Δύο κορίτσια και ένα νησί. Αλεμήνα και Χρουσώ. Ζουν και μεγαλώνουν μαζί. Διασχίζουν την Καλή Στράτα, προσεύχονται στον Πανορμίτη, τους βάζει στόχο η μοίρα. Δυο κορίτσια που φουσκώνουν από εικόνες και όνειρα σαν τα καρβέλια της Κόμισσας που μεγάλωσε το Χρουσώ της με αγάπη και πάθος. Δυο κορίτσια σφιχτά δεμένα με την κόκκινη κορδέλα της ειμαρμένης, που ξέφτισε σε κάποιο σημείο και χωρίστηκαν. Δυο ψυχές σε μία γιατί δεν ξέρουν το μυστικό που θα τις χωρίσει. Για πάντα;

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα για τη γυναικεία φιλία και μια πολυεπίπεδη κοινωνική ιστορία που έχει πολλά: έρωτες, ανατροπές, αποκαλύψεις, ακόμη και φόνο. Το κείμενο κυλάει αβίαστα, πασπαλισμένο με ποιητικές λέξεις, παρομοιώσεις και μεταφορές που του δίνουν μια άλλη διάσταση, εφάμιλλη αυτής των κειμένων της Αλκυόνης Παπαδάκη. Η Αλμήνα παράτησε την κλειστή κοινωνία του νησιού στο οποίο ασφυκτιούσε για να ζήσει το όνειρό της στην Αθήνα. Απογοητευμένη, η Χρύσα παντρεύεται και κάνει οικογένεια, βαφτίζοντας μάλιστα την κόρη της Αλεμήνα. Κάποια στιγμή θα ξανάρθουν κοντά μέσα από μια σειρά γεγονότων που θα τις οδηγήσει σε μια φριχτή αλήθεια και ένα ανείπωτο μυστικό.

Σύμη, Κάλυμνος και Ρόδος πρωταγωνιστούν στο νέο μυθιστόρημα του «Ανέμου Εκδοτική» και οι δυο συγγραφείς κατάφεραν να στήσουν έναν μικρόκοσμο γεμάτο ένοχα μυστικά, σημαντικά έθιμα και ήθη, κλειστή και σφραγισμένη νοοτροπία, και μια ζωή γεμάτη πρακτικές δυσκολίες, όπως ζητήματα υγείας που τα σοβαρά αντιμετωπίζονται μόνο στο διπλανό νησί, τη Ρόδο. Η Χρουσώ και η Αλεμήνα μεγάλωσαν και ωρίμασαν κατά την πορεία του βιβλίου, τις συμπάθησα και τις συμπόνεσα. Από την άλλη προσπάθησα να δώσω δίκιο στις μανάδες τους, τη Δικαία και την Κόμισσα, όμως οι εξελίξεις του παρόντος και οι αποκαλύψεις του παρελθόντος ήταν ραγδαίες και απόλυτα αληθοφανείς, επομένως μου ήταν αδύνατο πια να τις δικαιολογήσω για το παραμικρό. Μου φάνηκε υπερβολική η αντίδραση του Αντρέα, συζύγου της Χρουσώς, ήταν παρατραβηγμένο για το σύνολο του κειμένου, ευτυχώς όμως δεν κράτησε πολύ.

Η κυρία Κορινθίου χαράζει τη δική της επιτυχημένη πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι έδεσε αρμονικά με την πρωτοεμφανιζόμενη κυρία Μαραβέλια, μαζί με την οποία αποτύπωσαν ένα ξεχωριστο χνάρι στη φιλία ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στην όμορφη φωτογραφία που στολίζει το εξώφυλλο.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δεν ρίσκαραν. Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μια σοκολάτα γάλακτος» (σελ. 10).

«Βλέμματα-χαστούκια πολλά τέτοια στο νησί, που οι γυναίκες ανέβαιναν τα σκαλάκια τα λευκά, μαυροφορεμένες έναν έρωτα καπετάνιο νοικοκύρη και λαχταρώντας ένα πάθος πειρατή» (σελ. 14).

«Μαθημένη στα σκληρά βλέμματα που τη γύμνωναν συνήθως ξεδιάντροπα, αυτή η ματιά που της έβαζε ζακετούλα στα όνειρα να μην κρυώνουν, την ξάφνιασε ευχάριστα» (σελ. 64).

«Η σκιά γεννιέται από το φως, μα θέλει σκοτάδι για να τη δεις σε τοίχο ψυχής...Η ζωή σου θέλει να μεγαλώσει και όχι να μείνει παιδί σε τιμωρία» (σελ. 87).

«Στη ζωή υπάρχουν αναπόφευκτοι σταθμοί, κάποιοι από αυτούς σε σηματοδοτούν. Μην τους μπερδεύεις με τους φωτεινούς σηματοδότες, το φως τους διαρκεί πολύ λίγο και αυτό το ξεκίνα-σταμάτα, είναι ό,τι χειρότερο. Φρόντισε οι στάσεις σου να έχουν διάρκεια. Γιατί υπάρχουν σταθμοί που το αξίζουν και πίστεψέ με θα γίνουν σταθερές αξίες στη ζωή σου» (σελ. 126).

«Να φοβάσαι τα θέλω, που έρχονται με κοστουμάκι και ταγέρ και σου χτυπούν την εξώπορτα του είναι σου. Γιατί είναι μεταμφιεσμένα πρέπει» (σελ. 188).

Γεύτηκα και μύρισα στις ψυχές των ηρώων το ζεστό ψωμάκι, ένιωσα την κόκκινη κορδέλα να τυλίγεται γύρω μου και να με χαιδεύει απαλά σε όλα τα συναισθήματα που ένιωσα. Η Χρουσώ κι η Αλεμήνα έγιναν δυο φίλες για μένα αφού με άφησαν να τις νιώσω τόσο κοντά μου. Δίπλα μου.

Η γραφή είναι το μαγικό κομμάτι του βιβλίου.

Πίστευα ότι θα είχα την ικανότητα -έχοντας διαβάσει τα απάντα της Κορινθίου- να ξεχωρίσω τη γραφή της.

Έκανα λάθος. Είναι τόσο ζεστά δεμένες οι ιστορίες και οι ενναλαγές των σκέψεων από τις δύο συγγραφείς που πραγματικά με άφησαν άφωνη.

Δεν ξέρω που ξεκινάει η Αναστασία και που σταματάει το Χρουσώ.... είναι δοδημένο σωστά, είναι ένα βιβλίο που δεν αφήνει ερωτηματικά, δίνει προβληματισμούς, σε βάζει για τα καλά "μέσα" στις λέξεις του, σε ταξιδεύει ευχάριστα.

Δικαία Μαραβέλια στην αφιέρωσή σου, μου ζήτησες να είμαι λιγότερη αυστηρή (φυσικά και καταλαβαίνω το λόγο που το έκανες), όμως... όπως σου είπα και τότε,στην βραδιά της παρουσίασης, δεν είμαι αυστηρή (δεν κρίνω, τη γνώμη μου λέω) όταν θα πω λοιπόν τη γνώμη μου για ένα βιβλίο, είμαι απλά ειλικρινής. (Εύχομαι να σε καλύπτει το σύνολο των δικών μου λέξεων )

Και ναι, το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Συγχαρητήρια Αναστασία Κορινθίου και Δικαία Μαραβέλια!