Η συγγγραφέας Ιουλία Ιωάννου μας δίνει την ευκαιρία με το δεύτερο βιβλίο της για μια εκ βαθέων αναζήτηση στα δικά μας χαμένα πρόσωπα. Πού έφυγαν από τη ζωή με οποιοδήποτε τρόπο αλλά και για το κενό που μας άφησαν και είναι ανεκπλήρωτο. Μας βάζει μπροστά σε διλήμματα και με το δικό της τρόπο μας καθιστά αντιμέτωπους με τη σκληρή πολλές φορές αλήθεια. Καλογραμένο, ανατρεπτικό, με την αγωνία να φτάνει στην αποκορύφωση και με την ικανότητα να μας γαληνεύει όπου χρειάζεται από την ένταση, με όμορφες εικόνες τοπίων όπως της Λευκάδας και της Λέρουαναφέροντας ιστορικά και θρησκευτικά στοιχεία για αυτούς τους τόπους που μας ταξιδεύει νοερά. Η Λευκάδα του έρωτα και η στιγματιγμένη άδικα όμορφη Λέρος. Άλλωστε η Λέρος είναι από τα μη τουριστικά νησιά που χρόνια τώρα διάφορες κυβερνήσεις την είχαν στο περιθώριο. Γι αυτό και διατήρησαν για χρόνια το ψυχιατρείο σ' αυτό το νησί. Μπορώ να υποπτευθώ ότι σκόπιμα το επέλεξε η συγγραφέας. Με τις όμορφες περιγραφές του τοπίου θέλει να “αφαιρέσει” το στίγμα από πάνω του και να γίνει πάλι τόπος έλξης τουριστών.

Μέσα από τις σελίδες του μας μιλά για πράξεις των ηρώων της που δεν λογαριάζουν τις συνέπειες των πράξεων τους στο μέλλον. Όπως του Χρίστου που τελικά ανέλαβε τις ευθύνες του με τον καλύτερο τρόπο και του Απόστολου που αν και θύμα της οικογένειας λειτούργησε με ένα πολύ βάναυσο τρόπο και τελικά πλήρωσε τα λάθη του με τον πιο άσχημο τρόπο. Τον Απόστολο στην αρχή τον μίσησα μα όσο προχωρούσε η υπόθεση τον λυπήθηκα όπως και τόσους άλλους που φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο σε έφηβες της ελληνικής επαρχίας. Σε μια κλειστή κοινωνία που η εγκυμοσύνη χωρίς γάμο ήταν το στίγμα και το αποτέλεσμα ένας γάμος για να “κουκουλωθεί¨το γεγονός ή μια αυτοκτονία για να λυτρωθεί η πόρνη έφηβη.

Κοινωνικό το βιβλίο, σκληρό μα αληθινό.Χωρίς φανφάρες και περιττά σχόλια. Με το φόντο μιας μικρής επαρχιακής πόλης με καλοστημένους ήρωες, με σκηνές της καθημερινής Ελλάδας που δεν κουράζουν τον αναγνώστη μα τον τοποθετούν μέσα σε αυτό αφού στους παλαιότερους που έζησαν σε επαρχιακή πόλη τα γεγονότα που διαδραματίζονται πίσω από τους σκοτεινούς τοίχους τους είναι γνωστά.Ή επειδή τα έζησαν ή τα άκουσαν από στόματα γιαγιάδων στις νυχτερινές βεγγέρες. Το στίγμα και η ντροπή αναβιώνουν στο μεγαλείο τους με όλα τα επακόλουθα της και ο αναγνώστης ριγεί από τις αποκαλύψεις.

Απώλειες είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου της Ιουλίας Ιωάννου και με μια ήρεμη διήγηση, απαλή, χωρίς να κουράζει, η συγγραφέας μας βάζει στον κόσμο των ηρώων της, ανθρώπων καθημερινών που η ζωή μέσα από το μαύρο και άσπρο χρώμα της τους φέρνει αντιμέτωπους με Απώλειες.

