Το ποτάμι της ψυχής θα βρει διέξοδο, όσο κι αν το μπαζώσεις. Κι αυτός είχε πνίξει τη ψυχή της. Δεν αντέχει η ψυχή τον ζυγό. Δεν αντέχει τους κανόνες και τα θέλω ή τα πρέπει των άλλων. Η κάθε ψυχή έχει τα δικά της….Μα πάνω από όλα η ελευθερία. Γιατί έτσι κινείται η ψυχή. Ελεύθερα. Φτερά στη πλάτη μας βάζει και γίνεται οδηγός…..

Είναι το πρώτο βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη που πέφτει στα χέρια μου και μπορώ να πω ότι μου άρεσε η πέννα της. Μετά τα ιστορικά μυθιστορήματα που θέλουν ιδιαίτερη συγκέντρωση, το βιβλίο αυτό των 188 σελίδων ήρθε να δώσει χαλάρωση μα και έντονο προβληματισμό στον λαβύρινθο της γυναικείας ψυχής.

Με τη ποιητική πένα και την ευαισθησία της που φαίνεται διάσπαρτη στο μυθιστόρημα με «ανάγκασε» να το διαβάσω σε μια μέρα. Τοποθετεί τα ποιητικά της κείμενα, ώριμα, ευαίσθητα, ταξιδιάρικα ώστε να μαλακώσει τη ψυχή του αναγνώστη μα και να του βάλει τους προβληματισμούς. Η συγγραφέας διεισδύει στις ψυχές των ηρώων της με τις λεπτές κινήσεις ενός νυστεριού, σκάβει τη γυναικεία ύπαρξη και οδηγεί την γυναίκα που καταπιέζεται στο φως του τούνελ.

Φωτίζει κάθε σκοτεινή της γωνιά και επουλώνει τα τραύματα της. Εκεί που χρειάζεται να τη ταρακουνήσει, να τη ξυπνήσει και να της δώσει τη λύση για να δει ότι υπάρχει φως αρκεί να κουνήσει τα χέρια της, η γραφή γίνεται σκληρή. Τίποτε δεν διορθώνεται αν δεν πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, Αν δεν αγωνιστούμε για να φτάσουμε στο φωτεινό τέρμα. Μπορώ να πω ότι δίνει ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στη γυναικεία,και οχι μόνο, κακοποίηση και μας τοποθετεί απέναντι στον ωχαδερφισμό. Η αλληλεγγύη είναι άλλο μήνυμα που περνά μέσα από την ηρωίδα της, τη Δέσποινα, που δυστυχώς δεν υπάρχει στη σημερινή εποχή..

...Τι τα θες; Έτσι είναι ο περισσότερος κόσμος σήμερα. Κοιτάει μόνο τη πάρτη του και δεν ενδιαφέρεται για κανένα άλλον

Είναι ένα γυναικείο ψυχογράφημα που όμως πρέπει να διαβαστεί και από άντρες. Γιατί δεν είναι ευθύνη μόνο των μητέρων η διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι μήπως η εμπειρία της ως μάνα μετά από πέντε παιδιά που έχει αποκτήσει την οδήγησε να το γράψει; Ίσως ναι. Μήπως, χωρίς να το ξέρουμε, αναθρέφουμε μια δειλή και άβουλη Δέσποινα ή ένα νάρκισσο κι εγωπαθή Άγγελο ή Ορφέα; Ζωντανές εικόνες, όμορφες λέξεις, ωραία συναισθήματα, σκέψεις. Και προβληματισμοί. Λέξεις της ψυχής που βιάζονται να μετατραπούν σε κείμενο, ποίημα, ζωγραφιά. Λέξεις που αν δεν τις αφήσεις να βγουν από μέσα σου θα εκραγούν. Τα ποιητικά της κείμενα που είναι διάσπαρτα ανάμεσα στο κυρίως μυθιστόρημα και δίνουν πιστεύω όλη την ουσία της ιστορίας αγγίζοντας τη ψυχή είναι τα: Ανάσες Βουτιές, Λευκά όνειρα, Βάστα μου λέει η ψυχή, Μυριάδες γιατί, Ψυχή τσαλακωμένη.

Σας παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο που μου έκαναν εντύπωση και τσάκισα τις σελίδες του.

«Γιατί ποιος ο λόγος να ζεις αν δεν μπορείς σ’ αυτή τη σύντομη ζωή να απολαύσεις όσα της δίνουν αξία;»«Είναι τα πονηρά παιχνίδια που παίζει η μοίρα. Εκείνα των οποίων τους κανόνες δεν γνωρίζεις κι όμως είσαι έτοιμος να πέσεις στη φωτιά για να κερδίσεις. Το αποτέλεσμα δεν το γνωρίζεις, αλλά δεν σε νοιάζει η ήττα. Εστιάζεις στη νίκη.»«Η Δέσποινα πάλευε για λάθος πράγματα. Πίστευε ότι αυτό που θα την άλλαζε ήταν η φυγή από ότι τη κυνηγούσε. Κάποιες στιγμές πασχίζουμε να απομακρυνθούμε από το παρελθόν μας, να το σκοτώσουμε, να το εξαφανίσουμε, να ξεφύγουμε από δαύτο, αλλά έρχεται η ώρα που κατανοούμε την αλήθεια. Είναι εκείνη η ώρα που ανακαλύπτουμε ότι ουδέποτε τη γλιτώσαμε. Μας μυρίζεται, μας ακολουθεί πάντα και παντού. Το παρελθόν δεν είναι τίποτε άλλο από μια προέκταση της ζωής μας. Δεν έχεις δικαίωμα να σπάσεις τους κρίκους. Η αλυσίδα που λέγεται ζωή, δεν γίνεται να προχωρήσει μισή. Ολάκερη πορεύεται. Γεμάτη βαλίτσα με όνειρα, γεμάτη βαλίτσα με εφιάλτες. Μα δικοί μας και αυτοί»«Οι ιστορίες δεν πρέπει να μένουν στη μέση. Κουβάρι είναι οι λέξεις τους και πιάνοντας το απ’ την άκρη όφειλε να το ξεμπερδέψει, να λύσει τον κόμπο που το δυσκόλευε και να φτάσει στο τέρμα, σώα, γεμάτη, και σοφότερη.»

Όμορφο το ταξίδι, όμορφο και το εξώφυλλο που σχεδίασαν οι εκδόσεις Πνοή για τα «Λευκά όνειρα». Εύχομαι τη συγγραφέα Ειρήνη Φραγκάκη να συνεχίσει το συγγραφικό της ταξίδι και να μπορεί να αγγίζει τη κάθε ψυχή μέσα από το λόγο της. Γιατί το κάθε βιβλίο πρέπει να μας οδηγεί εκεί που δεν τολμούμε να αγγίξουμε.