Αγγελική στην όψη και δαίμονας, γιατρέ, γεννήθηκε με τα πόδια μπροστά, τα σήκωσε, σφικτά κρατούσε ανάμεσά τους, του δίδυμου αδελφού της τα συντρίμμια. Τον είχε τυλίξει με το λώρο της σαν τον κισσό, τον ρουφούσε κι ούτε την πείραζε η σαπίλα, γεννήθηκε προορισμένη πόρνη. Δες τα λακκάκια στις λαγόνες, δες τις φτέρνες της. Όχι, μην την κοιτάς, άντρας κι εσύ, δεν θα δεις παρά την ομορφιά της. Μονάχα εγώ, η μάνα της ξέρω τι θηρίο γέννησα. Η μικρή πόρνη, άρπαξε αμέσως τη θηλή μου, κάρφωσε τα ροδαλά της ούλα, να την κόψει. Και τα μάτια της μαύρα, τα κάρφωσε στα μάτια μου που θρηνούσαν το γυιόκα μου. Θήλασε γάλα, δάκρυα, αίμα κι απότομα άφησε τη ζουλιγμένη θηλή να πιτσιλάει μικρές λευκές σταγόνες. Η μικρή πόρνη έκλεψε τα μαργαριτάρια μου
Ούτε μια σταγόνα νερού δεν γεννιέται σε γη ουρανό και θάλασσα, δεν μένει μόνη, δεν πεθαίνει. Είναι τέλεια η ενότητα των υδάτων. Τα Ασύνδετα νερά, σύντομα διηγήματα, ιστορίες ανθρώπων, είναι μια ευχή, μια πρόσκληση για την ευτυχία μας.