... Ο καιρός περνούσε, ο Πάρις μεγάλωνε και εγώ είχα αφήσει τις βραδινές περιπλανήσεις μου και ασχολιόμουν με τα παιδιά μου, και τα δύο μου παιδιά, τον Πάρι και την Μυρτώ, που την είχα αγαπήσει σαν πραγματική κόρη μου.

Για ένα είμαι σίγουρη, ότι είμαι άτομο δοτικό, γεμάτο αγάπη και ειλικρινή συναισθήματα για τον συνάνθρωπο και ειδικά γι\' αυτά τα δύο παιδιά.
Αναδιπλώνοντας τις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής δεν θυμάμαι να έχω κάνει κακό σε κανένα, γι\' αυτό και ποτέ μου δεν πίστεψα πως τα δικά μου γονίδια μπορεί να είναι τόσο διαφορετικά από αυτά της μητέρας μου, της πραγματικής μητέρας μου, αυτής που με γέννησε...