Η Ρόζα είναι ένα παιδί όπως όλα τα’ άλλα θα έλεγε κανείς. Κάποιος άλλος;...

όπως οι γονείς της, θα την θεωρήσουν ότι είναι διαφορετική. Αυτό γιατί δεν της αρέσουν τα φουστάνια, το μπαλέτο, τα λούτρινα, οι κούκλες, αλλά σε αντίθεση τρελαίνεται να φορά τζιν, αθλητικά, να παίζει ποδόσφαιρο και με τα αυτοκινητάκια!

Θυμώνει, θυμώνει πολύ με τους γονείς της που δεν την καταλαβαίνουν, με τα αγόρια που δε την δέχονται στο παιχνίδι τους και με τις φίλες της που δε θέλει να παίζει μαζί τους με κοριτσίστηκα παιχνίδια!

Κι έτσι ανεβαίνει στο ποδήλατο, παίρνει μια παλιά μπάλα και τρέχει στο κοντινό πάρκο. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και άλλαξαν όλα… Εκεί γνωρίζει το Φίλιππο, τον Έρβιν και την Ντρίτα και το παιχνίδι ξεκινά… Είναι η πρώτη φορά που κάποιοι την αποδέχονται, που παίζουν χωρίς να λογαριάζουν αν είναι για αγόρια ή κορίτσια; Τι πάει να πει αυτό; Το παιχνίδι είναι για όλους!

Μαζί με την Ντρίτα, με θέληση, πείσμα και αποφασιστικότητα διοργανώνουν έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου μόνο για κορίτσια. Πόσες θα πείσουν για να φτιαχτεί η ομάδα; Θα τα καταφέρουν; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Θα τον πετύχουν;

Το νέο βιβλίο του Κώστα Μάνου «ΡΟΖΑ η ωραία θυμωμένη» σε εικόνες Σοφίας Παπαδοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ανήκει στη σειρά «ιστορίες που ζει δυνατά», από οχτώ χρονών και πάνω. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όσους αποδέχονται τη δική τους διαφορετικότητα αλλά και των άλλων. Σε όσους θέλουν να ανήκουν κάπου ή απλά να εκφραστούν, αλλά κυρίως σ’ εκείνους που θέλουν να ζουν δυνατά.

Το πείσμα, η επιμονή, η θέληση και αη ομαδικότητα, βοηθά αρκετές φορές στο να πείσεις κάποιον γι ‘αυτό που θέλεις πραγματικά. Τη διαφορετικότητα δεν μπορούν αρκετοί να την αποδεχτούν γιατί ίσως δεν έχουν την δύναμη να την κατανοήσουν.

Όλες αυτές οι έννοιες περνούν μέσα από την Ρόζα, την ηρωίδα του βιβλίου που εύκολα ο μικρός αναγνώστης ταυτίζεται μαζί της. Γιατί πλέον στις μέρες μας αρκετά κορίτσια λατρεύουν το ποδόσφαιρο και είναι καλές σ’ αυτό, παίζουν αυτοκινητάκια ή άλλα «αγορίστικα» που θα έλεγε κανείς. Αυτό κα,όνο δεν τα κάνει «αγοροκόριτσα» που συνήθως τα αποκαλούν.

Γιατί να βάζουμε ταμπέλες, τίτλους και ρόλους σε ανθρώπους γιατί έτσι βολεύει πιθανόν κάποιους άλλους;