Απώλεια εμπιστοσύνης, απώλεια αισιοδοξίας, απώλεια πίστης, απώλεια των καλών στοιχείων του εαυτού τους, αλλά και απώλεια ζωής.

Τα πρόσωπα πολλά στο μυθιστόρημα αυτό της Ιουλίας Ιωάννου. Ο χειρισμός τους όμως γίνεται με τρόπο άριστο και η σύνδεσή τους με τα γεγονότα σαφής και καθαρή με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μπορεί να επικεντρωθεί στα μηνύματα που περνά η συγγραφέας, πράγμα που είναι ο βασικός στόχος της.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους, σε τρία διαφορετικά μέρη, τα πρόσωπα σχεδόν όλα μπαίνουν γρήγορα επί σκηνής, όμως το πέρασμα από το ένα στο άλλο γίνεται τόσο άνετα από τη συγγραφέα που αντί να κουράζει τον αναγνώστη, ενδυναμώνει το ενδιαφέρον του.

Το κέντρο της ιστορίας είναι μια οικογένεια και το ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον της. Οι ήρωες καθημερινοί με κάποιους από αυτούς να κουβαλούν πολλά αναγνωρίσιμα στοιχεία, κοντινά μας, δικά μας. Ανάμεσά τους οι απώλειες αλλά και οι συγκυρίες που ελευθερώνουν τους δρόμους που χρειάζεται να διαβούν. Συγκυρίες που τους οδηγούν στη λύση, στην κάθαρση και τέλος στη συγχώρεση.

Δεν γίνεται να μη σταθώ σε κάποιους από αυτούς. Που κάνουν έντονη την παρουσία τους και διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

Ο Χρήστος είναι ο ήρωας που κάνοντας το μοιραίο λάθος κινεί τα νήματα της πορείας των υπολοίπων. Όμως επαναπροσδιορίζει τη στάση του και προχωρά ταγμένος στη μία και μοναδική αγάπη του.

Η Ειρήνη ξεκινά την ενηλικίωσή της αντιμέτωπη με μια προδοσία. Βρίσκει στήριγμα και συνεχίζει, όμως οι δυσκολίες που συναντά τη σκληραίνουν. Ώσπου θέτει τον εαυτό της στη βοήθεια των άλλων. Βασιζόμενη στο ένστικτό της.

Ο Φίλιππος είναι ο ήρωας της διπλανής πόρτας. Απλός, ευαίσθητος, ρομαντικός, αγνός. Αληθινός.

Η Χριστίνα αν και από μικρή πληγώνεται, ξέρει να συγχωρεί, να προχωρεί και να στηρίζει. Είναι δοτική και δυνατή.

Η Σοφία ζει πάνω στην εφηβεία σκληρές καταστάσεις. Μισεί, θέτει σκοπούς,προχωρεί, αγαπά, συγχωρεί.

Η Μαρία μια αγάπη όλη είναι ! Έτοιμη να συντρέξει και να βοηθήσει τους γύρω της. Να στηρίξει την ευρύτερη οικογένειά της. Έρχεται στιγμή που λυγίζει. Το βάρος είναι ασήκωτο. Σηκώνει το βλέμμα ψηλά και συνεχίζει.

Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της είναι ένα από τα μηνύματα του βιβλίου. Φορά πότε το μαύρο φόρεμά της ή το άχαρο γκρι και πότε το ροζ, το θαλασσί, το λευκό, το πράσινο. Και εμείς θα πρέπει να μπορούμε να την αντικρίσουμε χωρίς να χάσουμε την πίστη μας και την αισιοδοξία μας. Θα πρέπει να τη ζήσουμε. Κι αυτό δεν γίνεται χωρίς μάχη, χωρίς την ελπίδα αρωγό μας. Χωρίς την αγάπη γύρω μας.

Κι αν υπάρξουν απώλειες θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε για την ελπίδα. Όπως κάνουν και οι ήρωες του βιβλίου.

Ζουν για την ελπίδα.

Ζουν για τη Ζωή και την Ελπίδα, τις δύο ηρωίδες που έντεχνα απέκτησαν τα ονόματά τους από τη συγγραφέα.

