Ο κύριος Χρήστος Αρμάντο Γκέζος μετά το εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα «Η λάσπη» επιστρέφει με μια συλλογή δέκα διηγημάτων μέσα από τα οποία προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον περιβάλλοντα κόσμο και τον ψυχισμό του ανθρώπου. Με σύντροφο και δείκτη τις λέξεις, με όπλα του το ταλέντο και το προσωπικό του, χαρακτηριστικό ύφος γραφής διαλέγει δέκα διαφορετικές αφετηρίες, δέκα διαφορετικά θέματα, με εναλλασσόμενες μορφές αφήγησης και τεχνικές. Διαλέγει το πρώτο και το τρίτο πρόσωπο, την ομαλή αφήγηση αλλά και την πρωτοποριακή, αυτήν χωρίς τελείες, έτσι για να αυξάνεται ο παλμός του αναγνώστη. Δέκα διαφορετικές ιστορίες που όμως σε κάποια σημεία ομοιάζουν, μιας και κάποια χαρακτηριστιά επαναλαμβάνονται: η πίεση της δουλειάς, η απειλή της μοναξιάς, η ανάγκη για μια αύρα στο πλάι της ζωής, η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την έκπτωση αρχών, η διαφορετικότητα...

Ο συγγραφέας πειραματίζεται με όποιον τρόπο ξέρει και μπορεί να στηρίξει με το στυλ του, χαρίζοντάς μου μια πληθώρα ιστοριών και αφηγηματικών αξόνων, προκαλώντας με κάθε φορά να φτάσω ως το τέλος κάποιες ιστορίες του. Ελάχιστες δεν κατάφερα, κυρίως λόγω του σουρεαλισμού ή της ποιητικότητάς τους, μιας και δεν είναι τα αγαπημένα μου είδη, σε κανένα όμως σημείο δεν ένιωσα χαμένος, μιας και η λεξιλογική απόδοση της καθημερινότητας, του εσωτερισμού, της εποχής μας είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας πένας που ξεχωρίζει διακριτικά από το ποτάμι των σημερινών λογοτεχνικών πονημάτων.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στο «Καρδιές για φάγωμα», όπου μια φτωχή γυναίκα καθαρίζει αγκινάρες για λογαριασμό μιας γειτόνισσας και την πιάνει απελπισία γιατί μαύρισαν παρ’ ολο το λεμόνι που τους έριξε. Τι θα γίνει τώρα που η ξένη γυναίκα φυσικά τις θέλει άσπρες άσπρες να τις μαγειρέψει για τους μουσαφιραίους της; Μέσα σε περίπου 12 σελίδες ο συγγραφέας καταφέρνει να αποτυπώσει το κοινωνικό δέσιμο του χωριού, να καταγράψει την ντοπιολαλιά του και να τονίσει με τραγικό τρόπο τη ματαιότητα. Ο γιος της οικογένειας, με τη δική του ματιά, μας περιγράφει την καθημερινότητα της οικογένειάς του, μας δείχνει, ψάχνοντας για δανεικά ώστε ν’ αγοράσουν άλλες αγκινάρες μπας και τις σώσουν, τον τρόπο που φέρονται διάφοροι κάτοικοι του χωριού (κάποιος τσιγκούνης, κάποιος άνεργος, κάποιος με άφθονο έχειν) ανάλογα τη θέση τους και τη χρεία που τους χτυπάει την πόρτα. Πρόκειται για ένα μικρό διαμαντάκι με απρόσμενο τέλος, γεμάτο με όλα τα προτερήματα της γραφής του κυρίου Γκέζου.

«Η τραμπάλα» είναι μια φροντισμένη, καλογραμμένη συλλογή διηγημάτων, με ποικιλία μορφών, αφήγησης, περιεχομένου, συναισθημάτων και μια ένδειξη του πόσο μου λείπει ο κύριος Γκέζος σε κάτι πιο εκτεταμένο, όπως ένα μυθιστόρημα.

Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο ένα διήγημα.Ούτε δυο,ούτε τρια...Και τα δέκα εξίσου δυνατά !