Η Έρη και η Χλόη είναι δυο δίδυμες αδερφές, πολύ αγαπημένες και «δεμένες» μεταξύ τους. Κάποια γεγονότα, όπως ο θάνατος του πατέρα τους όταν εκείνες ήταν 10 ετών και η κατάθλιψη που πέρασε η μητέρα τους μετά το τραγικό συμβάν, τις έφεραν ακόμη πιο κοντά.

Κάποια χρόνια αργότερα και ύστερα από μια αποτυχημένη ερωτική σχέση, ο έρωτας θα χτυπήσει την πόρτα της Έρης, εκείνη όμως δεν είναι έτοιμη για να τον υποδεχτεί. Ένας έρωτας σε λάθος χρόνο και σε λάθος στιγμή για πολλούς λόγους. Δίνουν όμως υπόσχεση με τον Αλέξανδρο ότι στο μέλλον, όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες, να ξανασυναντηθούν.

Ενός κακού όμως μύρια έπονται και η ζωή της Έρης αναποδογυρίζει για ακόμη μια φορά. Ένα μυστικό, μια αλήθεια, μια υπόσχεση και ένας όρκος σιωπής σφραγίζουν ερμητικά τα χείλη της. Όνειρα που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν και ελπίδες που έσβησαν άδοξα. Ο δρόμος που επέλεξε να διαβεί, για να μην καταπατήσει τον όρκο της και προδώσει το μυστικό, είναι ένας Γολγοθάς. Οι περισσότεροι της γυρίζουν την πλάτη, την απαρνούνται και την αφήνουν να σηκώσει μόνη της το σταυρό του μαρτυρίου. Πόνος, φόβος, εγκατάλειψη… Με βαθιά πίστη στο Θεό και ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ψυχής θα κατορθώσει να αντέξει. Για πόσο όμως; Ακόμη και τα σίδερα κάποια στιγμή λυγίζουν.

Το κακό όμως και το άδικο δεν ευλογούνται. Η αλήθεια όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένη, κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια και λάμπει. Και η στιγμή αυτή δεν θα αργήσει πολύ να έρθει και για την Έρη. Η ζωή θα της δώσει πίσω όσα της στέρησαν τόσο άδικα οι αποφάσεις άλλων. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πρώτα…

Ένα βιβλίο ύμνος στην αδελφική αγάπη, την αυταπάρνηση και τον αλτρουισμό. Ένας ύμνος στην αληθινή αγάπη, την αγνή, την άδολη, εκείνη που για χάρη της αγόγγυστα μπορεί κάποιος να υπομείνει ακόμη και τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Ένα βιβλίο άκρως συγκλονιστικό, συγκινητικό, διδακτικό, με ραγδαίες εξελίξεις και ανατροπές και πλούσιο σε συναισθήματα. Ένα βιβλίο που δεν θα αφήσει κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο!!! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. 10 / 10

Θερμά συγχαρητήρια Maria Petta!!!

Τα μάτια που νοστάλγησα είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερο θέμα, μια ιστορία σκληρή που σου θέτει διλλήματα ενώ οι εξελίξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Μια ιστορία πρωτότυπη, ανατρεπτική και αναπάντεχη με περιγραφές που συγκινούν. Μια τραγωδία, η αγάπη, η αφοσίωση και ένας όρκος σιωπής που δίνεται αυθόρμητα και οι συνέπειες μιας πράξης που σημαδεύει την ψυχή. Ένα βιβλίο με σκηνές ολοζώντανες, που μας δείχνουν και την άλλη όψη της ζωής την σκληρή και άδικη, μια ιστορία που ο ανθρώπινος πόνος, η δυστυχία, η μοναξιά σε αγγίζουν, όπως σε αγγίζει και η πίστη, και η δύναμη της ψυχής. Μου άρεσε και το μεταφυσικό στοιχείο που έδενε μέσα στην ιστορία χωρίς να μοιάζει υπερβολικό.

Ωραία υπόθεση, αλλά αρκετά απλοϊκός ο τρόπος γραφής...σαν παραμυθάκι. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι πιο δυνατό, με βάση αυτά που είχα ακούσει.

