Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Πόπης Λαμπροπούλου την οποία συναντώ λογοτεχνικά για πρώτη φορά.

Με γραφή απλή και μεστή, χωρίς φλυαρίες, με εξέπληξε ευχάριστα αυτό το αξιόλογο κοινωνικό μυθιστόρημα, τόσο που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου αν δεν έφτανα στη τελευταία του σελίδα. Διαβάζεται απνευστί αιχμαλωτίζοντας τον αναγνώστη στις σελίδες του δημιουργώντας ζωντανές εικόνες που συγκινούν και προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα.

Μία ιστορία στην οποία η μοίρα επηρεάζει τις ζωές των ηρώων με καθοριστικό τρόπο. Η συγγραφέας αποτυπώνει με ρεαλισμό πρόσωπα και καταστάσεις με έντεχνο τρόπο ενώ οι ανατροπές έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις προκαλώντας αναπάντεχες εξελίξεις.

Η κα Λαμπροπούλου, ως ψυχολόγος χειρίζεται εξαιρετικά και ανθρώπινα τις συναισθηματικές καταστάσεις βοηθώντας ταυτόχρονα τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν αντίστοιχα διλήμματα και στην προσωπική τους ζωή. Είναι πολύ λεπτή και ευαίσθητη η σχέση των μητέρων με τα παιδιά τους, ιδιαίτερα όταν απουσιάζει ο πατέρας.

Εκείνη η μέρα θα σφράγιζε την ψυχή του δωδεκάχρονου Στέφανου για πάντα... Ο ουρανός σκεπάστηκε από σκούρα σύννεφα... Ερχόταν μπουρίνι... Ο μικρός καθισμένος σε μια πέτρα στην αυλή του σπιτιού κοιτούσε την αφρισμένη θάλασσα, ενώ ένα χέρι του έσφιξε την καρδιά του... Εκείνος δεν έλεγε να γυρίσει... Στο σπίτι μαζεύτηκε κόσμος... "Τι κάθεστε, πάρτε το λιμενικό..."

Όχι όμως και η μητέρα του Στέφανου της ιστορίας της κας Λαμπροπούλου, «Η μάνα για να ελαφρύνει τα οικογενειακά της βάρη στέλνει το μικρό Στέφανο να δουλέψει στο μαγαζί του αδερφού της, στη Θεσ/κη... Θα σε πάρω πίσω αγόρι μου μόλις βρω δουλειά, του είπε... Τον έβαλε στο τρένο... Ο μικρός έμεινε σιωπηλός με τα μάτια υγρά... Που με στέλνεις μάνα; ψιθύριζε άηχα... Η μάνα σήκωσε το χέρι για ένα σύντομο χαιρετισμό...Επιτέλους ένιωθε ελεύθερη...».

Δυστυχώς υπάρχουν και μητέρες αδύναμες, ανίκανες να νιώσουν αγάπη για το σπλάχνο τους αρνούμενες ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους επικεντρώνοντας στη δική τους προσωπική επιβίωση.

«Όλα θα φτιάξουν, αρκεί εσύ να πιστεύεις στον εαυτό σου και τη δύναμή σου», ήταν τα λόγια ενός άγνωστου ταξιτζή που επηρέασαν τον Στέφανο όπως θα επηρέαζαν και τον καθένα από εμάς, την κατάλληλη στιγμή!

Πρέπει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο, θα λειτουργήσει στις «μητέρες» που αδιαφορούν για τα παιδιά τους, θα τις βοηθήσει να αποφύγουν τη στιγμή που θα πρέπει να ζητήσουν ΣΥΓΓΝΩΜΗ!!!