Χωρίς σαφή χωροχρόνο, χωρίς πολλά και περιττά ονόματα, χωρίς πολλούς χαρακτήρες αλλά με χιλιάδες αισθήματα, εικόνες και σταγόνες ψυχής, το «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» είναι ένα τεντωμένο σκοινί που ισορροπεί ανάμεσα στην ποιητικότητα της γραφής και στον λυρισμό του πεζογραφήματος. Δίχως έντονη δράση και ρεαλιστικές περιγραφές, βρίθει από δύναμη και σφριγηλότητα που μόνο τα αισθήματα που μπορούν να γεννήσουν και μόνο μια συγγραφέας σαν την κυρία Μαραγκού μπορούν να αποτυπώσουν στο χαρτί.

Εκείνη ζει στο νησί και είναι ζωγράφος. Εκείνος στην Αθήνα, παντρεμένος, με παιδιά. Απαγορευμένος έρωτας που δεν περιγράφεται με γραμμική σειρά αλλά με έντονες διάσπαρτες εικόνες. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια ή σκηνές ενώ οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές πλαισιώνονται από το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον που κατανομάζονται και λειτουργούν είτε προτρεπτικά είτε αποτρεπτικά στις αποφάσεις τους, τη λογική τους, τη σκέψη τους.

Η ιστορία είναι όμορφη, στρωτή, καλογραμμένη, ίσως όμως ακριβώς η ποιητικότητα του κειμένου ξενίσει κάποιους αναγνώστες. Ουσιαστικά σε αυτό το ρηξικέλευθο μυθιστόρημα μιλάει η ψυχή, πότε με αντρική και πότε με γυναικεία μορφή, ώστε να εκφραστεί καλύτερα το σύνολο του έρωτα και της αγάπης, όπως το βλέπουν δύο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική ψυχολογία και ιδιοσυγκρασία. Άλλωστε, «Δεν υπάρχουν λόγια που πρέπει να ειπωθούν, ούτε προτάσεις για να περιγράψουν τα αισθήματα. Τίποτα δε χωρά σε κόλλες άσπρου χαρτιού...» (σελ. 183-184).

Ένα διαφορετικό ταξίδι-πρόκληση, ένα μυθιστόρημα για όσους ψάχνουν κάτι διαφορετικό στην ελληνική λογοτεχνία.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Ακόμη θυμάμαι τη συγκλονιστική πρόταση: «Κλειστή, αμίλητη, αλλά εγώ νικήτρια, επιβίωσα, αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ, αλλά κατάλαβα πως ποτέ μαζί του δεν θα μου φτάνει το αρκετό» (σελ. 187).