Εφτά χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα τους από όγκο στον εγκέφαλο, οι δίδυμες Χλόη και Έρη γνωρίζουν τον έρωτα στα πρόσωπα του Μάρκου και του Αλέξανδρου αντίστοιχα ενώ παλεύουν με την κατάθλιψη της μητέρας τους. Ένα τραγικό γεγονός θα δέσει τις αδελφές με όρκο σιωπής και η ιστορία θα έχει άσχημη κατάληξη, τις συνέπειες της οποίας θα πληρώσει η Έρη, που θα καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Πώς θα είναι η ζωή της από κει και πέρα; Τι θα συμβεί στη φυλακή που θα αλλάξει την ψυχοσύνθεσή της και πόσο πιστή θα μείνει στην υπόσχεση που έδωσε στην αδελφή της;

Θα ξεκινήσω από τα θετικά του βιβλίου: την κεντρική ιδέα καθώς και τον τρόπο που αυτή εξελίσσεται αλλά και τον χαρακτήρα της Έρης. Η κεντρική ιδέα είναι κάτι που δεν έχω διαβάσει ως τώρα σε ελληνική λογοτεχνία: ένα έγκλημα, η δολοφόνος (είναι ένοχη άραγε;) τιμωρείται και η συγγραφέας χρησιμοποιεί τις συνθήκες κράτησης σε μια φυλακή για να σφυρηλατήσει ακόμη περισσότερο τον χαρακτήρα της και να δείξει τον βαθμό ως τον οποίο μια ανθρώπινη ψυχή μπορεί να αντέξει μια άδικη σταύρωση. Σκληρές σκηνές, δύσκολες, κατά τη διάρκεια των οποίων η Έρη έχει έναν απροσδόκητο σύμμαχο στην καρδιά της αλλά και στο πλάι της! Ωραία η επιλογή του Γέροντα Συμεών, πνευματικού της Έρης, να προσπαθεί να την ξαλαφρώσει και να την απαλλάξει από τον όρκο της σιωπής που θα την αθωώσει. Όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση πολλές φορές με έβαλε σε σκέψεις για την ανάκαρα ενός ανθρώπου, ειδικά μιας γυναίκας που με όσα έχει ζήσει, αλλά ακόμα και με το διαφορετικό χόμπυ που έχει επιλέξει (σκοποβολή), πηγαίνει κόντρα σε ό,τι θεωρείται κατεστημένο.

Δυστυχώς όμως η γραφή της συγγραφέως ήταν αδύναμη, με φλύαρους διαλόγους και πολλά πεπλατυσμένα σημεία στην αφήγηση, κάτι που δε βοηθάνε το μυθιστόρημα να σφίξει περισσότερο και να γεμίσει ένταση και παλμό και άρα, σε συνδυασμό με τα θετικά χαρακτηριστικά που επεσήμανα ανωτέρω, να μιλάμε για ένα πραγματικά καλό μυθιστόρημα. Ήταν ωραίος ο τρόπος που έδειξε το παρελθόν η συγγραφέας, με βοήθησε να νιώσω καλύτερα το δέσιμο της οικογένειας και το βάρος της απώλειας του πατέρα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλές εσωτερικές σκέψεις των πρωταγωνιστριών, η αφήγηση παραμένει σε επίπεδο περιγραφής, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, παρ’ όλο που υπάρχει διεισδυτικότητα στη νοοτροπία των ηρώων και η πλοκή είναι αληθοφανέστατη.

Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω ότι παρά τα ψυχολογικά της προβλήματα, η μάνα των κοριτσιών δε με έπεισε. Δεν μπορώ να πιστέψω με τίποτα ότι μια μάνα απαρνήθηκε τόσο έντονα το παιδί της, κι ας ευσταθεί η δικαιολογία της. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο μια γυναίκα να παγώσει και να απομακρυνθεί από την ίδια της τη σάρκα και ψυχή, με μια στάση απότοκη των πράξεων που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, και στο τέλος να αλλάξει ξανά, έτσι απλά. Αυτό είναι ένα παράδειγμα λανθασμένου χειρισμού χαρακτήρα.

