Η βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας Alice Munro στα διηγήματα της ανά χείρας συλλογής, η οποία περιλαμβάνει μια επιλογή διηγημάτων από το ανέκδοτο έως σήμερα στα ελληνικά έργο της, εστιάζει σε συνηθισμένα πρόσωπα, άγρυπνα παρακολουθώντας και καταγράφοντας τις πιο άχαρες στιγμές, τις πιο κοινές χειρονομίες όμως κάθε ιστορίας της κρύβει το αίνιγμα, το ανείπωτο. Αφηγείται μεγάλες ιστορίες για ανθρώπους που οι ζωές τους είναι ολοφάνερα μικρές. Μιλάει για οικογενειακές οδύνες, για τη φτώχεια, την ασθένεια και τα γηρατειά, για τις συζυγικές, χαώδεις και όμως αναγκαίες, απιστίες, για τη σεξουαλική επιθυμία, για το διαζύγιο, για τη μητρότητα, τη σφραγισμένη από αμφιθυμία. Με τον τρόπο της, επιμένει ότι η ιστορία μιας δυστυχισμένης μεσήλικης νοικοκυράς είναι εξίσου σημαντική με την εξιστόρηση της αναζήτησης της λευκής φάλαινας από τον Άχαμπ. Και αδιάκοπα μας υπενθυμίζει την κλίμακα και τον σκοπό του διηγήματος: να αναμετρηθεί με το περιττό και να το κατατροπώσει, να αποκαλύψει το μυστήριο των πραγμάτων.

Στο βιβλίο περιλαμβάνεται συνέντευξη της συγγραφέα με αφορμή τη βράβευσή της με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2013.