Ποιός δεν έχει βιώσει απώλειες στη ζωή? Η Ιουλία Ιωάννου μέσα από την ζωή της Ειρήνης και της οικογένειας της ξεδιπλώνει τα βιώματα όλων μας! Απώλειες αγαπημένων που αφήνουν κενό στη ζωή και την καρδιά μας, αναπάντητα γιατί για το άδικο της απώλειας αλλά και απώλειες ψυχής που οδηγούν σε άλλες άδικες απώλειες. Βιβλίο πικρό και μελαγχολικό αλλά και αισιόδοξο ταυτόχρονα αγγίζει την ψυχή! Ηρωες και καταστάσεις και τόποι ζωντανεύουν μεσα από τις σελίδες, κάποιες στιγμές νομίζεις πως είναι η δική σου ιστορία, σε ένα βιβλίο που παρά το δύσκολο θέμα του αφήνει μιά γλυκειά επιγευση! Τίποτε δεν γίνεται τυχαία στη ζωή λέει η συγγραφέας και πρέπει να αφήνουμε πίσω τα άσχημα και να προχωρούμε μπροστά! Αλλωστε αυτοί που αγαπησαμε είναι κάπου εκεί, σε έναν όμορφο κόσμο και κάποια στιγμή θα ξαναβρεθουμε! Υπέροχο βιβλίο!

Οι «Απώλειες» είναι το νέο μυθιστόρημα της Ιουλίας Ιωάννου που μας περιγράφει τις ζωές μιας οικογένειας απλών, καθημερινών ανθρώπων, που ζουν τη ζωή τους πότε με τη συννεφιά του θανάτου και πότε με τον ήλιο της ευτυχίας. Δύο αδελφές, η Ειρήνη και η Μαρία, καλούνται να έρθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν τους, να στηρίξουν τις επιλογές τους και να μη χάσουν την αγάπη και την εμπιστοσύνη των δικών τους ανθρώπων.

Σε γενικές γραμμές το μυθιστόρημα μου άρεσε αρκετά και το θεωρώ πολύ καλύτερο από την πρώτη απόπειρα της κυρίας Ιωάννου, το «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα». Είναι πιο συγκροτημένο, πιο πλούσιο σε εικόνες και λογοτεχνικά στοιχεία, με πιο ανθρώπινους και ολοκληρωμένους χαρακτήρες αλλά πάνω απ’ όλα με μια διαφορετική προσέγγιση.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια πόλη κοντά στη Λευκάδα, όπου η Μαρία και η Ειρήνη ζουν ενετελώς διαφορετικές ζωές: η μία παντρεμένη και ευτυχισμένη, η άλλη ζει μια σοκαριστική στιγμή με απίστευτες επιπτώσεις στη ζωή της αλλά βρίσκει τον άνθρωπο που θα τη φροντίσει και θα την αγαπήσει. Η κόρη της Ειρήνης, Χριστίνα, και η κολλητή της φίλη, Σοφία, ζουν μαζί τους εφηβικούς έρωτες και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, χωρίς να γνωρίζουν ότι τις συνδέει κάτι πιο βαθύ από μια απλή φιλία. Με έξυπνο τρόπο και άψογο χειρισμό, η συγγραφέας περιγράφει το σήμερα και το χτες των ηρώων της, μας τους παρουσιάζει με αγάπη και ενδιαφέρον, μας τονίζει τα αδύναμα και τα δυνατά σημεία του καθενός, χωρίς υπερβολές και αναληθοφάνειες. Χτίζει ένα πολύ όμορφο φόντο μέσα στο οποίο ζουν και κινούνται, μας συστήνει έναν κύκλο προσώπων που αλληλεπιδρούν με τις πρωταγωνίστριες, πρόσωπα μοχθηρά και πρόσωπα αγγελικά, που θα φέρουν απανωτές ανατροπές στην καθημερινότητα των δύο γυναικών.

