Άρχισα να εγγράφω αυτό το κείμενο, κατόπιν ενθαρρυντικής προτάσεως, πείτε τη συμβουλή ιατρική: Είμαι η Μ. Γκ.. ετών πενήντα. Είμαι πλέον μεσήλιξ, και τελευταίως είδα στον ύπνο μου ότι έξω από το σπίτι μου, στην πόλη Β. (στην οποία εδώ και χρόνια δε διαμένω, αλλά τη φέρω στην καρδιά μου σαν ένα άθροισμα των πόλεων που αγάπησα χωρίς να ξέρω ότι σίγουρα υπήρχαν), σ\' αυτό λοιπόν το σπίτι που έχει δει τα πένθη και τις απιστίες μου, με το διπλό κρεβάτι στο οποίο πάντοτε θα έπεφτα να κοιμηθώ, όπως τότε που ήμουνα κοπέλα δεκαεξάχρονη - εκεί απέξω υπήρχανε οι τοιχοκολλημένες αναγγελίες για την κηδεία μιας γυναίκας που μοιραζότανε με μένα το όνομά μου. Θυμάμαι, που στο όνειρο εκείνο το είχα δει αρκούντως καθαρά: Μ. Γκ. (με διαφορά, ενδεχομένως, ενός γράμματος, αλλά πολύ σημαδιακό με κάποιον τρόπο - αφού το όνομά μου είναι πρώτα απ\' όλα το περίβλημα το οποίο έχω τόσα χρόνια συνηθίσει να θεωρώ πως πιο πολύ ταυτίζεται με την ουσία αυτού του φιαλιδίου που αποτελώ εγώ, τις μέρες που δεν ξέρω ούτε ποια είμαι). Ας πούμε ότι βρίσκομαι σε ένα σανατόριο. Ας πούμε ότι βρίσκομαι σε μέρος ορεινό, μέσα σε έλατα. Ας πούμε, χάριν παιδιάς - ότι υπάρχω. [...]