Αυτό είναι το 4ο βιβλίο του Arlidge με πρωταγωνίστρια, την γνωστή μας πλέον, επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις. Ο συγγραφέας ακολουθεί και εδώ το ίδιο πετυχημένο μοτίβο: σύντομα κεφάλαια, δράση, αγωνία, ανατροπές. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που χρησιμοποίησε για να περάσει μηνύματα: α) για το bullying που δέχονται τα παιδιά στο σχολείο και τις επιπτώσεις που επιφέρει στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους. β) για τις αρνητικές σχέσεις γονέων – παιδιών. Όταν οι γονείς αδιαφορούν για τα παιδιά τους, είτε κυνηγώντας την επαγγελματική επιτυχία και καταξίωσή τους, είτε κοιτώντας μόνο τον εαυτό και την καλοπέρασή τους. Και στις δυο περιπτώσεις τα παιδιά νιώθουν παραγκωνισμένα, εισπράττουν την αδιαφορία, νιώθουν ανασφάλεια και μοναξιά και σίγουρα αυτά δεν είναι τα ισχυρότερα εφόδια για την διαμόρφωση ενός υγιούς χαρακτήρα.

Τρεις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάνουν τη νύχτα μέρα στην πόλη του Σαουθάμπτον. Το ίδιο εφιαλτικό σκηνικό συνεχίζεται και την επόμενη αλλά και την μεθεπόμενη νύχτα. Όλη η πόλη καίγεται, αφήνοντας πίσω νεκρούς, αποκαΐδια, συντρίμμια και κατεστραμμένες ζωές. Σίγουρα πρόκειται για ένα απάνθρωπο, προμελετημένο έγκλημα και υποδήλωνε τέτοιο βαθμό θυμού, οργής, εκδίκησης, βαναυσότητας και σκληρότητας. Ο ένοχος έπρεπε πάση θυσία να τιμωρηθεί.

Η Έλεν και η ομάδα της καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να καταλάβουν τον χαρακτήρα του δράστη καθώς και τα κίνητρά του. Ψάχνουν στοιχεία και αποδείξεις που θα τους οδηγήσουν σε εκείνον. Ή εκείνη. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο εύκολα και τα εμπόδια που ξεπροβάλλουν δυσχεραίνουν το έργο τους.

Εμπρησμός. Ποια είναι τα πιθανά κίνητρα;

Ø Συγκάλυψη ενός εγκλήματος;

Ø Ασφαλιστική αποζημίωση;

Ø Εκδίκηση;

Ø Πυρομανία;

Ø Οικονομικό κίνητρο;

Ø Γιατί έγιναν στόχος τα συγκεκριμένα θύματα;

Ø Θα υπάρξει και νέα σειρά πυρκαγιών;

Μυρωδιά από μπαρούτι, φόβος, τρόμος και αγωνία έχει εξαπλωθεί σε όλη την πόλη. Άραγε η Έλεν θα καταφέρει εγκαίρως να βρει τις απαντήσεις που ψάχνει πριν να είναι πολύ αργά; Πριν ο παρανοϊκός εμπρηστής ξαναχτυπήσει;

* Η ψυχή σου δεν ησυχάζει ποτέ, όταν τη συνείδησή σου βαραίνει ο θάνατος ενός άλλου ανθρώπου. (σελίδα 72)

Είχα διαβάσει το Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ κι είχα ανατριχιάσει. Νόμιζα ότι και το ΑΝ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΚΑΙΓΕΣΑΙ θα ήταν κάτι τόσο δυνατό. Διαψεύστηκα όμως. Η ιστορία σε κρατάει σε εγρήγορση, διαβάζεται με ενδιαφέρον, όμως δεν έχει καμία πρωτοτυπία ως προς τον τρόπο γραφής και παράθεσης των γεγονότων, ενώ συγχρόνως παρουσιάζεται η αδυναμία του συγγραφέα να εμφαθύνει στις προσωπικότητες των ηρώων του.

