της· και εκείνη συνειδητοποιεί πως φιλία και έρωτας έχουν γίνει ένα κουβάρι στο μυαλό της και μπλοκάρουν τα συναισθήματά της. Μα ο έρωτας πάντα υπερισχύει και η ίδια επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της για να δώσει μια ευκαιρία στον έρωτα αυτό να ανθήσει. Όμως όπως στα παραμύθια πάντα υπάρχουν οι κακιές μάγισσες, έτσι και στην αληθινή ζωή υπάρχουν άνθρωποι που επιβουλεύονται τον έρωτα αυτό και επιχειρούν να καταστρέψουν ανθρώπους και συνειδήσεις. Ίντριγκες, δολοπλοκίες, μίση έρχονται στην επιφάνεια από το παρελθόν – η Γκουτζικίδου έχει δομήσει έτσι το μυθιστόρημα, ώστε κάθε στοιχείο να δίνεται την κατάλληλη στιγμή, να εντείνει το μυστήριο, να φέρνει την ανατροπή και να μην βοηθάει τον αναγνώστη να φτάσει στη λύση του μυστηρίου και να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ παρά μόνο στο τέλος – και με αυτό τον τρόπο εντείνει το ρυθμό του μυθιστορήματος και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη για τη συνέχεια, ενεργοποιώντας τη φαντασία του.«Κάποτε ήταν ένας έρωτας, ένα κάστρο και ένα ποτάμι», γράφει η συγγραφέας και τα τρία αυτά στοιχεία μαζί με έναν θρύλο γίνονται οι πυλώνες γύρω από τους οποίους ξετυλίγεται η ιστορία. Ποιος ευθύνεται για αυτό το ατύχημα; Πώς συνδέονται με αυτό οι δευτερεύοντες ήρωες, ο Δημήτρης, ο Θοδωρής, η Λένα, η Ισμήνη; Ποιοι και γιατί προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να αποπροσανατολίσουν από τα στοιχεία της υπόθεσης;

Σαγηνευτικές και λυρικές οι περιγραφές της Γκουτζικίδου, ζωντανοί διάλογοι και μια γραφή απλή, ρομαντική και τρυφερή, αλλά πιο ώριμη συγγραφικά, που αποπνέει φρεσκάδα και αέρα μυστηρίου από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα, απογειώνουν το ρυθμό και την ένταση του μυθιστορήματος και δημιουργούν πολλαπλά συναισθήματα στον αναγνώστη.

Το μυστήριο λύνεται στις τελευταίες σελίδες όπου καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει, αφού η συγγραφέας πετυχαίνει να σκιαγραφήσει σωστά την ψυχική κατάσταση κάθε ήρωα και τις ενδόμυχες σκέψεις του. Στο τέλος επέρχεται η λύτρωση και η κάθαρση αλλά και η τιμωρία για κάποιους άλλους. Ο αναγνώστης καταφέρνει να ισορροπήσει τα συναισθήματά του και του δημιουργείται μια γλυκύτητα και μια πληρότητα στην καρδιά. Ένα συναρπαστικό ταξίδι έχει ολοκληρωθεί.