Μπορώ να πω πως με λύπη μου σχεδόν στη μέση του βιβλίου δίνεται η λύση για τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες και αρχίζει μια χαλαρή αφήγηση που ρίχνει το βάρος στις ζωές των παιδιών των δύο γυναικών κυρίως, χωρίς να αφήνει όμως και τη Μαρία και τη Χριστίνα απ’ έξω. Πάντως, σχεδόν αμέσως, το σκοινί της αφήγησης τεντώνεται ξανά με νέες ιστορίες και νέους χαρακτήρες, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι κανείς δε γλυτώνει από το παρελθόν! Έτσι λοιπόν, η κυρία Ιωάννου, ένα σεντούκι αναμνήσεων, ιστοριών και αφηγήσεων από τον δικό της κύκλο, μας περιγράφει με κομψό και κάπου κάπου λυρικό τρόπο ιστορίες, πάθη και μίση, χωρίς περιττολογίες και χάσματα ενώ με την ιδιαίτερη δεξιοτεχνία που ανέφερα ανωτέρω τεντώνει ξανά τον καμβά της πλοκής στις πραγματικές του διαστάσεις!

Μακάρι να μπορούσα να αναφέρω περιστατικά από την πλοκή για να τεκμηριώσω τα σημεία που μου άρεσαν και να αποδείξω πόσο διαφορετική είναι η αφήγηση των ιστοριών από άλλα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ως τώρα αλλά δεν πρέπει να το κάνω. Θα τονίσω όμως κάποια επιμέρους πράγματα ώστε να ανακαλύψει μόνος του ο αναγνώστης πόσο διακριτικά και όμορφα κουμπώνουν αυτά στην κεντρική ιστορία:

- Μου άρεσε η δολοπλόκα Άβα, ο σκοτεινός κόσμος στον οποίο καλείται να ζήσει και το μίσος που συσσωρεύει για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο

- Με εξόργισε ο Απόστολος, καθηγητής σε λύκειο που δε διστάζει να οδηγεί τις μαθήτριές του στο κρεβάτι (άραγε, υπόνοια για τον εξίσου κακό Απόστολο από την «Πρόβα του νυφικού»; ), μια μορφή που χάνεται στον χρόνο και όταν έρχεται η ώρα του ζει μια εμπειρία ζωής

- Μου άρεσε ο καλοκάγαθος Λάμπης, που μου έδειξε πόσο μπορεί να αγαπήσει κάποιος μια γυναίκα, αδιαφορώντας για την κοινωνική κατακραυγή

- Μου άρεσε η ιστορία της Ευανθίας και της Ζωής, γιατί μου έδειξε πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς σε αναπηρικό καροτσάκι και ταυτόχρονα να έχει μεγαλείο ψυχής

Θα μπορούσα να γράψω και πολλά ακόμη, όμως πιστεύω ότι κατάφερα να μεταδώσω ένα μέρος των αισθημάτων που μου γέννησε το νέο βιβλίο της κυρίας Ιωάννου. Είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα, γεμάτο καλολογικά στοιχεία, ζωντανές και σκληρές σκηνές, εξισορροπημένη ένταση στο κείμενο (από τη σφιχτοδεμένη, γεμάτη αγωνία πλοκή στη χαλαρή, όχι περιττή, αφήγηση, με ένα ιδανικό δέσιμο στο φινάλε). Πιστεύω πως είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένο που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει τηλεοτπική σειρά, γιατί οι πρωταγωνιστές, οι σχέσεις τους, ο ρόλος τους στον χωροχρόνο, είναι έτσι δοσμένα που θα μπορούσαν με τον κατάλληλο χειρισμό και διασκευή να κάνουν να νιώσει το κοινό μεγάλη αγωνία για τις τύχες και την εξέλιξή τους αλλά ταυτόχρονα να προσφέρουν και σημαντικά κοινωνικά μηνύματα που σπανίζουν στην εποχή μας από μια σειρά.

Οι «Απώλειες» είναι ένα μυθιστόρημα για τις απώλειες στη ζωή μας και τις συνέπειές τους, για τις απώλειες στον έρωτα και τη δύναμη που μας αφήνουν, για τις απώλειες που σηματοδοτούν σα φάροι την πορεία της ζωής μας.