Τέλος, μου φάνηκε τελείως περιττό η Έρη να κατηγορηθεί μεταξύ άλλων ότι είναι ομοφυλόφιλη και ερωτευμένη με την αδελφή της. Νομίζω ότι αυτή η επιλογή έριξε ένα ακόμη μεγαλύτερο βάρος στον χαρακτήρα της ηρωίδας, που δε χρειαζόταν. Ήδη τα όσα έζησε, πέρασε και επέλεξε την έκαναν αρκετά τραγική για να προστεθεί και αυτό το λιθαράκι.

«Τα μάτια που νοστάλγησα» είναι ένα καλό μυθιστόρημα, με μία ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα που δεν την έχω ξαασυναντήσει σε βιβλίο, που δίνει τροφή για σκέψη και περιθώριο είτε για συζήτηση είτε για περίσκεψη κι αυτό λίγα βιβλία το πετυχαίνουν. Θα περιμένω με χαρά επόμενο κείμενο της συγγραφέως, γιατί πιστεύω στις δυνατότητές της, αρκεί να προσέξει τις παγίδες της εύκολης αφήγησης και να αφεθεί στον εαυτό της και τις ταλαντούχες ικανότητές της.

Τα μάτια που νοστάλγησα είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερα ευαίσθητη θεματολογία που προκαλεί έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη όπως αγωνία, θυμό, συγκίνηση, τρυφερότητα.Η ιστορία συγκλονιστική, πρωτότυπη, ανατρεπτική, καθηλωτική. Το κοινωνικό με το μεταφυσικό στοιχείο δένουν άψογα και αποδίδονται τέλεια μέσα στις σελίδες του βιβλίου.Μέσα απ’ τη γραφή της συγγραφέως εμφανίζονται κρυμμένες αλήθειες για την απαράδεκτα σκληρή και άδικη κατάσταση των φυλακών και όχι μόνο.Το διάβασα απνευστί. Γροθιά στο στομάχι ορισμένες περιγραφές. Το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα!!!

