Η προσέγγιση των παιδιών είναι δύσκολη ακόμα και για το στενό περιβάλλον τους το οποίο έχει καθημερινά συνεχείς ευκαιρίες. Πόσο δε, για έναν συγγραφέα ο οποίος έχει μόνον μία ευκαιρία μερικών λεπτών ή ωρών για να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον τους, να δαμάσει ένα μυαλό που "πετάει", ένα μυαλό που το "βασανίζουν" ερωτήματα, που περιμένει ουσιαστικές, περιεκτικές απαντήσεις και όχι υποκρισία.

Πως κεντρίζεις το ενδιαφέρον ενός παιδιού;Πως αντιμετωπίζεις την ειλικρίνειά του που φτάνει στα όρια του κυνισμού;

Αυτή η δυσκολία φαινομενικά, γίνεται πλεονέκτημα στα χέρια ενός ανήσυχου παιδαγωγού ο οποίος καταλαβαίνει ότι για να πετύχει το σκοπό του, πρέπει να "παίξει το παιχνίδι με τους όρους του παιδιού".

Ο Σπύρος Πετρουλάκης σε αυτό το βιβλίο δεν είναι συγγραφέας. Γίνεται παιδαγωγός για τα παιδιά και μέντορας για τους δασκάλους και τους γονείς. Δείχνει τον τρόπο προσέγγισης των παιδιών με μία τεχνική που έχει χρησιμοποιήσει και σε προηγούμενα έργα του και σε αυτό την μεταφέρει σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Δεν μεταδίδει γνώση με τον κλασικό στείρο τρόπο αλλά αντίθετα προκαλεί τα παιδιά να την αναζητήσουν τα ίδια, να την αποδεχτούν και να την αφομοιώσουν ως δική τους επιλογή και όχι ως επιβολή τρίτων.

Ο Σπύρος Πετρουλάκης σε αυτό το βιβλίο δεν είναι συγγραφέας. Γίνεται παιδαγωγός για τα παιδιά και μέντορας για τους δασκάλους και τους γονείς.

Κάνει ενδιαφέρουσα την ιστορία του διότι χρησιμοποιεί το παιχνίδι, ενώ οι ήρωές του είναι "πραγματικά" παιδιά με τα οποία ταυτίζονται οι μικροί του αναγνώστες, μιλούν όπως αυτοί, έχουν τις ίδιες ανησυχίες, απορρίπτουν τις ίδιες τυποποιημένες συμπεριφορές. Τοποθετεί στην ιστορία του ενήλικες οι οποίοι υλοποιούν την παιδαγωγική του τεχνική.

Μιλά στα παιδιά για πράματα που τους ενδιαφέρουν, την πόλη τους, τη φιλία, την αποδοχή, την οικογένεια, τους συγγενείς, τους δεσμούς των ανθρώπων. Παρέχει χρήσιμες πληροφορίες που δεν ήξεραν, τα κάνει να νιώθουν άβολα όταν δεν γνωρίζουν κάτι ενώ θα έπρεπε, τα ωθεί να αποζητούν τη γνώση ως ανάγκη.

Κάνει τα παιδιά να νιώθουν άβολα όταν δεν γνωρίζουν κάτι ενώ θα έπρεπε, τα ωθεί να αποζητούν τη γνώση ως ανάγκη

Έχουμε όμως και μία ενδιαφέρουσα ιστορία στην οποία εμπλέκονται πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, μία ιστορία όπου κυριαρχεί η αγωνία, το μυστήριο, οι γρίφοι, η περιπέτεια. Τι από αυτά δεν προκαλεί τα παιδιά;

Ένα από τα καλύτερα εφηβικά μυθιστορήματα που συγκινεί και τους ενήλικες. Έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει από τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας χειρίζεται τις καταστάσεις και αναδεικνύει τις ηθικές αξίες στις προσωπικές ή οικογενειακές σχέσεις.

Ο συγγραφέας επέλεξε μία παρέα παιδιών που μένουν στην ίδια γειτονιά να συμμετάσχουν άθελά τους σε ένα "παιχνίδι" γνώσεων διαμορφώνοντας ένα οδοιπορικό στην αρχαία και σύγχρονη ιστορία της Αθήνας, αναζητώντας και ανακαλύπτοντας στοιχεία και λύνοντας γρίφους.

Παρακινεί και εμάς τους ενήλικες να περπατήσουμε όχι μόνο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αλλά και φυσικώ τω τρόπω στην Αθήνα μας, το Θησείο, τη Πλάκα, την Ομόνοια.