Τρεις πυρκαγιές μεγάλου μεγέθους φωτίζουν αλλόκοτα το Σαουθάμπτον. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται την επόμενη νύχτα. Και την επόμενη. Αφήνοντας πίσω νεκρούς και διαλυμένες ζωές. Η Έλεν Γκρέις αυτήν τη φορά έχει να αντιμετωπίσει έναν σαδιστή, ανεξέλεγκτο πυρομανή! Θα καταφέρει να τον εντοπίσει πριν σκορπίσει τον θάνατο σε όλη την πόλη;

Η σειρά των βιβλίων με την Έλεν Γκρέις αντί να αποδυναμώνεται ή έστω να προσφέρει την ίδια αγωνία, κάθε φορά γίνεται ολοένα και καλύτερη! Ο συγγραφέας αυτήν τη φορά πήρε μια δύσκολη υπόθεση, έκαψε το μισό Σαουθάμπτον και μου έσπασε τα νεύρα. Ένα ανελέητο κυνηγητό, τμηματικές αποκαλύψεις όποτε εκείνος ήθελε, σωστή παραπληροφόρηση, λεπτομέρειες που κρύβονταν μπροστά στα μάτια μου για την επίλυση του γρίφου και ανθρωπιστικά, κοινωνικά μηνύματα. Ήταν τόσο έντονο, αγωνιώδες και ανατρεπτικό που αναφωνούσα «Παναγία μου», «Θεέ μου», «Χριστέ μου» κάθε τρεις και λίγο. Αν ήμουν στο λεωφορείο θα αναρωτιόταν ο κόσμος για το δύσμοιρο κοντό δοπτροφόρο παιδάκι που ανακαλύπτει πρώτη φορά τη Βίβλο!

Η υπόθεση είναι από τις πιο δύσκολες που έχω διαβάσει και ο χειρισμός της πλοκής είναι εξαιρετικός. Η Γκρέις και μαζί ο αναγνώστης πάνε από δω, πάνε από κει, ερευνούν, εξετάζουν, εμπιστεύονται, κυνηγιούνται. Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα για τον χειρισμό της υπόθεσης και πόσο εκπληκτικά δομημένος είναι αλλά θα αποκαλυφθούν πολλά. Χάρηκα πολύ όμως που διαβάζοντάς το εντόπισα αμέσως κάτι που δε μου κόλλαγε, το οποίο ήταν πολύ σημαντικό για την εξέλιξη του βιβλίου, δεν περίμενα ποτέ όμως ότι υπάρχει άφθονο ζουμί ακόμη! Τι κοινό λοιπόν έχουν οι τέσσερις τριπλές πυρκαγιές και ποιος είναι ο συνεκτικός δεσμός μεταξύ των θυμάτων; Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής και πώς θα τον ανακαλύψει η Γκρέις και το επιτελείο της; Μια συναρπαστική περιπέτεια που με άφησε με δάκρυα στα μάτια ως προς την αλήθεια και το φινάλε της ιστορίας.

Η Έλεν Γκρέις αυτήν τη φορά δεν ασχολείται πολύ με τον ανηψιό της, επιστρέφει όμως, δεκαέξι μήνες μετά την υπόθεση που εκτυλίχτηκε στο προηγούμενο βιβλίο της σειράς, στα σκοτεινά μονοπάτια του πόνου και του σαδομαζοχισμού, μιας και οι επαφές με τον συμβουλάτορά της Τζέικ έχουν κοπεί οριστικά εξαιτίας του. Θα καταφέρει να βρει έναν νέο αφέντη που να την αφήσει ικανοποιημένη; Είναι σε θέση να τινάξει τα πάντα στον αέρα θυσιάζοντάς τα στον βωμό ενός αμαρτωλού και σαδιστικού πάθους; Και τι θα συμβεί όταν ο νέος της αφέντης απλώς ξεπερνάει κάποια όρια στη σχέση τους;