Πολλές φορές όταν ξεκινάς ένα βιβλίο είναι δύσκολο να φανταστείς που θα καταλήξει και ποιό θα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που θα σου δημιουργήσει όταν θα έχεις γυρίσει πια και την τελευταία του σελίδα. Ξεκίνησα με αυτόν τον πρόλογο γιατί θέλω να τονίσω την διαφορετικότητα των συναισθημάτων, την εναλλαγή των σκέψεων, την ανατροπή των όσων είχα φανταστεί ή είχα υπολογίσει στην εξέλιξη μιας ιστορίας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να την φέρει η μοίρα μπροστά μας. Μιας ιστορίας όμως σκληρής και αναπάντεχης που θα σε βάλει μπροστά στον ίδιο σου τον εαυτό και θα αρχίσει να σου θέτει το ενα δίλημμα μετά το άλλο. Σαν να σε στοχεύει και άμεσα να σε πυροβολεί. Σκέψεις απανωτές που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Τόσο οικείες και τόσο αληθινές! Εκείνες τρέχουν να προλάβουν τα γεγονότα και δεν έχεις τον χρόνο να τις ζυγίσεις. Δεν έχεις την δύναμη να τις διαχωρίσεις. Η αγάπη, η αφοσίωση και ένας όρκος σιωπής που δόθηκε αυθόρμητα σαν επισφράγιση ενός ιερού δεσμού δεν σου αφήνει τα περιθώρια να αλλάξεις γνώμη και μένεις εκεί μετέωρος πια να ψάχνεις τον τρόπο που θα σε βγάλει απο μια φυλακή που δεν είχες λογαριάσει έχοντας πια απέναντι σου "εχθρούς" και φίλους που δεν είχες φανταστεί, που δεν είχες υπολογίσει. Εχθροί σου γίνονται φίλια πρόσωπα που όμως που έχουν παραπλανηθεί, που έχουν προλάβει να δουν μόνο την μισή αλήθεια. Και εχθροί σου αληθινοί αυτοί που είναι έτοιμοι να εκμεταλευτούν λάθη, πλούτο και δύναμη για να σε θάψουν για πάντα. Μιλάω έτσι τόσο άμεσα γιατί ένιωσα απο κάποια στιγμή και ύστερα ότι αποτελώ μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας. Γιατί αυτή την φορά είναι απο τις λίγες φορές που χωρίς να το καταλάβω ταυτίστηκα τόσο πολύ με την κεντρική ηρωίδα που οι ατυχίες της, οι απορίες της, τα αναπάντεχα γεγονότα της ζωής της. Η σκληρή και αστραπιαία τροπή των γεγονότων που τούμπαρε το μέλλον της, δεν της άφησαν τα περιθώρια να σκεφτεί και να πράξει με λογική. Βρέθηκε ξαφνικά στο πουθενά να κρατάει το στόμα της κλειστό υπερασπιζόμενη μια αλήθεια στην οποία είχε ορκιστεί να μην αποκαλύψει για να μην αλλάξει την ροή της ζωής αγαπημένων ανθρώπων. Μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να καταστρέψει την δικιά του ζωή και τα δικά του όνειρα ώστε να φανεί πιστός στον όρκο του; Να στερηθεί την ελευθερία του για να λυτρώσει απο την πραγματική αλήθεια τα πρόσωπα που τόσο αγαπά; Η δύναμη ψυχής της Εριφύλης και η θυσία της θα αποδώσουν όλα τα πραγματικά διλήμματα στην σωστή τους διάσταση. Γιατί ένα βιβλίο κρύβει μυθοπλασία, κρύβει και όμως και αλήθειες που ίσως να μην τις έχουμε βιώσει, αλλά δεν παύουν να αποτελούν κομμάτια μιας ζωής που κάποιοι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι. Η Χλόη και η Εριφύλη είναι δίδυμες αδερφές. Ένας δεσμός αδερφικής αγάπης και κάτι ακόμα παραπάνω απο αυτό,που θα τους φέρει στον δρόμο της η ίδια η ζωή τις κρατάει άριχτα δεμένες μέχρι ο λιγοστός χρόνος που τους δεσμεύει αποδεικτεί δήμιος και δέκτης μιας κρυφής αλήθειας που η Εριφύλη έχει δεσμευτεί να κρατήσει μυστική. Η αλήθεια αυτή θα γίνει η θηλια της σε μια αλληλουχία γεγονότων που δεν είχε υπολογίσει. Η Χλόη σχεδιάζει επάνω στον καμβά τα όνειρα της. Ζωγραφίζει το μέλλον της και σχεδιάζει την κάθε υπέροχη εικόνα που καταγράφουν τα μάτια της και αποτυπώνει το υπέροχο ταλέντο της στην ζωγραφική. Η Εριφύλη δυναμική αλλά με όνειρα που αγγίζουν την πραγματικότητα, που