Ο 4ος αιώνας π.Χ. δεν είναι ο πρώτος ευρετής της ρητορικής τέχνης, αποτελεί όμως το ουσιαστικό πεδίο δράσης της: συνέβαλε τόσο αποφασιστικά στην ανάπτυξή της, ώστε η τέχνη του λόγου να επιτύχει, ειδικά αυτή την περίοδο και παρά τη φιλοσοφική κριτική, έναν εντυπωσιακό θρίαμβο. Η διάδραση μεταξύ ρήτορα και ακροατηρίου, τα πάθη και η δυσπιστία των πολλών μπροστά στην υπεροχή του ενός, αλλά και η αγωνία του ενός, ως συμβούλου και πολιτικού ηγέτη, είναι η πεμπτουσία της ρητορικής του 4ου αι. π.Χ.

Σύμφωνα με τον Καθηγητή Bernhard Zimmermann (Πανεπιστήμιο Freiburg Γερμανίας), "στο παρόν βιβλίο οι λεγόμενοι ελάσσονες ρήτορες αποτιμώνται για πρώτη φορά συστηματικά δίπλα στους μεγάλους εκπροσώπους της ρητορικής τέχνης, τον Δημοσθένη και τον Ισοκράτη. Λαμβάνονται μάλιστα υπ\' όψιν και πρόσφατα ευρήματα, όπως είναι τα αποσπάσματα του Υπερείδη στο παλίμψηστο χειρόγραφο του Αρχιμήδη. Ως μεγάλη συνεισφορά της μελέτης αναγνωρίζεται η συνεκτίμηση των θεωρητικών αντιπαραθέσεων για την τέχνη του λόγου στα ρητορικά εγχειρίδια του Αναξιμένη και του Αριστοτέλη, αλλά πρωτίστως η προβολή του πρωταγωνιστικού ρόλου του Ισοκράτη, του οποίου η θέση στην αντιπαράθεση με τη φιλοσοφία του 4ου αι. π.Χ. αποκτά ένα ξεκάθαρο πλαίσιο".