Μια πρωτότυπη νέα "Οδύσσεια" ξαναγραμμένη από έναν σύγχρονο δημιουργό. Ο Μιχάλης Γκανάς ξαναγράφει και ξαναλέει την "Οδύσσεια" με τον δικό του τρόπο, βάζοντας μέσα στο κείμενο στοιχεία από την πλούσια γλωσσική μας παράδοση.

Θυμήθηκε ολοκάθαρα εκείνη την ημέρα
που διάβηκε στερνή φορά την όμορφη καμάρα
να πάει στα καράβια του, έτοιμα να σαλπάρουν
για την Αυλίδα τη μικρή και τη μεγάλη Τροία.
Με τον λαό τριγύρω του, την Πηνελόπη πλάι
και τον Τηλέμαχο μωρό να κλαίει και να χτυπιέται
σαν να ’ταν Κάλχας κι έβλεπε το τι τους περιμένει:
αυτόν και τη φαμίλια του, τους Έλληνες, τους Τρώες,
τον Αγαμέμνονα σφαχτό, τον Έκτορα γδαρμένο,
την Κλυταιμνήστρα φόνισσα και θύμα του παιδιού της,
τον Αστυάνακτα αλοιφή -αχ, γκρεμοτσακισμένο-,
τη Χρυσηίδα κόκκινη, στο αίμα της πνιγμένη,
τον Αχιλλέα άψυχο, άσπρο σαν κιμωλία
και τ’ άλογά του αθάνατα να κλαιν τ’ αφεντικό τους,
δρομέα, και πολεμιστή, και μέγα αλογατάρη,
που ’χε κορμί αθάνατο απ’ την κορφή ως τα νύχια
και μοναχά στο πόδι του τ’ αδύνατο σημείο,
ολίγη σάρκα και θνητή σαν φέτα πορτοκάλι.
Αχίλλειος η φτέρνα του και πέρασμα θανάτου
κι εκεί βρήκε να καρφωθεί το βέλος του φονιά του.

Μόνο η Ελένη έμεινε Ωραία και μοιραία
του Μενελάου φυσικά και του ωραίου Πάρη.
Της Σπάρτης η βασίλισσα και όλεθρος της Τροίας
ή αδειανό πουκάμισο, στην Αίγυπτο χαμένη
ανάμεσα σε φοινικιές, και μύγες, και χουρμάδες
σαν έπαθλο για βασιλείς που γίναν κερατάδες.