είναι πιο προσιτά και πιο εφικτά. Ενώ οι ζωές τους δρομολογούνται με ελπίδες. Η Χλόη ετοιμάζει τον γάμο της με τον Μάρκο και η Εριφύλη, μετά απο μια αποτυχημένη σχέση γνωρίζει τον αναπάντεχο έρωτα στο πρόσωπο του Αλέξανδρου. Το αόρατο νήμα που ενώνει την μοίρα τους με το παρελθόν θα επανέλθει αμείλικτο και θα πλήξει ριζικά τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Η Χλόη θα δέσει την Εριφύλη με έναν όρκο που θα της δεσμεύσει την ψυχή τα όνειρα και το μέλλον. Η απελπισία, ο πόνος και ο φόβος της Χλόης η μη αναστρέψιμη κατάσταση που έχει ορίσει την ζωή της, θα την φέρουν μπροστά σε μια απόφαση που θα τινάξει την ζωή όλων στον αέρα. Η Εριφύλη θα βρεθεί στην φυλακή με όλες τις υποψίες στραμμένες επάνω της. Όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα θα βρεθούν απέναντι της και θα την δικάσουν και να την καταδικάσουν με τις μαρτυρίες τους. Θα ξεγελαστούν απο τα γεγονότα και την λάθος χρονική στιγμή που θα επιλέξει η τύχη να δώσει ρόλο στην παρουσία τους. Δεν θα λογαριάσουν καν τον χαρακτήρα της ως τώρα. Δεν θα της δώσουν το δικαίωμα για καμία απολογία. Άραγε μια στιγμή -έστω και αν πρόκειται για μια στιγμή που κρύβει τόσο πόνο-μπορεί να αλλοιώσει τις προθέσεις και τον χαρακτήρα ενος προσώπου που τόσο αγαπήσαμε στο παρελθόν; Το σκηνικό θα σφραγιστεί απο την μαρτυρία μιας γυναίκας που καραδοκεί να κλέψει την ζωή, τα όνειρα και την δόξα της Εριφύλης εδώ και καιρό και θα βρεί την ευκαιρία να δράσει και να την βγάλει μια και καλή απο την μέση. Καταδικασμένη απο τους πάντες η Εριφύλη θα υποστεί μια δοκιμασία που θα της στερήσει την ζωή, τα όνειρα,το μέλλον. Που θα την γεμίσει με εφιάλτες θα την φέρει αντιμέτωπη με θανάσιμους κινδύνους. Θα δεχτεί αναίτιους εξευτελισμούς και θα φτάσει στα όρια της ψυχικής της αντοχής. Θα μείνει πιστή στον όρκο της; Θα σιωπήσει για πάντα ρισκάροντας την ελευθερία και την δικαίωση της. Αυτός που ξέρει την αλήθεια είναι ο μοναδικός που δεν μπορεί να μιλήσει γιατί τον δεσμεύει το μυστήριο της εξομολόγησης. Θα κινήσει όμως γή και ουρανό, θα βοηθήσει με κάθε μέσο που του επιτρέπεται να δώσει λύση στον σταυρό που κουβαλάει τόσο άδικα επάνω της η Εριφύλη. Όταν η αλήθεια θα έρθει να ανατρέψει την κατάσταση η δύναμη της μοίρας και της αντοχής για άλλη μια φορά θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους. Η Μαρία Πέττα με τρόπο ανεπαίσθητο, αλλά μεθοδικό. Με όπλο της την αμεσότητα και την απλότητα μας δίνει ένα βιβλίο που θίγει ένα θέμα που δια σκορπά γύρω του τόσες μα τόσες προεκτάσεις. Ένα τετελεσμένο μη αναστρέψιμο γεγονός. Μια υπόσχεση, και όσες επεκτάσεις μπορεί να έχει αυτή η υπόσχεση. Ο φόβος του θανάτου, μια υποκινούμενη ίσως ευθανασία. Η Καθοριστική στιγμή που λαμβάνουν θέση τα γεγονότα και ο τρόπος με τον οποίον κάποιος παίρνει συγκεκριμένη θέση σε αυτά. Η λάθος στιγμή, η λάθος αντίληψη, η άγνοια, η εμπάθεια το μίσος. Μεσα όμως απο αυτό το Χάος βρίσκει την άκρη η Ελπίδα η αναπάντεχη φιλία. Ο έρωτας που δεν σβήνει. Αξίες εξυμνούνται όχι με υπερβολή αλλά με φυσιολογικά όρια, αυτά που αναδεικνύει πάντα η αγάπη και η δύναμη της ψυχής. Καθώς και αδιόρατα αλλά σημαντικά στηλιτεύεται ένα σύστημα αστυνόμευσης και δικαιοσύνης που πολλές φορές οδηγεί αθώους στην φυλακή εσκεμμένα για να καλύψει τις βρώμικες πράξεις αυτών που έχουν την δύναμη να καθορίζουν ζωές. Αυτό το κείμενο αποτελεί τις σκόρπιες σκέψεις μου για το βιβλίο αυτό. Ένα βιβλίο τόσο έντονα γεμάτο, τόσο αληθινό και τόσο διδακτικό.

