Η λαίδη Αθελίνα Πλέιφορντ, διάσημη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων για παιδιά, έχει καλέσει μερικούς φίλους στην έπαυλή της στο Κλονακίλτι, στη Βόρεια Ιρλανδία, Οι παριστάμενοι, ανάμεσά τους ο αστυνόμος της Σκότλαντ Γιάρντ Έντουαρντ Κάτσπουλ και ο Ηρακλής Πουαρό, θα γίνουν μάρτυρες μιας ρηξικέλευθης απόφασης της λαίδης και θ’ ακούσουν κάτι που θα πυροδοτήσει απρόβλεπτες εξελίξεις, ανάμεσά τους κι έναν φόνο! Ο αγαπημένος χαρακτήρας της Agatha Christie καλείται να αναλάβει δράση και να βρει τον ένοχο. Θα τα καταφέρει;

Η Αγκάθα Κρίστι (1890-1976) είναι η βασίλισσα του αστυνομικού μυθιστορήματος, με εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράσεις των έργων της, με μεταφορές των περιπετειών της σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και η δημιουργός των πολύ αγαπημένων φανταστικών χαρακτήρων Ηρακλή Πουαρό και Μις Μαρπλ. Ο Ηρακλής Πουαρό, με τα φαιά του κύτταρα, το εντυπωσιακό μουστάκι και το αβγοειδές κεφάλι, εμφανίστηκε σε μυθιστορήματα και διηγήματα από το 1929, οπότε και κυκλοφόρησε το βιβλίο «The mysterious affair at Styles» ως το 1975, οπότε και η τελευταία του υπόθεση έλαβε χώρα στον ίδιο τόπο και η σταδιοδρομία του έκλεισε με τον πιο δραματικό τρόπο στο βιβλίο «The curtain». Ο Βέλγος αστυνομικός, που απολαμβάνει τη σύνταξή του λύνοντας υποθέσεις ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, είναι από τους πιο ευρηματικούς και τρισδιάστατους χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η συγγραφέας που στο προηγούμενο βιβλίο, το «Έγκλημα με υπογραφή», έστησε έναν καλοδουλεμένο ιστό και σεβάστηκε στο έπακρο τον κόσμο της Christie τα κατάφερε και πάλι! Σαν αστυνομικό μυθιστόρημα έχει πολλά θετικά στοιχεία, αν και το αγάπησα ακόμη περισσότερο από το άλλο και σαν αστυνομικό μυθιστόρημα με δανεικό πρωταγωνιστή εξακολουθεί να είναι πιστό στην αρχική ατμόσφαιρα, κλίμα, νοοτροπία, χαρακτήρα, πλοκή. Το συστήνω ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις του βρετανικού αστυνομικού μυθιστορήματος, τους θιασώτες της Agatha Christie και για όσους θέλουν πραγματικά να στίψουν το μυαλό τους για να εξιχνιάσουν το έγκλημα κι όχι απλά να ξεφυλλίζουν το βιβλίο μέχρι το τέλος.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται κυρίως στην έπαυλη Λιλιόουκ και έχει όλα τα γνωρίσματα που αγάπησαν όσοι διαβάζουν μυθιστορήματα της βασίλισσας του εγκλήματος: ένας κύκλος υπόπτων, με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, ψηφίδες πληροφοριών που ποτέ δεν τοποθετούνται σωστά παρά μόνο όσο πλησιάζει το βιβλίο στο τέλος, ανατροπές και αναπάντεχες εκπλήξεις, εκτεταμένοι και ζωηροί διάλογοι που θέλουν προσοχή, τα φαιά κύτταρα του μικρόσωμου ντετέκτιβ που κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις χωρίς ο αναγνώστης να καταλαβαίνει πού το πάει, απανωτές αλλαγές πλοκής και φυσικά το απαραίτητο κλου παρουσία των υπόπτων, όπου ο Πουαρό αποκαλύπτει την αλήθεια. Η συγγραφέας Sophie Hannah έχει μελετήσει πολύ καλά το ύφος, το στυλ, τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία της Agatha Christie, έχει δουλέψει σκληρά πάνω στην ατμόσφαιρα των βιβλίων της και έχει αποδώσει ορθότατα το κλίμα, τις προσωπικότητες και τις εξελίξεις.

Σε αυτό το βιβλίο δεν απόλαυσα τον ντετέκτιβ όσο θα ήθελα, μιας και απλώς έδινε τις κατευθυντήριες οδηγίες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην αγγλική ύπαιθρο, ψάχνοντας απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν προτίθεται να μοιραστεί με τον Κάτσπουλ κι έτσι η ιστορία τίθεται στις πραγματικές της διαστάσεις μέσα από συζητήσεις που ξεκινάει ο προαναφερθείς αστυνόμος της Σκότλαντ Γιάρντ. Ο Κάτσπουλ έχει λοιπόν πιο ενεργό ρόλο στο βιβλίο απ’ ό,τι την προηγούμενη φορά ενώ η νοημοσύνη του δείχνει αρκετά βελτιωμένη! Απ’ την άλλη, η υπόθεση είναι αρκετά περίπλοκη και πολυεπίπεδη ενώ ορισμένα σημεία της απαιτούν διευκρίνιση εκτός των τειχών του Λιλιόουκ, γι’ αυτό και ο Πουαρώ κάνει την έρευνά του έξω από τις σελίδες του μυθιστορήματος. Για άλλη μια φορά όμως φτάνει στο σωστό συμπέρασμα και η αποκάλυψη έρχεται την κατάλληλη στιγμή.

Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Η λαίδη Πλέιφορντ, ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες του γραμματέα της, Τζόζεφ Σκότσερ, αποφασίζει ν’ αλλάξει τη διαθήκη της και να του γράψει όλη της την περιουσία, παραμελώντας έτσι την κόρη της, Κλόντια, και τον γιο της, Χάρι. Για ποιο λόγο λοιπόν να προβεί σε μια τέτοια πράξη, ειδικά από τη στιγμή που ο Σκότσερ είναι νεφροπαθής και έχει λίγους μήνες ζωής; Τι πραγματικά θέλει η λαίδη να γίνει με μια τέτοια απόφαση; Τι αντίκτυπο θα έχουν τα λόγια της και πώς θα αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή οι ισορροπίες μεταξύ των συνδαιτυμόνων; Αυτή και ένα σωρό άλλες ερωτήσεις ξεπροβάλλουν μέσα από τις σελίδες του συναρπαστικού αστυνομικού μυθιστορήματος.

Δε θα συγκρίνω ούτε θα αντιπαραβάλλω τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο γραφής της Sophie Hannah με της Agatha Christie, γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Πιστεύω πως ο Ηρακλής Πουαρό βρήκε μια καλή διάδοχο για να ζωντανέψει τις ιστορίες του και να συνεχίσει να μας κρατάει συντροφιά με τον πολύπλοκο τρόπο σκέψης του, τα γαλλικά του, τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία του και τις ξεχωριστές υποθέσεις. Στο «Κλειστό φέρετρο» υπάρχουν συνεχείς αναφορές στον Βασιλιά Ιωάννη του Σαίξπηρ, αναπλάθονται ρεαλιστικά οι συνήθειες της αγγλικής αριστοκρατίας του 1929, καταγράφεται η στάση των Άγγλων απέναντι στους Ιρλανδούς και πώς αλληλεπιδρούν, ζωντανεύουν οι λεκτικοί ιδιωματισμοί της γλώσσας των απλών, «λαϊκών» ανθρώπων (υπηρετών και χωρικών), οι οποίοι στα ελληνικά αποδόθηκαν με μελετημένες αργκό εκφράσεις που πρέπει να ταλαιπώρησαν πολύ τον μεταφραστή, ενώ μέσα από τα λεγόμενα της λαίδης Πλέιφορντ παρουσιάζεται μια σειρά από περιλήψεις βιβλίων της δεκάχρονης ηρωίδας της, Τσιλιβίθρας Σέντον, που τις βρήκα πολύ χαριτωμένες και έξυπνες!

Ρεαλισμός λοιπόν, ενδιαφέρουσα πλοκή, σύνθετες εξελίξεις και μια συναρπαστική κεντρική ιδέα είναι γνωρίσματα που με ικανοποίησαν απόλυτα κατά την ανάγνωση. Θα προτιμούσα ίσως προς το τέλος να μην είχαμε τόσο εκτενείς μονολόγους που φωτίζουν συγκεκριμένα στιγμιότυπα του παρελθόντος, σημαντικά όμως για τις εξελίξεις στο παρόν, γιατί κατ’ εμέ ο ανατρεπτικός, σύνθετος και πλουραλιστικός τρόπος του Πουαρό στο τέλος κάθε υπόθεσης δε χρειάζεται «χάρτινους ανταγωνιστές». Πάντως δε θα συγχωρέσω ποτέ στη συγγραφέα την ικανότητά της να μου περιγράφει σκηνές και περιστατικά φωτισμένα κατά τέτοιο τρόπο που όταν αποκαλύφθηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις με άφησαν άναυδο. Διάβασα προσεκτικά κάθε πρόταση του κειμένου κι όμως, μόνο χάρη στον Πουαρό, μια φυσιολογική κίνηση που περιγράφηκε σχεδόν από την αρχή και πέρασε αδιάφορα από μπροστά μου τοποθετήθηκε στις πραγματικές της διαστάσεις. Ακόμη δεν μπορώ να το αποδεχτώ που δεν κατάλαβα την αλήθεια, η οποία ήταν φανερότατα κρυφή!

Το «Κλειστό φέρετρο» είναι μια νέα συναρπαστική περιπέτεια που ζωντάνεψε με αξιώσεις και μαεστρία η Sophie Hannah, αφορά μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα γύρω από την οποία διαδραματίζονται αναπάντεχα γεγονότα και ζωντανεύει παραστατικά την αγγλική νοοτροπία και ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1920, παίζοντας ακόμη και με τις λέξεις του τίτλου που αποδόθηκε στο μυθιστόρημα! Ο για άλλη μια φορά δεξιοτεχνικός τρόπος που ξεδιπλώνεται η υπόθεση θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς!

Από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει.Βαρετό μέχρι εκεί που δεν πάει.