Ως προς το φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον της επιθεωρήτριας, επιτέλους η ανθρωποφάγα διευθύντρια Κέρι Χάργουντ είναι παρελθόν και στη θέση της ανέλαβε ο Τζόναθαν Γκάρνταμ, παντρεμένος και ερωτευμένος με τη γυναίκα του. Τι χαρακτήρα λοιπόν θα δείξει απέναντι στην Γκρέις; Θα τη βοηθάει και θα την υποστηρίζει ή θα θέλει να τονίζει το δικό του εγώ; Τι πραγματικά έχει στο μυαλό του για την πανέξυπνη, ικανότατη επιθεωρήτριά του; Η απάντηση δίνεται στην τελευταία κυριολεκτικά σελίδα, κάνοντάς με να θέλω να μετακομίσω στο σπίτι του συγγραφέα και να είμαι πάνω από το κεφάλι του μέχρι να τελειώσει την επόμενη περιπέτεια! Κατά τα άλλα, η στενή φίλη της Γκρέιβς, Τσάρλι Μπρουκς, μεγαλώνει τη 16 μηνών κόρη της μαζί με τον Στηβ και παραπαίει ανάμεσα στις ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές και το επαγγελματικό της καθήκον. Είναι όμως τέτοια η πίεση από τις στιγμές που ζει και τον κίνδυνο που μπλέκει ώστε αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά μήπως παραιτηθεί από την Αστυνομία. Ένα δύσκολο δίλημμα που ο συγγραφέας το αντιμετωπίζει με αγάπη. Τέλος, η δημοσιογράφος Εμίλια Γκαρανίτα βάζει τα δυνατά της, σπάζοντας οριστικά την ανακωχή που είχε με την επιθεωρήτρια, να γεμίσει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας όπου εργάζεται με δικό της, καυτό ρεπορτάζ, χωρίς να ορρωδεί προ ουδενός. Θα καταφέρει να αποκαθηλώσει την Έλεν Γκρέιβς από τον θρόνο της οσιότητας και της αγιοποίησης ή θα αποτύχει παταγωδώς για άλλη μία φορά;

Ας πάμε και στο κοινωνικό κομμάτι της ιστορίας (θα γράψω κι άλλα!). Συγκλονίστηκα πραγματικά με τον τρόπο που περιγράφει ο M. J. Arlidge τις συνθήκες ανατροφής παιδιών που δεν τα θέλουν οι γονείς τους και σε ποιο σημείο αυτή η ελλιπής αγάπη και φροντίδα μπορεί να οδηγήσει τους εφήβους σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Όλοι οι γονείς που επέλεξε να σκιαγραφήσει ο συγγραφέας, η καθημερινότητα σε κάποια σπίτια, η ανάγκη συνήθως των πλούσιων γονών να πληρώνουν μια νταντά να μεγαλώνει το παιδί τους, αδιαφορώντας ακόμη και για την επιμέλεια αυτή καθαυτή, αφήνοντάς τα στο έλεος νταντάδων που τις ενδιαφέρει μόνο το χαρτζηλίκι, είναι καταστάσεις που τις έχω ακουστά αλλά αποτυπώνονται ανάγλυφα σε αυτές τις σελίδες. Ειλικρινά, σε αυτές τις περιπτώσεις, ποιος είναι ο ένοχος, το παιδί ή ο γονιός; Και πραγματικά πόσο ανήθικο και εγκληματικό είναι το ίδιο σου το παιδί να χαρακώνεται μπροστά σου, να αυτοτραυματίζεται κι εσύ να το αντιμετωπίζεις απλώς πίνοντας λίγο παραπάνω;

Τα βιβλία με πρωταγωνίστρια την Έλεν Γκρέις δεν είναι μόνο σφιχτοδεμένα, ανατρεπτικά κείμενα, που εξελίσσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τις σχέσεις μεταξύ των βασικών πρωταγωνιστών αλλά αναλαμβάνουν να διαλύσουν λιθαράκι το λιθαράκι κάθε ευτυχισμένη κατ’ επίφασιν οικογενειακή, κοινωνική κια προσωπική στιγμή. Οι υποθέσεις που ξετυλίγονται σε κάθε βιβλίο δείχνουν μια κοινωνία που σαπίζει στο ίδιο της το τέλμα και την αδιαφορία, με θύματα πάντα τα παιδιά, είτε αυτά μεγαλώσουν και γίνουν ενήλικα μέλη της κοινωνίας είτε παρακολουθώντας κρυφά τη ζωή να περνά από το πλάι τους γεμάτα φόβο, σαδισμό και ανασφάλεια. Περιμένω με κομμένη την ανάσα το επόμενο βιβλίο της σειράς και ευγνομονώ τις εκδόσεις Διόπτρα που ανακάλυψαν εγκαίρως αυτά τα βιβλία.