Τα μάτια που νοστάλγησα!! Ένα βιβλίο που σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρων μέχρι το τέλος. Θα το χαρακτήριζα συγκλονιστικό, απ’ τα βιβλία που διαβάζεις και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Η συγγραφέας έχει τον τρόπο μέσα απ’ τη γραφή της να προκαλεί έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη και την αγωνία του τι θα γίνει παρακάτω. Για μένα ήταν σαν να βρισκόμουν μέσα στην ιστορία και τη ζούσα. Η ιστορία πρωτότυπη, ανατρεπτική, καθηλωτική. Με ζωντανές περιγραφές συμπεριφορών και καταστάσεων που ένιωσα ότι συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Αισθάνθηκα ότι διάβαζα ένα μυθιστόρημα που μέσα απ’ αυτό ανέβλυζε η αλήθεια, μια αλήθεια πικρή, ματωμένη μα περίτεχνα καλυμμένη! Δεν θα σας κουράσω άλλο, θα πω μόνο ότι είχα καιρό να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο!! Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!

Θέμα που δύσκολα βρίσκουμε σε βιβλία και αν έχουμε βρει είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κατηγορείται έμμεσα ή άμεσα το σύστημα… Η συγγραφέας κάνει την πένα της ψαλίδι και τολμά να κόψει το πέπλο που κρύβει την αλήθεια, μέσα από μια συγκλονιστική ιστορία. Οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά σκιαγραφημένοι και απόλυτα πιστευτοί, έντονες και παραστατικές περιγραφές, λόγος μεστός! Θα το χαρακτήριζα εκτός από συγκλονιστικό, συγκινητικό, απρόβλεπτο, πρωτότυπο!

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ...Μαρία Πέττα...Οταν γράφτηκε αυτό το βιβλίο η Μαρία δε με ήξερε...όταν διάβασα αυτό το βιβλίο είπα οτι ο Θεός στέλλει στο δρόμο μας ανθρώπους για να μας δώσουν δύναμη..η δική μου ιστορία γραμμένη απο το χέρι μιας κοπέλας που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστη..Το βιβλίο της Μ. ΠΈΤΤΑ περιγράφει μια σκληρή πραγματικότητα.Ενα βιβλίο γροθιά στο στομάχι...ένα βιβλίο που ανατρέπει σταθμά και δεδομένα..Αλλωστε ένα βιβλίο για να είναι επιτυχημένο πρέπει να σου βγάζει συναίσθημα να σε ταρακουνάει να σε αφυπνίζει...Στη ζωή μας τίποτα δεν είναι δεδομένο...Ο Θεός στέλλει τόσα όσα μπορούμε ν αντέξουμε...Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία δυο κοριτσιών της Ερης και της Χλόης..μέσα απο την ιστορία των δυο αδελφών ξαναέζησα τη δική μου ιστορία και της μητέρας μου...ταυτίστηκα μαζί τους γιατι σε κάθε σελίδα ήταν σα να ξαναζούσα τη δική μας...ο Θεός πάντα καλεί τους καλούς ανθρώπους κοντα Του...γιατί έτσι είναι η μοίρα το γραμμένο...η μία αδελφη στήριζε την άλλη μέχρι το τέλος...μόνο που στο τέλος παρακαλάς να έρθει γρήγορα η λύτρωση..για να σταματήσει να πονάει ο άνθρωπός σου...η συνέχεια του βιβλίου είναι ακόμη πιο συγκλονιστική Μια στιγμή χρειάζεται μια μόνο στιγμή για ν ανατραπούν ζωές.Τι γίνεται μέσα απο τα σίδερα μιας φυλακής???Ποιός νόμος και ποιο σύστημα επιβάλλει όλα τα δεινά των ανθρώπων που σε μια στιγμή αδυναμίας ξεπερνώντας τον εαυτό σου έφτασαν πίσω απ αυτά??Πόσο αντέχει η ανθρώπινη ψυχή??Αντέχει τόσα όσα μπορεί ν αντέξει.Αυτό που δεν αντέχεται με τίποτα είναι το άδικο και οτι συνεπάγεται μ αυτό !!!Πονάει πολύ σου τρώει τη σάρκα...κλαίς και συνέχεια έχεις μέσα σου ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ..Ο χρόνος όμως αυτός ο πιστός φίλος τα ξεφανερώνει όλα...Αυτός είναι ο πιο αυστηρός κριτής συνειδήσεων...Αυτον περιμένεις να σε δικαιώσει και να σε γιατρέψει...απο τις πληγές σου...η συνέχεια του βιβλίου συγκλονιστικη...Ενα βιβλιο σταθμός για μένα απο μια νέα υποσχόμενη συγγραφέα που γράφει με τη πένα της ψυχής της...Της εύχομαι τα καλύτερα στη ζωή της να συνεχίσει να γράφει να μας ταξιδευει γιατί πραγματικά το αξίζει...Υ Γ Μαρία Πέττα σ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου της έδωσες μια νότα ομορφιάς αισιοδοξίας αγάπης...η γραφή σου ανεπανάληπτη...είσαι μια όμορφη πηγή έμπνευσης και μια όμορφη ψυχή γενικότερα....keep walking....Maria Mastoraki <3<3