Είδα τον εαυτό μου σε αυτή την ιστορία! ;-)

Ποια είναι όμως η συνταγή της ευτυχίας που προτείνει ο συγγραφέας;Είναι μία στάση ζωής που προκύπτει από την ίδια την ιστορία, δηλαδή... (τα υπόλοιπα στο βιβλίο! :-))

Το βιβλίο «Η συνταγή της ευτυχίας» είναι ενταγμένο στη σειρά «Παιδικό - Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία / Λογοτεχνικές εξερευνήσεις» των εκδόσεων Μίνωας, με έργα λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους.

.

Δανείζομαι μερικές φράσεις από την πρόταση της Πόπης:

"Η προσέγγιση των παιδιών είναι δύσκολη ακόμα και για το στενό περιβάλλον τους το οποίο έχει καθημερινά συνεχείς ευκαιρίες. Πόσο δε, για έναν συγγραφέα ο οποίος έχει μόνον μία ευκαιρία μερικών λεπτών ή ωρών για να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον τους, να δαμάσει ένα μυαλό που "πετάει", ένα μυαλό που το "βασανίζουν" ερωτήματα, που περιμένει ουσιαστικές, περιεκτικές απαντήσεις και όχι υποκρισία.

...

Αυτή η δυσκολία φαινομενικά, γίνεται πλεονέκτημα στα χέρια ενός ανήσυχου παιδαγωγού ο οποίος καταλαβαίνει ότι για να πετύχει το σκοπό του, πρέπει να "παίξει το παιχνίδι με τους όρους του παιδιού".

...

Ο Σπύρος Πετρουλάκης σε αυτό το βιβλίο δεν είναι συγγραφέας. Γίνεται παιδαγωγός για τα παιδιά και μέντορας για τους δασκάλους και τους γονείς. Δείχνει τον τρόπο προσέγγισης των παιδιών με μία τεχνική που έχει χρησιμοποιήσει και σε προηγούμενα έργα του και σε αυτό την μεταφέρει σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Ένας μυστηριώδης θόρυβος, μια τρομακτική ηλικιωμένη γυναίκα και ένα μυστικό θα ενώσουν σταδιακά μια παρέα παιδιών που μένουν στην ίδια πολυκατοικία κοντά στην πλατεία Μητροπόλεως στην Αθήνα και θα τα οδηγήσουν σε μια περιπέτεια διαφορετική από τις άλλες, γεμάτη μηνύματα, γρίφους και μια κρυφή Αθήνα, που κανείς μας δε γνωρίζει κι όλοι προσπερνάμε. Η Μελίνα, ο Παναγιώτης (που η μάνα του τον φωνάζει Πανίκα, δυσανασχετώντας τον), ο Θανάσης και η Νικολέτα, με τη βοήθεια του κυρίου Κώστα και της κυρίας Φιλοθέης, θα αρχίσουν σταδιακά να λύνουν ένα ένα τα αινίγματα που τους δίνουν οι καινούργιοι τους φίλοι, οπότε σταδιακά ανακαλύπτουν τη μαγευτική και πολυετή ιστορία της αγαπημένης μας πρωτεύουσας.

Το κείμενο κυλάει σαν το γάργαρο νερό του Ηριδανού, οι χαρακτήρες των παιδιών και το οικογενειακό τους υπόβαθρο είναι πολύ καλά δοσμένα και τα αινίγματα πανέξυπνα και ποικίλα: γρίφοι, σπαζοκεφαλιές, ακόμη και χρήση αγγλικού κειμένου, βασισμένου όμως στις ελληνικές λέξεις, δίνουν έναν πλούτο πληροφοριών και κάποιο βαθμό δυσκολίας στον μικρό αναγνώστη. Όλα αυτά είναι συστατικά που θα παρακινήσουν το παιδί να ψάξει, να ρωτήσει, να ερευνήσει και να χαράξει τον δικό του δρόμο μάθησης παράλληλα με τους μικρούς ήρωες που πρωταγωνιστούν σε αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα!

Από την αρχαιότητα στο σήμερα, από τη μυθολογία στην Ιστορία, από τη γεωγραφία στην αρχιτεκτονική, κι όλα αυτά για να μπορέσουν τα παιδιά να βρουν τη συνταγή της Ευτυχίας. Αλήθεια, τι είναι αυτή η συνταγή και πόσο ευτυχισμένο θα κάνει αυτόν που θα τη φτιάξει; Πλάκα, Μοναστηράκι, Σύνταγμα, Θησείο, Ψυρρή, Ομόνοια, γνωστά αλλά και καλά κρυμμένα σημεία ενός μέρους που θέλω να πηγαίνω κάθε μέρα, γραμμένα με τη μοναδική πένα του αγαπημένου συγγραφέα μικρών και μεγάλων!