"... Ο Dave είχε ακουμπήσει την παλάμη του στον γυμνό της ώμο και κοίταζε μια το δικό του χέρι και μια το δέρμα της. Σκεφτόταν ότι δεν είναι απλό να σου επιτρέπει ένας άνθρωπος να τον αγγίξεις. Πρέπει να περάσεις φράκτες από ακάνθινα λουλούδια, χαμηλά εμπόδια, σιδερένια κιγκλιδώματα, ψηλά τείχη με πολεμίστρες και στο τέλος, όταν φτάσεις στο κάστρο του άλλου, να βουτήξεις στην προσωπική σου τάφρο, να βραχείς, να λερωθείς, να φοβηθείς, να πονέσεις πριν χαρείς, να αντιμετωπίσεις τους δικούς σου δράκους και τα θεριά που έστηνες εμπρός σου τόσο καιρό για να γλιτώσεις την έκθεση, και στο τέλος να βγεις γυμνός και απροστάτευτος μέσα στο κρύο, να αντιμετωπίσεις τα νέα συναισθήματα που γεννιούνται και σου ταρακουνούν συθέμελα το κάστρο που κάποτε ονόμαζες "ασφάλεια". Μετά από μια τέτοια στιγμή δεν υπάρχει ασφάλεια. Ένας καινούργιος κόσμος γεννιέται με τους κανόνες του και τα όνειρά του και εσύ πρέπει να ξαναχτίσεις όλα αυτά που πίστευες, σαν να ήσουν πεντάχρονο παιδί που πρέπει να μάθει τον κόσμο από την αρχή..."